Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #5
Het is half juli. Buiten schijnt de zon, ik lig in bed met de gordijnen dicht. Beneden hoor ik Bern, hij huilt. Het voelt vreselijk om niet naar hem toe te kunnen, niet voor hem te kunnen zorgen. Maar met 23 kleine wondjes aan mijn eierstokken, verhoging, en een buik vol met vocht, heb ik geen keus. Ik slik mijn eigen tranen weg en blijf liggen.
Bern is in goede handen en ik ben dat ook. Mijn man draait overuren in de zorg voor ons beiden. Ik krijg mijn maaltijden op bed en met videobellen zorgt hij ervoor dat ik er toch een beetje bij ben aan tafel. Zegeningen tellen in plaats van tegenslagen, ik herinner mezelf er maar weer eens aan. Ik ben thuis, niet in het ziekenhuis. Dat alleen al is al grote winst.
Met de ambulance
Toen ik door een ambulance van de snelweg werd geplukt na de eicelpunctie, kwam ik als een boemerang weer in het UMC Utrecht terecht. 'Je zag zo lijkbleek', zei mijn man eenmaal op de eerste hulp. 'Ik ben niet gauw gealarmeerd, maar ik dacht even dat ik je kwijtraakte.'
Ik bleef slap, zakte in en uit bewustzijn. Er werd gevreesd voor een inwendige bloeding, maar een (zeer pijnlijke) echo sloot dat gelukkig uit. Alles werd zorgvuldig onderzocht, maar niets gevonden. We houden het op een overreactie op het narcosemiddel en de twee shots morfine.
Lees ook: Gynaecoloog Inge Custers over wat een ivf-traject inhoudt
Te veel eiblaasjes
Ook heb ik last van een vervelende complicatie: het overstimulatiesyndroom. Dat treedt op als er te veel eiblaasjes in de eierstokken groeien. Bij overstimulatie lekken de eierstokken vocht in de buikholte, ook na de punctie. Daarom meet ik elke dag mijn buikomvang en drink ik minstens 2 liter water.
Gisteren zat ik op het randje van een ziekenhuisopname, maar het was na zevenen, Bern moest naar bed en hij kon uiteraard niet alleen thuisblijven. Ik zag niet hoe ik in m'n eentje in Utrecht moest zien te komen.
Alleen maar in bed
'Wat doen jullie dan, als je me op zou nemen?', vroeg ik de verpleegkundige aan de telefoon. Ik zou een infuus met extra vocht krijgen en absolute bedrust moeten houden. 'Juist, dat kan ik hier ook doen', zei ik vastberaden. Ik hing op en waagde het erop: ik bleef thuis. Met succes, mijn buikomvang is binnen een dag met een centimeter geslonken.
Maar ik ben er nog lang niet. Mijn herstel gaat langzamer en moeizamer dan na de vorige punctie. En ik wil veel meer, ik wil mijn zoon kunnen optillen en hem kunnen verzorgen. Dat gaat nu niet en dat maakt me verdrietig. Het voelt alsof Bern alweer een offer moet brengen: eerst de borstvoeding, nu een moeder die alleen maar in bed kan liggen. Zijn natte kusjes met een luid 'auwah!' zijn er gelukkig niet minder enthousiast om.
Lees ook: Eline twijfelde over nog een ivf-traject: 'Ik was al moeder, wilde ik echt nog een tweede?'
Slecht nieuws van het lab
In de ogen van onze twee katten ben ik in elk geval poezenmoeder van het jaar. De dames komen om en om bij me op bed liggen spinnen. Ze genieten van de aandacht zonder dat hun luide kale broertje in de buurt is. Vriendinnen brengen avondeten en nemen Bern mee uit wandelen zodat mijn man ook even pauze heeft. Ik probeer zo nu en dan te schrijven en slaap zo veel mogelijk. De dagen glijden voorbij en lopen in elkaar over.
Als ik vier dagen na de punctie met veel moeite de benedenverdieping heb bereikt en op de bank zit uit te puffen van de reis, komt mijn man bij me zitten. 'Ik heb helaas niet zulk goed nieuws.' Mijn hart stopt kort, ik houd mijn adem in. 'Het ivf-laboratorium belde. Er is helaas maar één embryo overgebleven om in te vriezen.'
Tranen schieten in mijn ogen. 'Hoe kan dat?' 'Ze weten het niet', zegt mijn man kalm. 'Er zijn vacuoles ontstaan, zeiden ze, een soort vochtblaasjes die het embryo van binnenuit kapotmaken.'
Stomme pech
Uit twaalf bevruchte eicellen hadden we drie dagen na de punctie zes embryo's, net zoals de vorige keer. Drie jaar geleden konden die alle zes worden ingevroren, maar nu waren vijf van de zes embryo's een dag later onbruikbaar. Vernietigd van binnenuit. Iets wat de artsen en laboranten ook niet kunnen verklaren.
Is het mijn leeftijd en teruggelopen eicelkwaliteit? Onduidelijk, maar ze denken van niet. Is er een fout gemaakt in het lab? Alles is volgens de juiste procedures verlopen. Wat overblijft? Pech. Stomme pech. Soms gooi je zes in het leven, en soms gooi je één.'
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
