'Ik heb kinderen altijd leuk gevonden. En dat ik zelf kinderen zou krijgen, leek me vanzelfsprekend. Dat hoort er nu eenmaal bij. Maar toen mijn vriendinnen langzaamaan allemaal kinderen kregen, begon ik te twijfelen. In plaats van babykriebels kwam de realisatie dat ik ook de keuze had om het niet te doen. Om geen moeder te worden.
Ik vond mijn leven namelijk heel erg leuk. Mijn baan was fantastisch, mijn relatie perfect, ik had leuke hobby's, fijne vrienden en financieel ging het goed. Ik was een gelukkig mens. En ik was me heel bewust dat een kind je leven zomaar op z'n kop kon zetten. Leek me dat het waard? Ik wist het even niet zo goed.
Lees ook: Wel of geen kinderen: deze boeken helpen je met deze grote levensvraag
Miskraam
Maar ergens zat er toch een verlangen. Toen mijn partner en ik besloten om ervoor te gaan, was het meteen raak. Ik was in shock, omdat ik had verwacht dat het langer zou duren. Maar ik kreeg een miskraam. Daar kwam veel verdriet bij los, en ik merkte dat mijn verlangen naar een kindje toch groter was dan ik dacht.
Toen ik opnieuw zwanger raakte, was ik heel gelukkig. In mijn zwangerschap leek alles vanzelf te gaan, en dat gaf veel vertrouwen. Als ik maar mee beweeg en vertrouwen heb, komt het allemaal goed, dacht ik.
Lees ook: Miskraam: verlies van je zwangerschap
Het is een meisje!
Als mijn dochter is geboren en op mijn borst ligt, denk ik niet direct: daar is ze eindelijk! Sterker nog, ik heb er helemaal geen gevoel bij. Ik zie hoe mijn partner naar haar kijkt. Zijn gezicht loopt over van liefde. Ik voel niets.
Onze kraamzorg is fantastisch en mijn partner ook. Hij is echt de perfecte vader. De eerste weken vliegen voorbij en ik doe mijn stinkende best om een goede moeder te zijn. Ik wil mijn dochter alles geven wat ze nodig heeft. Maar als ik in haar wiegje kijk denk ik niet: dat is mijn kind. Ze is hartstikke leuk, lief en ook nog eens enorm makkelijk, maar het had net zo goed mijn nichtje kunnen zijn. Of zelfs de baby van iemand die ik niet ken.
Als ik voor het eerst een dag zonder haar op stap ben, vraagt mijn vriendin of dit de eerste keer is dat ik zo lang zonder haar ben. Ik schrik er van. Ja, dit is de eerste keer, maar blijkbaar heb ik dat niet eens bewust door. Uren zonder haar zijn gaat me heel makkelijk af.
Moe, overprikkeld en imperfect
Waar ik mijn zwangere buik prachtig vond, heb ik moeite met alle persoonlijke veranderingen die ik heb doorgemaakt sinds ik moeder ben. Mijn brein werkt minder goed en ik presteer niet meer optimaal. Ik ben moe van de gebroken nachten, en daardoor sneller overprikkeld. Mijn relatie is anders. Mijn lichaam doet het minder goed.
Ik vind het huishouden doen vreselijk, maar voel me toch ineens enorm verantwoordelijk voor alle huishoudelijke taken nu ik zoveel tijd thuis doorbreng. Ik ben gewend goed te zijn in een heleboel dingen, en nu voelt het alsof ik continu faal. Het voelt alsof ik gedwongen word om iemand anders te zijn. Een rol aan te nemen die ik niet goed kan vervullen. Het voelt alsof ik mijn oude ik heb moeten inleveren en er een zwakkere, minder gelukkige versie voor terug heb gekregen.
Ik begrijp daarbij ook niet zo goed hoe andere mensen dit doen: een perfect huishouden, een gelukkig kind, een stabiele relatie, een sociaal leven, je carrière en dan zelf ook nog gelukkig zijn.
Lees ook: Psycholoog: 'Millennialouders leggen de lat hoog en cijferen zichzelf weg'
Eindelijk mag ik weer werken
Als ik eindelijk weer twee dagen aan het werk ga, voelt het als een verademing. De autonomie die ik weer voel over mijn eigen leven voelt heerlijk. Bovendien ben ik weer bezig met prestaties, en voel ik me trots op alles wat ik neerzet. In een gesprek met een vriendin kom ik tot de conclusie dat veel vrouwen van mijn generatie hun eigenwaarde halen uit wat ze doen en bereiken. En als dat wegvalt, wie ben je dan nog?
Ik heb altijd al geweten dat ik geen thuisblijfmoeder zou zijn, maar mijn werk is nog belangrijker voor me dan ik dacht. Als ik aan het werk ben, voel ik geluk. De uren vliegen voorbij, en ik vergeet bijna dat ik ook nog moeder ben. In tegenstelling tot mijn partner, die - als hij werkt - de hele dag appt dat hij haar mist, en vraagt of ik foto's wil sturen.
Teveel opgegeven
Ik wil de perfecte moeder zijn voor mijn dochter, en ik ervaar echt wel trots als ik zie wat ze allemaal kan en doet. En ik vind haar ongelofelijk lief. Maar dat gelukkigegezingevoel ervaar ik niet. En het schuldgevoel dat erbij komt kijken, het idee dat ik haar daarmee tekortdoe, helpt ook niet. En misschien is het allemaal tijdelijk en hoort het er voor sommigen bij, maar moeder zijn is voor mij niet genoeg om gelukkig te zijn.
Lees ook: Bloed, pijn en twijfels: tobbende moeders zijn de nieuwe literaire helden
Taboes doorbreken
Ik twijfelde enorm om mijn verhaal te delen. Omdat ik bang ben voor onbegrip of harde reacties. Maar ik weet dat er meer moeders zijn die zich herkennen in mijn verhaal. En het taboe rondom niet al je geluk halen uit het ouderschap, wil ik graag doorbreken. Niet elke ouder heeft direct een band met zijn kind. En dat mag er zijn.'
* Esther is een pseudoniem. De echte naam van Esther is bekend bij de redactie.
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/4b71d202746c4399b283a4df394e9b1e/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
