Manons bevallingsverhaal: 'Door zwangerschapsvergiftiging moest ik met 32 weken bevallen'

'Mijn hele zwangerschap was ik al misselijk en moest ik veel overgeven. Met oud en nieuw werd ik grieperig en hield ik veel vocht vast. Ik zag sterretjes, had hoofdpijn en voelde pijn in mijn bovenbuik. Ik wilde de verloskundige niet meteen bellen, omdat ik dacht dat ik gewoon ziek was. Ik was toen 32 weken zwanger.

Lees ook: Hoofdpijn en zwanger? Dit kun je ertegen doen

Groeiachterstand baby

Een paar dagen later, op 3 januari, hadden we een extra controle om te kijken hoe mijn placenta lag, want eerder lag die voor mijn uitgang. Tijdens die controle kwam de verloskundige erachter dat de baby veel te klein was voor zijn termijn.

Ze stuurde ons door naar het ziekenhuis voor een extra echo. We hadden de afspraak bij de verloskundige om 19.00 uur 's avonds, en we zouden een nachtje moeten blijven in het ziekenhuis.

Zwangerschapsvergiftiging

Om 21.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Daar ontdekten ze dat ik zwangerschapsvergiftiging had, waardoor de baby niet goed groeide. Ik moest meteen aan het magnesium, want mijn bloeddruk moest omlaag: die was 200 over 100. Ik werd er helemaal wazig van, dus ik weet niet alles meer heel goed zelf.

Lees ook: Zwangerschapsvergiftiging: alles over de oorzaak en symptomen

Te weinig beweging

In het ziekenhuis in Tilburg zouden ze niet de zorg kunnen leveren voor een prematuur kind, dus ik werd per ambulance overgeplaatst naar het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven. Daar kwamen we rond 05.00 uur 's morgens aan.

Ik heb daar een paar dagen gelegen, continu aan de CTG en met veel medicatie, onder andere longrijping. Daar werd ook de 20 wekenecho nog een keer herhaald. Op 6 januari kwamen ze om 16.00 uur aan mijn bed: 'We zien te weinig beweging op de CTG. We gaan je zoontje halen'.

Spoedkeizersnede

Ik mocht nog even naar de wc en kreeg een blauw schort om. Daarna werd ik naar de ok gereden. Ik kreeg een ruggenprik en een katheter en ging zo de keizersnede in. Ik was er half bij, ik zat zo onder dat magnesium. Iemand vroeg of ze foto's mocht maken met mijn telefoon. Ja, doe maar – dat was echt het laatste waar ik aan dacht. Daardoor heb ik nu wel mooie beelden.

Om 18.11 uur was ik ineens moeder. Quinn is acht weken te vroeg geboren, en dus een couveusekind. Hij werd meteen in plastic gewikkeld en werd nagekeken. Ik ging naar de uitslaapkamer, hij naar de couveuse.

Lees ook: Je baby in de couveuse: wat moet je weten?

Rooming-in

Quinn heeft zes weken in het ziekenhuis gelegen. Ik mocht na tien dagen naar huis, maar ben bijna 24/7 bij hem geweest. Gelukkig werden we na een paar dagen van het MMC naar ons eigen ziekenhuis overgeplaatst, waar we rooming-in hadden.

Ik vond het heel raar: je bent moeder, en dan moet je je handen ontsmetten voordat je je kind mag aanraken. Net als dat hij niet bij mij mocht liggen toen hij net uit mijn buik kwam. Dat vond ik zo erg.

Mentale klap

Het was een enorme rollercoaster, ik heb er nog steeds veel last van. Deze vroege spoedbevalling zagen we niet aankomen, het was een grote verrassing. De tijd in de ziekenhuizen was slopend en je staat continu aan.

Een halfjaar na de geboorte kwam de mentale klap voor mij. Vanaf toen zat ik in een postnatale depressie. Ik ben nog steeds vermoeid, heb concentratieproblemen en ben gevoelig voor prikkels.

Lees ook: Zo kun je een traumatische bevalling verwerken

Traag herstel

Tot op de dag van vandaag zit ik nog in therapie. Ik heb EMDR gehad en veel praatsessies. Ik heb nog steeds maar weinig conditie en werk nog niet. Veel van mijn taken moet ik doseren over de hele week. Als ik te veel op een dag doe, word ik heel moe en krijg ik pijn in mijn bekken. Ik sport nu een half uur in de week om een beetje aan te sterken. We werken eraan, maar het gaat nooit snel genoeg.

Strijder

Quinn is nu bijna 2, met hem gaat het gelukkig supergoed. Hij volgt zijn eigen curve qua lengte en gewicht, maar hij ontwikkelt zich goed. Een paar maanden na zijn geboorte heeft hij nog een paar nachten in het ziekenhuis geslapen, omdat we hem thuis niet konden neerleggen zonder dat hij enorm moest huilen. Maar het is een strijder en heeft nu energie voor tien.

Introverter

Mijn partner heeft het ook zwaar gehad, maar daar gaat het nu gelukkig goed mee. Hij vond het vooral heel erg om me zo te zien, en hoe ik er nog steeds soms aan toe ben. Ik ben veranderd door wat ik heb meegemaakt. Ik ben introverter en mijn wereld is heel klein.

We hadden een wens voor een tweede kind, maar we gaan nog uitzoeken of dat mentaal en fysiek een goed idee zou zijn. Ze hebben niks aan een moeder die niet die functioneert. Ik ben goed op weg, maar dan denk ik: hoelang duurt het nog?'