Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #9
Met het uitzwaaien van de zomer eind september, breekt een nieuwe ronde ziekenhuisritjes aan. Vanaf dag tien van mijn cyclus, rijd ik om de drie dagen met Bern op de achterbank richting het UMC Utrecht voor een echo. Ik ben opgelucht als hij lief lacht naar de artsen en rustig speelt, gestrest als hij de hele reis gilt of gaat huilen als ik achter het gordijn verdwijn om me om te kleden.
Een keer lukt het om alleen te gaan, mijn man kan Bern een ochtend opvangen. Zo kan ik ongestoord een podcast luisteren op de heenweg, koffie en een croissant bestellen na mijn afspraak en meezingen met mijn favoriete muziek op de terugweg. Zonder mijn kleine protesterende reisgenoot voelt het bijna als een uitje. Bijna. Want laten we niet vergeten waar het om draait: een inwendige echo in een gynaecologische stoel. Dat is voor niemand een feest.
Walk of shame
Los van de echo zelf, is het op een na vervelendste aan deze afspraken het loopje van de omkleedhoek naar de stoel. Met de jaren heb ik deze walk of shame wel redelijk weten te perfectioneren. Zo zorg ik dat ik altijd een jurk, rok of lange trui aan heb. Dan hoef je niet als Donald Duck (van boven gekleed, van onderen naakt) de meest ongemakkelijke vijf passen van je leven te zetten van het discrete gordijntje naar de stoel.
Maar ondanks mijn jarenlange ervaring, ben ik dit keer in de war. Per ongeluk neem ik plaats in de stoel met mijn onderbroek nog aan. Ik lach schaapachtig en wil een grap maken, maar er schiet me niets bruikbaars te binnen. De arts stelt me op mijn gemak en ik herhaal mijn discrete loopje.
Lees ook: 11x de opvallendste vragen aan de gynaecoloog
Een winnend eiblaasje
'Alles ziet er goed uit', hoor ik tot mijn verbazing. Hoewel de vorige echo's nog weinig perspectief gaven, is er nu toch duidelijk een winnend eiblaasje op het scherm te zien. Even was ik bang dat de medicijnen niet meer aansloegen - ik was zelfs bang dat ik misschien langzaam resistent werd - maar nu gaat het toch de goede kant op.
Ik mag bloedprikken in het lab om te controleren of mijn lichaam niet zelf al een eisprong heeft ingezet. Dat blijkt niet het geval. Ik kan dus diezelfde avond nog de Ovitrelle-injectie in mijn buik zetten voor een getimede eisprong. En dat betekent dat we precies een week later ons enige embryo teruggeplaatst wordt, mits dit embryo het ontdooien overleeft.
In balans
In de week die volgt, neem ik de balans tussen mijn in- en ontspanning nog serieuzer dan daarvoor. Ik combineer lange wandelingen achter de kinderwagen met pilates, zwemmen, en yin yoga. Zonder innerlijke dwang of obsessie dit keer, maar gewoon omdat het fijn en gezond is.
Het voelt goed om ergens naartoe te werken, al blijf ik bang dat we nog een embryo zullen verliezen voordat het mijn buik bereikt. Dat is immers al twee keer eerder voorgekomen. Het idee om direct weer een nieuwe punctie te moeten ondergaan, staat me enorm tegen.
Lees ook: Niet stress maar leeftijd en leefstijl belangrijkste factoren bij zwanger worden
Razende gedachten en percentages
Mijn man staat er net wat anders in. 'Ga er maar van uit dat het een nieuwe punctie wordt', probeert hij mij - en zichzelf - voor teleurstelling te behoeden. Statistisch gezien heeft hij gelijk: de kans dat dit ene embryo goed ontdooit en succesvol innestelt, is slechts 20 procent. De kans op een nieuwe punctie is dus inderdaad vele malen groter. Maar ik weet inmiddels dat ik mezelf niet kan behoeden voor teleurstelling. Dat komt omdat je hoop niet tegenhoudt.
Een paar dagen voor de geplande terugplaatsing razen al deze gedachten en percentages door mijn gedachten terwijl ik op een yogamat probeer te ontspannen. Ik wil me zo graag laten meevoeren door de stem van de lerares en de comfortabele houdingen, maar ik zit vast in mijn hoofd.
De enige manier om daar weer uit te komen, is acceptatie. Dan ben ik maar even niet zen en in de flow. Het is wat het is. Ik adem rustig in en uit en voel dat mijn verzet gaat liggen. Net nu ik me wat rustiger voel, klinkt er een lied door de ruimte. Ik herken het meteen.
Lees ook: Vruchtbaarheid vergroten met hormoonyoga
Hartopener
Het is het lied dat ik luisterde tijdens mijn bevalling van Bern. I heard you from afar heet het, van Benjamin Gustafsson, een ijle engelachtige stem met een zacht tokkelende gitaar. Het doet me denken aan de sterrenhemel die ik zag voor zijn terugplaatsing: de Grote Beer boven zee, en de overtuiging dat het die keer wel zou lukken en we een zoon zouden krijgen. Het is geen bekend lied, ik heb het nooit ergens anders gehoord. En nu is het er, precies wanneer ik het nodig heb.
Er rolt een traan over mijn wang. Mijn gedachten voeren weg van kansberekeningen, in de richting van het kind waar ik zo naar verlang. De volgende yogapose wordt aangekondigd: een hartopener. Ik buig in de juiste houding en stel me voor dat ik mijn hart daadwerkelijk openzet voor hem of haar.
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
