Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #2
De hint van een streepje, voor een getraind oog. 'Ik zie niets', zegt mijn man. Ik wel, ik zou kunnen promoveren op zwangerschapstestinterpretatie. Een streep is een streep, wordt vaak gezegd op zwangerschapsfora. Je kunt er je hart ophalen als het gaat om het vergelijken van streepjes en plusjes.
Maar ik loop lang genoeg mee in de medische molen om te weten dat je twee weken na een embryoterugplaatsing meer dan een heel vaag streepje zou moeten zien. Bij goed nieuws heb je nu een knaltest in handen. Met de kramp in mijn buik erbij opgeteld, weet ik dat het einde verhaal is. Ik ben niet zwanger.
Lees ook: Vanaf wanneer kun je een zwangerschapstest doen en hoe werkt zo'n test?
Dacht ik nou werkelijk
Een uur later bevestigt een toiletbezoek wat ik eigenlijk al wist. Code rood. De teleurstelling, woede en het bijbehorende verdriet komen terug als oude bekenden die ik niet heb gemist. Doemgedachten verspreiden zich als een olievlek door mijn hoofd - zie je nou wel, mijn lichaam doet weer eens niet wat het moet doen.
Mijn lijf heeft niets 'geleerd' van het zwanger zijn, dat bestaat helemaal niet. Ik voel me een sukkel, net als in de jaren voor Bern. Dacht ik nou werkelijk dat ik bij de eerste terugplaatsing al zwanger zou zijn?
Heel even zwanger
Toch stelt het vage streepje op de zwangerschapstest me enigszins gerust. Waarschijnlijk was ik niet gek, de afgelopen weken. Ik hield al mijn symptomen bij in een lijstje, en dat lijstje was vrijwel identiek aan de verzameling symptomen na de terugplaatsing van Bern. Een test kan alleen een streepje geven als er een bepaald gehalte zwangerschapshormoon in de urine zit.
Ik denk dat dit embryo wel is ingenesteld, maar vervolgens door mijn baarmoeder is afgestoten. Als dat gebeurt, is er vaak iets mis met het DNA. Bij natuurlijke conceptie zou je niet eens geweten hebben dat een embryo zich in je buik heeft genesteld; je wordt immers gewoon ongesteld. Nu weet je alles tot op de dag nauwkeurig, en weet je het dus ook als je maar heel even zwanger was.
Lees ook: The One Kid Club: Anneke had nog één embryo maar besloot dat het leven nu compleet was
Draaglijker
Het kost me een dag om me te herpakken. Pure winst: voordat ik Bern kreeg, was ik minstens een week van slag na een teleurstelling. Nu kan ik het me in de eerste plaats niet permitteren om onder de dekens te kruipen - er is iemand die me nodig heeft. In de tweede plaats is die iemand zo'n wandelende zonnestraal dat ik mijn zegeningen niet eens hoef te tellen.
Ze ballen zich samen in zachte wangetjes, kleine handjes en lieve voetjes. In natte kusjes en ongefilterde giechelsalvo's. En in het mooiste woord dat ooit tegen me is gezegd: 'mama'. Ik ben wat ik al die jaren het allerliefste wilde zijn, en dat maakt de teleurstelling om deze mislukte poging zachter en draaglijker. Bovendien hebben we nog een kans, we hebben nog een embryo over.
Een maand pauze
Maar eerst gaan we op reis, naar onze favoriete plek: de Alpen. Reizen is voor ons altijd de beste vorm van coping geweest: we bezochten tussen alle fertiliteitsbehandelingen door zo'n vijftien landen, van België tot Japan. En ook met onze nieuwe reisgenoot trekken we er graag op uit. Het betekent dat we een ruime maand pauze nemen voordat de weg naar een tweede kind weer hervatten, en dat voelt goed. Een reset: even geen pillen, hormonen en echo's.
Lees ook: Een overzicht van de meest voorkomende vruchtbaarheidsbehandelingen
In mijn hoofd
Rond Berns eerste verjaardag eind mei gaan we weer van start. Vanwege PCOS duurt mijn natuurlijke cyclus ergens tussen de 40 en 140 dagen, gelukkig hoeven we daar niet op te wachten van de artsen. Ik neem een kuur om mijn menstruatie op te wekken en krijg vanaf dag drie weer hormonen voor eicelrijping. Dit keer hoef ik maar twee keer op en neer naar het ziekenhuis voor een echo als alles er al goed genoeg uitziet om de volgende terugplaatsing in te plannen.
Ik begin alweer te rekenen: als ik nu zwanger word, dan zouden we half maart een kind krijgen. Dan hebben we twee onder de twee, iets dat ons ondanks sommige waarschuwingen juist fantastisch lijkt. In mijn hoofd richt ik het huis opnieuw in: wij naar zolder, Bern naar onze kamer, een nieuwe babykamer. Ik beeld me in hoe de berg bewaarde babyspullen snel weer een tweede leven krijgt. In gedachten wikkel ik een pasgeboren kind in een crèmekleurig wollen dekentje.
De telefoon
Op de ochtend van de terugplaatsing check ik elke vijf minuten mijn telefoon om te kijken of het ziekenhuis al een tijd heeft doorgegeven. Rond elven verschijnt het telefoonnummer van het UMC in mijn scherm. ,,Goedendag mevrouw Poelmann, u spreekt met het ivf-laboratorium. Ik heb helaas geen goed nieuws, uw embryo heeft het ontdooiingsproces niet overleefd."
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
