Column Anneke: 'Een speeldate regelen is haast nog spannender dan een gewone date'

'Wat doe jij eigenlijk met Ally als het slecht weer is?' Matilda kijkt me vragend aan. Onze kinderen banjeren over het terras op de eerste zonnige winterdag van het jaar. Het ziet er heel natuurlijk uit, maar we zijn elkaar toevallig tegengekomen die dag.

Ik haal mijn schouders op. 'Oh man, geen idee. Ally wil eigenlijk de hele dag naar buiten, maar het is te koud en ook wel te saai voor mij.' Ze lacht. 'Herkenbaar. Zal ik je nummer opslaan? Dan kunnen we misschien nog een keertje afspreken met onze kinderen.'

Lees ook: Deze warme skipakken en buitenspeelpakken zijn perfect voor de winter

Zes minuten op een terras

Mijn hart maakt een sprong. Een speeldate regelen is haast nog spannender dan een gewone date. Ik heb namelijk niet zoveel vriendinnen met een dreumes. Bijna iedereen is allang uit de luiers en ik heb veel vriendinnen die kinderloos zijn gebleven.

Het eerste jaar maakte dat niet zoveel uit. Toen Ally nog niet kon lopen was het heerlijk om met haar en een vriendin op een terras te zitten. Soms lag ze zelfs te tukken in de kinderwagen en anders zat ze bij iemand op schoot te kraaien. Zo eenvoudig, dat moederschap.

Maar die dagen zijn definitief voorbij. Op het terras zitten met haar betekent dat ik ongeveer zes minuten heb op mijn stoel: het tijdslot waarin ze haar babyccino over haar kleren heeft uitgesmeerd. Daarna mag ik dienst draaien: achter haar aanlopen en vrolijk reageren op alles wat ze aanwijst en haar zachtjes weer de goede kant opduwen. Het ziet er leuk en liefdevol uit en dat is het ook. Maar het is ook wel veel.

Lees ook: Wiegen met je handen vrij: dankzij dit apparaat doet je baby langere dutjes

Alleen in dreumesland

Soms kijk ik jaloers naar stellen die met elkaar koffiedrinken op een terras en waarvan de partners omstebeurt dienst draaien. Van die frisse jonge mensen, zo rond de 29, met een grote zonnebril op, modieuze wijde spijkerbroeken en mooie truien van wolmix, die praten over hun kids, andere stellen en de overkapping die gepland staat.

Ik ben best vaak alleen met mijn kind en mijn hond. Vrienden maken met kinderen van dezelfde leeftijd is een opgave. Onze kinderen moeten matchen en wij als ouders ook. Ik ben een vrij normaal persoon, maar in dreumesland toch een vreemde eend in de bijt: een alleenstaande moeder die nog net de boot heeft gehaald.

Lees ook: Dit kun je doen als het ouderschap eenzaam voelt

Expat zonder vangnet

Matilda heeft ruimschoots de boot gehaald en wel een partner, maar ook zij is een pietsje vreemde eend: zij is hier als expat. Zij heeft dus ook geen vangnet gezonnebrilde wolmixtruistellen. Enthousiast geef ik haar mijn nummer. 'Leuk, ik bel je wel een keertje dan', zegt ze.

We drinken onze koffie op, onze kinderen spelen nog wat en dan moeten we weer ieder ons weegs, vanwege het slaapje. Zo fijn, denk ik als ik richting huis loop, meer mensen in mijn kring met een dreumes.

Plotseling verstar ik. Wie heeft er eigenlijk betaald? Oh nee, ik realiseer me dat de partner van Matilda naar binnen is gegaan, terwijl ik samen met haar dienst aan het draaien was. Maar ik heb er niets over gezegd. Gewoon niets.

Bijna gelukt

Ik bel een goede vriendin (kinderen allang uit de luiers) en vraag haar hoe dit over zal komen. Waarschijnlijk als die sneue Henkie, die arme alleenstaande moeder met haar gratis gezicht, die anderen laat opdraaien voor de rekening, concluderen we lachend. De kans is klein dat die ooit nog gaat bellen.

Toch ben ik opgewekt. Het is niet helemaal gelukt deze keer. Maar we kunnen het sociale moederschap heus oefenen. Het wordt vast een mooie lente.