'Iggy wacht even', roep ik naar mijn hond die overdreven vrolijk mijn dochter begroet die op mijn nek zit. Ik maak de lijn los en ik loop met de boodschappentas en de hondenlijn in mijn ene hand, mijn hand op de knie van mijn dochter boven me, de supermarkt uit.
Het ziet er grappig uit (of: overdreven jolig, alsof ik de leuke moeder wil zijn), met zo'n kleintje op mijn nek de supermarkt uit lopen, maar het was in werkelijkheid vandaag mijn enige mogelijkheid om eten te kopen.
Goeie vraag: Moeder vraagt zich af: laat jij jouw kind iets eten in de supermarkt, dat je pas later afrekent? En: mag dat?
Dronken terminator
De eerste paar minuten zat Ally nog lekker rustig in mijn hippe sidecarrier-draagzak. Maar bij het yoghurtschap worstelde ze zich eruit. Ze eiste het mandje op, om als een dronken terminator langs de schappen te gaan en er lukraak boodschappen in te gooien.
Vanaf toen kon ik geen boodschappen meer doen, alleen nog maar de boodschappen die Ally in mijn mandje had gegooid terugzetten ('Nee, we hebben niet drie voordeelverpakkingen groene thee met citroen nodig'). En dus wierp ik ons pact op: zij op mijn nek, zodat ik nog tien minuten kon doen wat ik wilde. Nou ja, wat ik wil terwijl een dreumes van ruim 10 kilo op mijn schouder zit.
Review! De beste draagzakken voor baby's van 2024
Hop, een baby
De meeste mensen laten hun kind thuis als ze even snel nog een boodschap moeten halen. Bij hun partner. Die heb ik niet. Dat heb ik zelf ook niet zo bedacht.
Niet dat ik nu zo'n rimpelloos liefdesleven heb, lange relaties zijn niet echt aan mij besteed. Maar toch dacht ik al die tijd dat het zich dan op een gegeven moment wel zou ontvouwen. Dat zo rond mijn 30e die leuke partner er wel zou zijn en ik mijn relatie niet na anderhalf jaar zou uitmaken. Dan zouden we hop, gezellig samen verhuizen naar een kindvriendelijke wijk, en hop, een Volvo voor de deur. En hop, de baby, en hop, nog een baby.
Per ongeluk
Hoe anders is het geworden. Ik ben moeder van een kind, de vader en ik zijn nooit samen geweest. We werden per ongeluk zwanger en op mijn 37e bleek een ongepland kind minder zwaar dan het afbreken van de zwangerschap.
Ik heb hiervoor het alleenstaande moederschap wel overwogen, maar meer als een B-variant van mijn beoogde leven. De vervulling van mijn kinderwens, maar dan met een modelletje uit de koopjeshoek. Een beetje gebutst en niet in de kleur die ik had gewild.
Lees ook: Het eenoudergezin: wat komt daarbij kijken?
Mijn kleine karavaan
Soms, als ik moe ben met mijn dochter op mijn nek en de iets te zware tas in mijn hand, dan denk ik even dat ik een andere kleur mooier had gevonden. Heel even. Tot ik langs de etalageruit loop en daarin de weerspiegeling van mijn kleine karavaan zie. Mijn dochter is vrolijk. Mijn hond is vrolijk. Ik word vanzelf weer vrolijk. Zo had ik het inderdaad niet bedacht. Ik had het niet eens durven dromen.
/ea7a8bc900ed41c99665836c79d500dd/image.jpg)
/461e264227394811861f4c2feea8af87/image.jpg)
/db9fbd2ff8c84c328dcac46e608afad1/image.jpg)
/0e992bcd4327498996a2465a9a61414b/image.jpg)
/0fa910c260f84fa4a4969a9fa7588030/image.jpg)
/2a57c378e93e4ead9edba88baa609e46/image.jpg)
/92a314af2d0b437b930d56a08829cf22/image.jpg)
/7ade46d8bea44d99824b988c8871c0eb/image.jpg)
/6fa4237e3d194c659a9e57d1145dce66/image.jpg)
/ec02e54356a04bb2a60a720da636de52/image.jpg)
De column van Anneke verschijnt iedere dinsdagochtend. Eerdere afleveringen teruglezen kan in het dossier Columns Anneke.
