Frederiques bevallingsverhaal: 'Ik begeleid zelf keizersneden, maar toen ik daar zelf lag raakte ik in paniek'

'Het was kerstvakantie, we waren net weer thuis na familiebezoek. 's Nachts werd ik wakker, ik dacht dat ik in bed had geplast. Op de wc bleek ik bloed te verliezen. Ik riep mijn vriend, en kon alleen maar 'Bloed!' roepen. Ook in bed lag een enorme plas bloed, dat had ik niet meteen gezien.

We hadden nog geen vluchttas klaarstaan, maar ik wilde wel echt in het ziekenhuis bevallen. Ik ben zelf anesthesioloog in opleiding en moet veel ruggenprikken zetten en keizersneden begeleiden. Thuis bevallen was geen optie voor mij, omdat ik weet wat er kan gebeuren – en dan wil ik in het ziekenhuis zijn.

Lees ook: Dit kan bloedverlies tijdens de zwangerschap betekenen

Vast niks ernstigs

We belden eerst de verloskundige, die zei dat we meteen naar het ziekenhuis konden. Met een taxi zijn we midden in de nacht naar het ziekenhuis gereden. Daar werd ik aan de CTG gelegd, en ik werd ter observatie opgenomen. We moesten allebei huilen: wat als er iets geks aan de hand is?

Ik bleef een beetje bloeden, maar op de echo konden ze niet veel zien omdat de baby voor de placenta lag. Er was af en toe een dipje in het hartritme, maar het bloeden nam af. Misschien zijn er bloedvaten kapotgegaan, dacht ik. Daar hield ik me aan vast: het is niks ernstigs.

Liever geen keizersnede

Als je er verantwoordelijk voor bent dat een vrouw bij een keizersnede weinig voelt, weet je dat zo'n operatie er niet zachtzinnig aan toegaat. In die nacht in het ziekenhuis was ik daar heel erg mee bezig: ik wil géén keizersnede. Het ging me niet zozeer om een vroeggeboorte.

Lees ook: Eva's bevallingsverhaal: 'Het bloed stroomde van de operatietafel, ik verloor 6,5 liter'

Toch nog een check

In de ochtend was alles gestabiliseerd, de CTG gaf niet meer echt dipjes aan. De gynaecoloog kwam langs en heeft me vertrouwen ingepraat: we zouden naar huis mogen. Maar ik wilde graag gemonitord worden.

Als ik naar huis zou gaan, zou ik het moeten hebben van 'gevoel van leven' in mijn buik – en dat vond ik spannend. Ik wist ook niet precies wat ik voelde, het leek op een harde buik. Ik vroeg of ik nog één keer aan de CTG mocht, om zeker te weten dat er niks aan de hand was.

Placenta losgelaten

Op dat moment was er een slechte hartslag te zien. Mijn vriend belde net naar zijn ouders dat we naar huis konden, maar toen kwam de gynaecoloog binnen: het moest toch een keizersnede worden. Later bleek dat mijn placenta was losgelaten, waardoor er een grote bloeding zat in de baarmoeder.

Ik heb onderhandeld dat de keizersnede niet spoed-spoed, 'code rood', zou zijn, dan moet je onder algehele narcose. Ze waren het erover eens dat het 'code oranje' werd, binnen een halfuur moest ik op de ok liggen en de keizersnede zou met een ruggenprik gebeuren.

Meer lezen over: De placenta (moederkoek): wat is haar functie?

Ruggenprik

Toen het zover was, legde ik uit dat ik geen ideale patiënt ben, omdat ik alles in de gaten kan houden. En dat ik het hartstikke spannend vond. De eerste ruggenprik lukte niet. De anesthesist vroeg aan mij: 'Wat zeg je zelf tegen je patiënten om ze te laten ontspannen?' Ik zei: 'Ik zeg altijd dat het de eerste keer wél lukt.' Toen moest ie lachen. De tweede keer lukte het wel.

Die ruggenprik moet opstijgen vanuit je billen naar het juiste niveau van je buik. Aan de andere kant van het doek test de chirurg of dat al zo is: hij knijpt dan met een pincet in de plek waar ze het litteken gaan maken. Maar ik voelde die pincet nog. Ben ik nou zo gefixeerd daarop, of zit het echt niet lekker? We kregen nog vijf minuten om de ruggenprik in te laten werken, omdat de baby's hartslag dat nog toeliet.

Lees ook: 23x moeders vertellen: zo voelt een ruggenprik

In paniek

Toen gingen ze aan de slag. En dat was niet zo zachtzinnig. De pijn is best intens, en ook de machteloosheid van het half verlamd geopereerd worden. Ik had het al vijftig keer gezien, maar vanaf de patiëntenkant is dat toch anders. Er zijn wel wat trucs om het minder pijnlijk te laten zijn, maar je kunt bijvoorbeeld geen morfine geven omdat dit invloed kan hebben op de ademhaling van de baby.

Dus we deden het met ademhalingsoefeningen. De anesthesist zag dat ik zo in paniek was, dat hij met me mee ging ademen. Vanaf dat moment ging het een stuk beter. In dertig minuten was het geklaard: Bowie werd geboren, en hij had gelukkig een goede apgarscore.

Infuusje

Bowie werd naar de afdeling neonatologie gebracht, daar kreeg hij een zuurstofbril om hem te ondersteunen met de ademhaling. Ineens ziet dat er heel medisch uit – niet zoals je in films ziet, als een roze wolk.

Mijn vriend hield zich heel kranig. Hij heeft ook gezien dat het infuusje erin ging. Dat vond ik zo zielig: een kindje van 34 weken aan een infuus. Ik heb daar zelf ook weleens mee moeten priegelen, maar gelukkig ging het bij Bowie vlot.

Lees ook: Charity's bevallingsverhaal: 'Ik zag dat hij niet zo doorzichtig was als mijn oudste'

Klaar om te reanimeren

We hebben nog zestien dagen in het ziekenhuis gelegen. Bowie moest aan de monitor en kreeg sondevoeding. Dat was een spannende tijd. Ik had het voordeel dat ik het kon plaatsen, maar dit was mijn eigen kind, en dan komt alles duizend keer harder binnen. Normaal denk ik: ik blijf in het hok zitten en wacht het even af, maar zodra Bowie schommelde in zijn hartritme, stonden we meteen naast zijn bed.

Rationeel kon ik het begrijpen, maar emotioneel stond ik al tien keer klaar om hem te gaan reanimeren. Toen ik weer aan het werk ging, heb ik daar ook best veel last van gehad. Ik wilde hem niet alleen laten.

Geen trauma

Ik vond de bevalling niet traumatisch, omdat het voor mij niet onvoorspelbaar was. Dat was een houvast, maar ook een valkuil. Je bent je heel bewust van hoe medisch urgent een zwangerschap kan worden. En als we wel naar huis waren gegaan, had het verkeerd kunnen aflopen. Het was een heel avontuur, maar het heeft ons dicht bij elkaar gebracht. En gelukkig is Bowie nu een heel gezond jongetje.'