Hoe zat het ook alweer? Joost en Pim hebben al tien jaar een relatie en wilden altijd al graag een kind, vertelden ze een paar maanden geleden. Nicole, zelf getrouwd met Edu en moeder van een zoon en dochter, bood aan om draagmoeder voor hun kind te worden.
'Omdat ik ze al jaren goed ken, we zitten in dezelfde vriendengroep', vertelde ze toen. 'En omdat ik wist dat het kind in een liefhebbend gezin terecht zou komen. Ik wilde ze graag helpen.'
Naar de rechtbank
Kleine woorden voor een groots gebaar van onbaatzuchtigheid: negen maanden was ze zwanger van een baby die niet haar kind zou worden. De donor was Joost of Pim, ze laten nog steeds in het midden wie van de twee: 'Het is onze beider dochter'.
Officieel is het overigens nog niet zover, het duurt nog minimaal negen tot twaalf maanden. Eerst moeten ze met z'n vieren naar de rechtbank, waar Nicole afstand moet doen van het kind en haar echtgenoot Edu het kind moet ontkennen. Tot die tijd behartigen een bijzonder curator (advocaat) en de Raad voor de Kinderbescherming de belangen van Florine.
Lees ook: Hoe vind je een draagmoeder en wat zijn de regels?
Zware bevalling
Dat zijn nu nog zorgen voor later, want Joost en Pim zitten deze weken dagelijks op hun roze wolk met dochter Florine van 6 weken oud. Draagmoeder Nicole is aan het herstellen van de bevalling. 'Die was toch zwaarder dan we verwacht en gehoopt hadden', zegt het viertal.
Op 22 november werd de kamer in het ziekenhuis in gereedheid gebracht omdat Nicole had aangegeven graag te willen worden ingeleid. Het viertal installeerde zich daar, met boekjes, een e-reader en slaapspullen. Er waren drie bedden, want Edu zou thuis slapen. 'Heel relaxt en gezellig was het', zeggen ze.
Ik dacht: ik ga mijn vrouw hier toch niet verliezen!
Edu Echtgenoot van Nicole
Alleen kwam de bevalling maar niet op gang. 'Ze lag scheef in mijn baarmoeder', vertelt Nicole. 'Ze zou een of andere gekke bocht moeten maken om eruit geperst te kunnen worden. Daardoor had ik ook te weinig ontsluiting.'
Lees ook: Verloskundige Karlijn Draaisma over de ligging van je baby in de buik
Naar de operatiekamer
En ondanks de poging van de arts-assistent van de gynaecoloog om de baby te draaien, draaide het 's avonds laat toch uit op een keizersnede. De gynaecoloog was resoluut: naar de operatiekamer. Daar schrokken ze wel van, met name omdat Nicole er niet goed uitzag. Vooral Edu: 'Ik dacht: ik ga mijn vrouw hier toch niet verliezen!'
Daar hadden ze weliswaar goede afspraken over gemaakt, Nicoles gezondheid en haar leven zouden voorrang krijgen op dat van de baby, maar toch. Achteraf bleek het de beste beslissing, vertelde de gynaecoloog ze: 'Anders hadden ze het misschien allebei niet gered'.
Geen zachtzinnige operatie
Terwijl Edu Nicole mocht vergezellen naar de operatiekamer, bleven Pim en Joost achter in een lege ziekenhuisgang. 'Het was midden in de nacht, er was verder niemand in die vleugel', vertellen ze. 'Heel surreëel, net een scène uit een film.'
Bij zeer hoge uitzondering mochten beiden er uiteindelijk toch bij zijn, gehuld in operatiepakken, zittend op een stoel tegen een wand wachtten ze de operatie af. Nicole was onder gedeeltelijke verdoving. 'Een roesje wilde ik niet, ik wilde er met mijn kop bij blijven', zegt ze. 'Ik kon net niet over het afscheidingsdoek heen kijken.'
Een keizersnede is geen zachtzinnige operatie, dat weten ze nu alle vier. 'Er werd een incisie in mijn buik gemaakt. Ze trokken het baarmoedervlies aan de kant en de baby eruit. Echt best onbeholpen.'
Navelstreng
Daar was ze! Florine, 3550 gram zwaar. Even lag ze op de borst van Nicole. Joost knipte de navelstreng door en na een medische check bleek dat alles eraan zat en functioneerde. De navelstreng moest alleen nog wat korter worden gemaakt, dat deed Pim.
Omdat Nicole duidelijk moest bijkomen van de operatie en haar bloeddruk flink daalde, werden de papa's met baby Florine alvast naar hun kamer gestuurd. Daar konden de vaders beginnen met het knuffelen van hun dochter. 'Ik kwam daar later bij en heb haar ook nog vastgehouden', vertelt ze.
Genetisch wel, maar toch geen dochter
Zondag 24 november verlieten ze allen het ziekenhuis. Florine ging met de papa's mee naar huis terwijl Nicole samen met Edu terugkeerde naar hun twee kinderen. Zonder baby dus. Niet gek? 'Nee, ik heb er echt geen moeite mee gehad[', vertelt Nicole. 'En nu nog steeds niet. Genetisch gezien is ze wel van mij, maar ik beschouw haar niet als mijn dochter, maar als die van Joost en Pim. Ze voelt voor mij meer als een nichtje of zoiets. Misschien omdat ik dat gedurende het hele traject al wist.'
Ze zal Florine wel zien opgroeien en meemaken wat er in haar leven gebeurt. 'Maar dit is nu haar gezin, zij zijn de papa's en daar bemoei ik me verder niet mee.'
