'Na de bevalling van mijn dochter Sophie moet ik nog een nacht in het ziekenhuis blijven omdat ik een beetje ziek ben geworden. De volgende dag lijkt alles goed te gaan met mijn dochter en mij, dus mogen we naar huis. Sophie heeft nog niet echt gedronken, maar dat komt vaker voor.
Lees ook: Pasgeboren baby: de eerste 30 minuten
De hele nacht huilen en spugen
De eerste nacht thuis is hels. Sophie huilt en spuugt de hele nacht. Ik ben voor het eerst moeder en denk dat dit erbij hoort. De volgende dag staat de kraamhulp op de stoep en we stoeien enorm om Sophie te laten drinken. Sophie valt ondertussen wat af, maar dat doen alle baby's in de eerste dagen. De kraamhulp lijkt zich ook geen zorgen te maken, dus ik ook niet.
Naar de eerste hulp
Als Sophie vijf dagen oud is, komt de verloskundige langs. Mijn man Joeri, een professionele voetballer, is die ochtend vertrokken naar Slowakije. Maar mijn zus is er om te helpen. Plots zegt de verloskundige: ,,We hebben even overlegd, maar we denken toch dat je naar de eerste hulp moet." Huh, ik begrijp er niets van. Eerste hulp? Voor wat?
De verloskundige maakt zich zorgen om Sophie's gewicht, en wil dat we haar laten onderzoeken. Ik leef als in een waas, terwijl ik mijn spullen inpak. Ik heb geen auto, dus de kraamhulp brengt ons naar het ziekenhuis waar mijn schoonmoeder ook naartoe komt.
Daar krijg ik te horen dat er geen plek is voor ons, en dat we naar een ander ziekenhuis moeten. Een arts meldt dat ze een ambulance laten komen. Een ambulance? ,,Mijn schoonmoeder is er hoor, zij kan ons gewoon die kant op rijden", opper ik. Maar blijkbaar is er meer spoed dan ik besef.
Lees ook: Slimme technologie in de babykamer: dit staat niet in de gebruiksaanwijzing (maar wil je wel weten)
Monitor slaat op hol
Eenmaal in ziekenhuis nummer twee worden we doorverwezen naar de afdeling neonatologie. Normaal liggen daar vooral te vroeg geboren baby's en Sophie is een volgroeide baby. Ze wordt aan een monitor gehangen en als ik haar mag voeden, wordt ze van de monitor afgehaald. Er is weinig te zien op de monitor, en omdat Sophie geen te vroeg geboren baby is, worden we naar de kinderafdeling gestuurd.
Daar wordt ze weer aan een monitor gehangen, en blijft ze eraan als ze een flesje krijgt. Zodra ze begint te drinken, slaat de monitor op hol en begint er van alles te piepen. Sophie's hartslag zakt en haar saturatie daalt snel. Ik ervaar totale paniek. Maar wat er nu eigenlijk aan de hand is, dat kunnen de artsen nog niet zeggen.
Wat een hel
We blijven twee weken in het ziekenhuis en Sophie wordt onderworpen aan allerlei onderzoeken. Ik vind het echt een hel, want ik weet niet wat er met mijn kind aan de hand is en maak me grote zorgen. Ik leef in een waas van angst en vermoeidheid.
Dan krijgen we te horen dat de artsen vermoeden dat Sophie's kraakbeen niet volgroeid is, en dat ze geopereerd moet worden om het kraakbeen vast te zetten. In Nederland is er maar één arts die daarin gespecialiseerd is, dus moeten we twee weken wachten tot we terechtkunnen in het AMC.
Lees ook: Baby Ties onderging een openhartoperatie: 'Er was nog één handje vrij om vast te houden'
Strottenhoofdverlamming
Sophie wordt opgenomen en krijgt een kijkoperatie om het kraakbeen te onderzoeken. Tijdens deze operatie ontdekken de artsen dat er niets mis is met het kraakbeen, maar wordt strottenhoofdverlamming (larynxparese) vastgesteld. Een woord dat ik voor het eerst hoor. De artsen vertellen me dat ze niets kunnen doen aan een strottenhoofdverlamming, en dat we moeten afwachten tot ze groter is.
Kinderen met een strottenhoofdverlamming kunnen mogelijk veel problemen krijgen met eten en sommigen kunnen niet praten. Ik schrik me kapot als ik dat hoor. Als Sophie huilt hoor je nu voornamelijk een piepend geluid, iets waar de artsen zich zorgen om maken, maar echt een hard geluid heeft ze niet. Wat nu als ze nooit kan praten?
Aan de sondevoeding
Sophie krijgt sondevoeding en ik mag na wat aandringen - en een lesje sondevoeding - met haar naar huis. Ik kijk ernaar uit om weer in mijn eigen huis te kunnen douchen en leven. Sophie is inmiddels vijf weken oud en ik heb voornamelijk in het ziekenhuis geleefd met haar. Als we twee dagen thuis zijn, kan mijn man een dag naar huis komen. Zo fijn dat hij even bij ons kan zijn.
Dan trekt Sophie per ongeluk de sondevoeding eruit. De wijkverpleegkundige komt langs om te helpen en stelt voor om een flesje te proberen. Wonder boven wonder begint ze heel langzaam te drinken. Ze doet een uur over een klein flesje, maar het gaat. De wijkverpleegkundige stelt voor om de sonde eruit te laten en haar voorzichtig op haar zij te blijven voeden.
Elke week houden we Sophie's gewicht nauwkeurig in de gaten en met behulp van een logopedist vinden we een flesje dat goed past bij Sophie. Omdat Sophie's gewicht in orde blijft, hoeven we niet naar het ziekenhuis.
Lees ook: Trend: babyflessen die borstvoeding nabootsen, zijn die echt beter?
Blijvende schade?
Als Sophie een half jaar is moeten we langskomen voor een check. Sophie krijgt een camera via haar neus haar lijfje in, het is vreselijk om te zien. Maar dan krijgen we te horen dat haar strottenhoofdverlamming is verdwenen. Wat een opluchting! Of de strottenhoofdverlamming blijvende schade heeft aangericht kunnen ze niet zien, daarvoor moeten we wachten tot ze 2 jaar is.
Inmiddels is Sophie 4 jaar en kletst ze de oren van je hoofd. Met een normale stem. Ook heeft ze geen problemen met slikken of eten. Het is alsof er nooit iets met haar aan de hand is geweest, en daar ben ik iedere dag dankbaar voor.
