Gabrielles bevallingsverhaal: 'Mijn lichaam neemt de leiding en het enige wat ik kan doen is meebewegen'

'Mijn eerste bevalling vond ik allesbehalve een pretje: ik werd met 42+1 weken ingeleid en heb vijftien uur lang een weeënstorm gehad. Ik vond het verschrikkelijk, voelde me in de steek gelaten door mijn verloskundige en was teleurgesteld.

Nu ik opnieuw zwanger ben, hoop ik op een andere ervaring. Ik wil graag ervaren hoe het is om zelf weeën aan te maken, en het proces van mijn eigen lichaam te kunnen volgen.

Lees ook: Het verhaal van Gabrielles eerste bevalling kun je hier teruglezen

Gezocht: een fijne verloskundige

Met die insteek ga ik op zoek naar een verloskundige die bij me past. Iets verder van huis vind ik Verloskundigen Assendelft: het eerste telefoongesprek dat ik met verloskundige Danique heb voelt als een warm bad. Hier zit ik goed.

Cursussen laat ik deze keer voornamelijk links liggen, ik lees een paar boeken globaal terug en verdiep me in ademhalingsoefeningen die mogelijk rust kunnen brengen tijdens heftige weeën. Verder laat ik de angst die ik ervaar voor opnieuw te mogen bevallen er zijn en stop het niet weg.

Een thuisbevalling, graag

Als me wordt gevraagd of ik thuis of in het ziekenhuis wil bevallen, twijfel ik in eerste instantie. Het liefst wil ik het thuis proberen, maar in mijn hoofd flitsen alle mogelijke rampscenario's voorbij.

De gesprekken met de verloskundige stellen me gerust en ik krijg weer wat vertrouwen terug: ik wil het graag thuis proberen, met als voornaamste reden dat ik me thuis heel veilig voel en er geen haast is. Er staat niet nog een zwangere te wachten om te mogen bevallen, zoals vorige keer.

Angst en vertrouwen

Ik maak een geboorteplan, maar realiseer me tegelijkertijd dat er van alles kan gebeuren waar ik geen grip op heb.

Als ik 40+4 weken zwanger ben, voel ik weer een groot stuk angst. Wat als ik weer over de 42 weken ga, en ik weer voor keuzes kom te staan die ik liever niet maak? Maar toch voel ik naast angst ook vertrouwen.

Lees ook: Holistische verloskunde: 'Voor het eerst vroeg iemand wat ík wilde tijdens de bevalling'

Het is begonnen

Als ik met 40+6 weken 's middags flinke krampen voel, durf ik nog niet te geloven dat het is begonnen. In de nacht die volgt wordt het me duidelijk: mijn bevalling is begonnen. De weeën komen als golven opzetten en ik beweeg met ze mee.

'Ik heb alleen hier en nu', herhaalt zich in mijn hoofd. In plaats van affirmaties, tel ik. 1, 2, 3 ... zolang de wee duurt. Het houdt me rustig. Deze keer zit er een pauze tussen de weeën, wat een verademing. Ik val zelfs tussendoor kort in slaap.

Lees ook: Frambozenbladthee populair bij zwangeren, dit zegt een expert erover

Oergeluiden

Rond 04.00 uur wil ik naar beneden. Mijn man heeft intussen het bevalbad opgezet en belt de verloskundige. Sthephanie heeft dienst en met haar ben ik ook heel blij: haar zachte, maar krachtige energie past goed bij mij.

Ze komt langs en ik vraag of ze wil checken hoeveel ontsluiting ik heb: 4 centimeter. Ze gaat er weer vandoor maar geeft aan dat het laatste stukje bij een tweede bevalling snel kan gaan.

En dat doet het: rond 06.00 uur, meer dan veertien uur na de eerste wee, worden de weeën voor het eerst echt pijnlijk, en begin ik oergeluiden te maken. Dit herken ik: de persfase komt eraan. Ik pak de TENS die ik huurde bij de verloskundige en mijn bevalkam, om de scherpe randjes er af te halen.

Lees ook: Dit zijn de bevallingstrends voor 2025

Geen pijn

Ik zeg tegen mijn man dat de verloskundige nú moet komen, en als ze binnenkomt samen met een student, ben ik in het bad al mee aan het bewegen met de persweeën. Mijn lichaam neemt de leiding, al de hele bevalling, en het enige wat ik kan doen is meebewegen.

Het bad zorgt ervoor dat ik geen enkele pijn meer voel. De verloskundige geeft me alle ruimte, en ik heb amper door dat zij en de student aanwezig zijn. Ik zit helemaal in mijn eigen bubbel.

Droombevalling

Als ik aangeef dat het flink wat moeite kost, kijkt ze mee: de vruchtzak is nog gesloten waardoor het persen moeizaam gaat. Ik vraag of ze mijn vliezen wil breken en niet veel later wordt mijn zoon geboren. In bad, in de handen van mijn man. De placenta volgt snel, vrijwel moeiteloos.

En ik mag, nadat de verloskundige mijn baby even helpt vanwege vocht in zijn longen, mijn baby op mijn borst nemen. Mijn oudste zoon wordt wakker vlak voor zijn broer wordt geboren, hij heeft door alles heen geslapen. Wat een droombevalling.'

Lees ook: Bevallen in bad, hoe werkt dat?