Lonnekes bevallingsverhaal: ''Haal hem er alsjeblieft nu uit', smeekte ik de verloskundige'

'Het klinkt misschien wat zweverig, maar sommige dingen vóél ik gewoon. Zo had ik al heel vroeg in de zwangerschap het idee dat ons tweede kind rond 39 weken zou komen. Op 12 december was ik precies 39 weken zwanger. Die dag vertoonde ik wat raar gedrag. Ik had een soort nesteldrang, maar dan next level. Alle wasmanden moesten opeens leeg, dus ik ben als een idioot wasjes gaan draaien.

's Morgens om 10.00 uur besloot ik lasagne te maken. Ik had een recept gevonden waarvan de bereidingstijd wel twee uur was. Achteraf denk ik: wie doet dat nou, 's morgens vroeg al zo uitgebreid koken? Toen de lasagne klaar was, voelde ik opeens een wee. Ik herkende het gevoel van de vorige zwangerschap. Dit was het voorwerk, dacht ik.

Meer lezen over: Nesteldrang tijdens de zwangerschap

Kan drie dagen duren

Die middag moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Ik maakte me nog nergens druk om, maar nam voor de zekerheid wel al mijn spullen mee voor het geval ik daar moest blijven.

De verloskundige gaf aan dat ze geen reden zag om me daar te houden: ik had geen pijn en kon nog veel doen. 'Dit kan zo nog drie dagen duren', zei ze. Maar ik wist zeker: vanavond zijn we hier weer terug. Na het avondeten ging ik in bad, maar ik kon mijn draai niet vinden. Toen ik er weer uit stapte, kreeg ik pijnlijke weeën.

Mijn man belde mijn ouders, die op onze dochter zouden passen als het zover was, of ze konden komen. Bijna direct nadat hij ophing, kwamen de weeën sneller achter elkaar. Het waren zowel heftige buik- als rugweeën. Ik vond het pittig, maar ik was ook enthousiast. De baby kwam eraan.

Lees ook: Zo voelen verschillende soorten weeën

Zin in

Mijn ouders wonen dichtbij: binnen een kwartier waren ze bij ons. Daardoor konden mijn man en ik snel naar het ziekenhuis rijden. Ik weet nog goed hoe hij mij in de rolstoel naar de receptie reed. Die vrouw achter de balie keek ons aan: 'Ik maak meteen een kamer voor jullie klaar, want ik zie dat je aan het bevallen bent'.

Ik werd aangesloten op de monitor en daarop zagen we dat de weeën om de anderhalve minuut kwamen. Nog steeds had ik zin in de bevalling. Ik was zen en dacht: dit gaan we even doen.

Ik had een droombevalling in mijn hoofd: een natuurlijke bevalling, in bad en met zo min mogelijk toeters en bellen aan mijn lijf. Bij de geboorte van Novi, drie jaar geleden, werd namelijk overgegaan op een spoedkeizersnede omdat er grote zorgen waren om haar hart. Ik kreeg toen allerlei medicatie en pijnstilling toegediend en dat wilde ik niet weer. Dit keer wilde ik het anders.

Lees ook: Geboorteplan schrijven: voorbereiding op je bevalling

Onder de douche

Mijn ontsluiting werd gemeten: 1 à 2 centimeter, dat viel voor mij tegen. Maar ik wist ook: dit is mijn eerste natuurlijke bevalling, dus het kan nog wel even duren. Onder de douche lukte het me iets beter om de weeën op te vangen. Ook de bevalkam gaf wat verlichting, maar nog nooit eerder had ik zó veel pijn gehad.

De weeën bleven nog steeds om de minuut komen. Tijd om bij te komen, kreeg ik niet. De verloskundige adviseerde me om onder de douche vandaan te komen, omdat ze bang was dat ik opeens zou doorschieten naar 10 centimeter ontsluiting. Maar toen bleek dat ik nog maar op 4 centimeter zat.

Innerlijke drive

De hele nacht heb ik me afgevraagd hoe ik dit tot het eind moest volhouden. Lichamelijk was ik op, maar mijn innerlijke drive was sterk. Kom op, Lon. Doorzetten. Je kunt het, heb ik tegen mezelf gezegd.

De verloskundige zag hoe intens de weeën waren en omdat de volledige ontsluiting maar niet kwam, vroeg ze mij of ik pijnstilling wilde. Op dat moment droomde ik nog steeds van een badbevalling, maar met een ruggenprik is dat niet mogelijk. Het aanbod voor de prik sloeg ik dan ook af.

Tot ik echt niet meer kon. Na twaalf uur heftige weeën die om de minuut kwamen en de ontsluiting die maar niet vorderde, kon ik niet anders dan ja zeggen tegen de ruggenprik. Opnieuw moest ik de droom voor een badbevalling laten gaan. Maar de pijn nam af, dat vond ik fijn.

Lees ook: Dit zijn de bevallingstrends voor 2025

Elektroden

In de schedel van de baby werden elektroden gedraaid om zijn hartslag te kunnen monitoren. Eigenlijk wilde ik dat niet, maar het was helaas niet te voorkomen. Zodra Lux was aangesloten, wist ik het meteen: dit is niet goed. Ik herkende het van Novi's geboorte. Binnen no time stond de hele kamer vol met mensen die naar dat scherm aan het kijken waren.

'Wat zien jullie? Wat is er aan de hand?' Ik wilde alles weten. De verloskundige bevestigde wat ik ook zag: 'We zien dat de hartslag wegzakt en te lang wegblijft.' Ik moest van mijn linkerzij op mijn rechterzij rollen in de hoop de hartslag terug te laten komen. Die kwam niet terug.

Anders voorgesteld

Er was paniek in de kamer. Ik dacht: als rollen niet werkt, dan moet ik contact maken met mijn baby. Kom op, Lux. We gaan dit samen doen, zei ik in mijzelf tegen hem. Zijn hartslag kwam terug, maar zakte helaas weer weg. De verloskundige kwam bij me zitten. 'Haal hem er alsjeblieft nu uit', smeekte ik haar.

'Het is inderdaad de enige optie die we nu hebben', antwoordde zij. Dit was het moment dat ik brak. Ik moest wéér een ongeplande keizersnede ondergaan. Hoewel ik mij de bevalling heel anders had voorgesteld, was Lux nu mijn allergrootse prioriteit.

Tegen plastic gedrukt

Deze keizersnede vond ik heftiger dan de vorige. Het duwen en trekken om Lux eruit te krijgen, heb ik heel bewust gevoeld. Ik had nog gevraagd of ze een gentle sectio mogelijk was, maar dat was blijkbaar geen optie.

Ze haalden Lux uit mijn buik en hij huilde meteen. Wat was ik daar blij mee! Hij werd tegen het plastic aangedrukt zodat ik hem kon bekijken. De kinderarts controleerde hem vervolgens en alles was goed, ook met zijn hart. Waarom zijn hart wegzakte, is een raadsel.

Opnieuw gelukt

Ik ben uiteindelijk nooit verder gekomen dan 6 centimeter ontsluiting. Als alles goed was geweest met de baby's hartslag, dan had ik waarschijnlijk wel een vaginale bevalling gehad. Het was niet de bevalling waar ik op had gehoopt, maar ik ben trots op ons. Ik heb twaalf uur lang weeën opgevangen en het is me gelukt om opnieuw een prachtig en gezond kind op de wereld te zetten.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.