Niek over heftige bevalling Kylie: 'De bedrijfsarts lachte me uit en zei dat ik een aansteller was'
'Laurien was 37 weken zwanger toen de verloskundige besloot de bevalling in te leiden. Door het ziekenhuis werd geschat dat het een zware baby van vijf kilo was, vandaar. De dag begon met wat gezonde wedstrijdspanning. Op de vraag of we een keizersnee als optie zagen, reageerde Laurien niet direct enthousiast. We kozen voor een vaginale bevalling. Het team in het ziekenhuis had daar alle vertrouwen in. Laurien had immers al meerdere bevallingen achter de rug. De aanwezige gynaecoloog was er puur voor de zekerheid. De infusen gingen erin en de weeën werden steeds intenser. Als man voel je je dan al snel hulpeloos. Ik kon Lauriens hand vastpakken, soms wat masseren, maar verder sta je er toch maar een beetje bij. Ineens kreeg Laurien pijn, heel veel pijn. Zo erg dat ze om pijnstilling riep en het even niet meer zag zitten. Ik was compleet machteloos. De arts zei dat Laurien pas op vijf centimeter ontsluiting zat.
De bevalling: wat kun je verwachten?
Vast
Gelukkig mocht Laurien vijf minuten later al persen, omdat haar ontsluiting ineens volledig was. Het hoofdje was er snel. Nog twee keer persen en het is klaar, dacht ik. Nou, niet dus. Arthurs lijfje bleek vast te zitten. Paniek onder het ziekenhuispersoneel. Alleen de gynaecoloog bleef rustig. Laurien niet. Zij wist niet was ze moest doen, wilde niet luisteren naar alle adviezen. Ze ademde niet goed mee en ik kon niet meer goed tot haar doordringen. In mijn hoofd was ik me al aan het voorbereiden op de ergste scenario's. Zuurstoftekort, verlamming, overlijden, alles ging door me heen. Godzijdank liep het anders. De gynaecoloog besloot een arm van Arthur te breken, waardoor hij vrij snel naar buiten kon. Ineens lag er een enorme, paarse kerel voor ons. Alleen: hij ademde niet en lag doodstil. Laurien had tranen van geluk: "Wat is hij mooi!" Ik zag alleen maar een zoon die veel te paars was en geen teken van leven gaf. Heel anders dan de geboorte van mijn dochter, elf jaar geleden. Dit is foute boel, dacht ik. Dat Arthur direct werd meegenomen door de arts versterkte mijn vermoeden. Pas toen ik hem daarna voor het eerst hoorde huilen, dacht ik: misschien komt het toch nog goed.
Vera's bevallingsverhaal: 'Wat als de verdoving niet werkt en ik alles voel?'
In het gips
Een dag later mocht Arthur mee naar huis, maar vanwege alle blauwe plekken, zijn gebroken rechterarm en zijn verlamde linkerarm moest hij na een paar dagen al terug en onder de blauwe lamp. Zijn armpje herstelde supersnel in een klein, schattig gipsje. Nu, vijf maanden later, zijn Laurien en ik ontzettend trotse ouders. Arthur heeft nog steeds een verlamde arm, maar na zo'n hevige bevalling is dat goed te relativeren. We gaan nu naar het LUMC in om te praten over zijn behandeling. Mogelijk kan een zenuwtransplantatie hem helpen, waardoor hij er hopelijk niets of zo min mogelijk aan overhoudt. Zo sta ik er nu ook in: het komt vast goed. Al neemt dat niet weg dat ik soms met veel tranen terugdenk aan de bevalling.'
Jeroen over heftige bevalling Kim: 'Ik was alleen. Overal lag bloed. Wat was er gebeurd?'
