'Dat hebben we bij de andere twee toch ook zo gedaan? Waarom begin je nou weer?', vraagt Jasper, mijn geliefde en vader van onze drie kinderen. Hij klinkt vermoeid. Geïrriteerd zelfs. En geef 'm eens ongelijk; dit is de 1152e keer dat we deze discussie voeren.
Het eeuwige dilemma: laten huilen of troosten? Het gaat deze keer om onze 2-jarige zoon Louis, die sinds kort besloten heeft dat slapen voor losers is. Zodra hij in zijn slaapzak gehesen en in zijn bed gelegd wordt, verandert hij in een sirene.
Geen zachte babytranen, nee, dit is het gehuil van een gevild varken. Hij houdt dat met gemak een uur vol, anderhalf uur als hij écht in de stemming is. Jasper zweert bij zijn 'harde aanpak': eenmaal in bed gelegd, ga je er niet meer heen. Klaar.
En ik? Ik hou dat precies vijf minuten vol.
Standje maximaal
Het gehuil vult de woonkamer als ik achter mijn laptop probeer te doen alsof ik werk. 'Mamaaaaa! AAAAAAAH! Maaamaaaa! Leentje!!! Meggy!!! HAAAAAAAA!!!'
'Het is pas vijf minuten', bromt Jasper terwijl hij nonchalant een slok van zijn thee neemt.
'Vijf minuten? Het voelt als vijftien', snauw ik terug. Ik adem diep in. Niet gaan, niet gaan, niet gaan.
Ik probeer afleiding te zoeken. De vaatwasser inruimen. Een wasmand leeg vouwen. Zeven minuten zijn verstreken. Het helpt niks. De sirene loeit onverstoorbaar door. Mamaaaaa! Papaaaaa! HALLOOOOO! AAAAAAAAH! Het klinkt nu alsof hij een microfoon heeft gevonden en op standje maximaal heeft gezet.
Lees ook: Oneens over de opvoeding, wat dan? 'Hij vindt mij te soft, ik hem te ongeduldig'
De twijfel
Ik voel de twijfel weer opborrelen. Zou hij honger hebben? Of dorst? Misschien is hij bang, hij is tenslotte nog maar 2. Of had ik tóch een dekentje moeten geven in plaats van een slaapzak?
Jasper, vanaf de bank: 'Hij heeft geen dorst en hij is ook niet bang. Hij wil gewoon niet slapen, punt.'
Ik kijk hem aan. 'Hoe weet je dat nou?'
'Dat weet ik.'
Nog één keer
Ik besluit mijn troef in te zetten: nog één keer geruststellen, vanuit de deuropening. 'Slapen Louis! Ga maar lekker liggen. Je zussen slapen, de kippen slapen, en mama gaat zo ook slapen.' Nul effect. Louis laat zich niet kalmeren. Hij weet precies hoe hij mij moet breken.
De tijd kruipt. Het gekrijs blijft oorverdovend. Ik probeer standvastig te blijven, maar voel me alsof ik tegen een drugsverslaving vecht. Uiteindelijk geef ik toe. Zoals altijd.
Lees ook: Lauren gaat om negen uur naar bed: 'Niet soms. Elke dag. Steevast'
Missie geslaagd
Ik loop naar zijn kamer, open de deur, en daar staat hij. Rood aangelopen, snot overal, maar met een blik vol hoop. Ik pluk hem uit zijn bed en we ploffen samen in de stoel bij het raam. En dan zie ik het: de triomf. Zijn gezicht ontspant, zijn lijfje nestelt zich tegen me aan, en met een zucht van pure voldoening kijkt hij me aan. Dit is wat hij wilde. Niet een boterham. Niet water. Hij wilde mij. Zijn missie is geslaagd.
Ik zucht. 'Nou ja', mompel ik, terwijl ik hem nog wat dichter tegen me aantrek. 'Morgen proberen we het gewoon opnieuw.'
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
/2ecbe37f2a0341b4a898f0ef7a004029/image.jpg)
/25ec5905868647cfa2ba3654dbe4a59d/image.jpg)
/b0c97d0c1d6b4c7db4946846c9051710/image.jpg)
/3865f2687b474389ba93184683658895/image.jpg)
/3e3aa124d738486ab3553f14d1a6be6a/image.jpg)
/ac4ca981609f4254ac7b3dc50e1aed06/image.jpg)
/672a95641fa740f4b8a6e65b246b7285/image.jpg)
/0eec00e37c7b4585b0a83103d18ddc23/image.jpg)
