Ayşes bevallingsverhaal: 'Ik heb veel naweeën en tijdens het aanleggen van mijn zoon moet ik overgeven'

*Ayşe kreeg eerder een dochter en heeft een sterrenkindje.

'Na de geboorte van mijn eerste kind ben ik gaan werken als doula en als hypnobirthing-educator. Ik verdiepte me op allerlei manieren in geboortes en bevallingen en begeleid nu vrouwen tijdens hun bevalling. Tijdens deze derde zwangerschap heb ik nieuwe kennis en ervaring opgedaan.

Enerzijds is dat natuurlijk superfijn, maar anderzijds vond ik het daardoor dit keer spannender. Ik moest nu maar eens laten zien dat ik ook een positieve ervaring aan een bevalling kon overhouden, ook aan mezelf.

Willen wegvluchten van de bevalling

Mijn eerste bevalling ging heel anders dan ik had gehoopt. In tien uur tijd had ik nog maar 2 centimeter ontsluiting waardoor ik akkoord ben gegaan met bepaalde interventies. Ik heb geen spijt van die keuzes, want op dat moment was het dienend, maar het zorgde voor angst en het willen wegvluchten van de bevalling.

Deze keer bereid ik me anders voor: ik zoek een 'caseload' verloskundige (kleinschalige een-op-eenbegeleiding) die me kan helpen bij mezelf te blijven. Door haar kennis en kunde maak ik me niet druk om de bevalling, al blijft er nog wat angst aanwezig in me.

Lees ook: Stacey's bevallingsverhaal: 'Ik voel dat mijn (over)grootmoeders me kracht geven om dit te doen'

Aanwezig zijn bij de pijn

Ik weet niet waar ik op moet hopen qua bevalling: ik heb vrouwen meegemaakt die een korte bevalling hadden, maar totale paniek ervoeren en flink zijn uitgescheurd, en vrouwen bij wie het maar bleef duren maar die wel alle rust konden bewaren en er zonder hechtingen van af zijn gekomen. Ik heb vooral de intentie om aanwezig te zijn bij de pijn. Ik wil één zijn met die sensatie omdat ik denk dat ik er dan gevoelsmatig beter doorheen kan bewegen.

Als ik 39 weken en 1 dag zwanger ben, neem ik mijn dochter mee naar een boerderij. Het hoofdje van de baby in mijn buik zit zo laag dat ik er wijdbeens van loop. Ik bel de verloskundige voor de zekerheid en die geeft aan dat het einde in zicht is, maar dat het nog wel even kan duren.

Van nul naar honderd

Die nacht slaap ik als een roos, maar na het wakker worden voel ik soort gekke anuspijn. Een aantal minuten later krijg ik krampen. Ik weet nog niet zeker of het weeën zijn, maar al snel is het zo intens dat ik er verward van raak. Het lijkt op de laatste fase van mijn vorige bevalling. Of verzin ik dat maar en zijn het stiekem harde buiken?

Het gaat van nul naar honderd, klopt het wel? Mijn man gaat inmiddels naar zijn werk, en mijn dochter stelt me allemaal vragen waar ik kriegelig van word. Ik zet haar voor de televisie, en stap onder de douche. Daarna bel ik de verloskundige en terwijl ik haar bel moet ik weeën opvangen: de bevalling is begonnen.

En dan gaat het snel

Dan bel ik snel mijn man en stuur een bericht naar mijn zus of ze wil komen. Ik moet overgeven en mijn dochter schrikt ervan. Het voelt alsof ik door één grote wee beweeg, zonder begin en eind. Ik heb enorm veel pijn, maar voel me veilig.

Mijn man is om 09.50 uur thuis en de verloskundige arriveert vijf minuten later. Ze helpen me door de heftige pijn heen. Mijn zus komt om 10.05 uur aan, en tien minuten later voel ik dat het hoofdje wordt geboren met het vruchtwater nog intact. Dan volgt ook het lijfje. Daar is ie: mijn Ibrahim.

Lees ook: Lynns bevallingsverhaal: 'Ik krijg een klinische doula, die is er voor speciale gevallen'

Naweeën en misselijkheid

Drie kwartier na de bevalling komt ook de placenta. Ik zit hoog in de adrenaline en ben strontmisselijk. Ik kan niet staan, heb mega veel naweeën en tijdens het aanleggen van mijn zoon moet ik weer overgeven. Dat heb ik niet meegemaakt tijdens mijn vorige bevalling. De ervaring is dit keer zo anders, zo helend. En ergens zijn beide bevallingen typerend geweest voor mijn kinderen, en dat vind ik zo bijzonder.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.