'Ik weet nog goed dat ik me bedrogen voelde toen ik, inmiddels alweer dertien jaar geleden, moeder werd. Dat ik dacht: 'Oo, is dít het?', gevolgd door 'Ik vind het helemaal niet leuk!'
Lees ook: Puberteit heftig? De verandering van vrouw naar moeder is net zo ingrijpend
Vrijheid kwijt
Natuurlijk hield ik vanaf de geboorte van mijn kinderen, maar dat gevoel van liefde was heel lijfelijk. Als mijn man naar zijn werk ging, dan kon ik echt jaloers zijn. Ik vond het oneerlijk dat hij 'gewoon' kon werken terwijl ik thuis zat met onze baby en niet zomaar de deur uit kon, ineens was ik mijn vrijheid kwijt.
Die gevoelens van jaloezie, het isolement en het 'niet leuk vinden' overdonderden me, het stroomlijnde totaal niet met de verhalen die ik kende en de verwachtingen die ik had. En als ik heel voorzichtig een balletje opgooide bij andere moeders in mijn omgeving, dan probeerde ze me gerust te stellen door te zeggen dat ik mijn weg wel zou vinden. Moeder worden zou bovendien goed voor me zijn, omdat het me dwong om mijn ego opzij te zetten en me leerde om niet meer alleen voor mezelf te leven.
Onzekerheid en twijfel
Dat soort opmerkingen hadden een tegenovergesteld effect. Ik werd er onzeker van en ging twijfelen aan mezelf. 'Normale' vrouwen kregen kinderen zonder daarover te klagen, dat ik het niet leuk vond, lag blijkbaar aan mij. Ik maakte mezelf wijs dat er iets mis was met mij en vond dat ik faalde. Juist omdat ik er niet over sprak werd het groter en groter. Ik vond mezelf zwak, dacht soms zelfs dat ik geestelijk niet in orde was.
Inmiddels weet ik dat het niet aan mij lag en dat het oké is dat ik het verschonen van luiers niet inspirerend vond, maar het kostte me jaren om dat in te zien. Tien jaar later pas, biechtte ik het op aan collega Renate (Reijnders, red.) die die beginjaren ook als heel heftig had ervaren. Dat was rond de tijd dat het boek Spijt van het Moederschap van Orna Donath uitkwam. Pas toen leerde ik dat ik niet de enige was die zo had geworsteld.
Lees ook: Kraamtranen en babyblues
Onnodig eenzaam
Achteraf gezien, had ik me meer moeten uiten en openlijk moeten toegeven dat ik er vaak niets aan vond. Ik had 'gewoon' eerlijk moeten zeggen dat ik het zwaar vond. Tegen mijn man, maar ook tegen vrienden en familie, op het podium of op sociale media. Doordat ik er niet over sprak, hield ik die gevoelens bij me. Ze werden groter en groter en ik voelde me onnodig heel eenzaam.
Toch heb ik geen seconde spijt gehad van het feit dat ik moeder werd. Als ik kon kiezen, zou ik het zo weer over doen. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en naast die zware beginjaren, heeft het moederschap me ontzettend veel gebracht: het beïnvloedt mijn kijk op het leven en de wereld en zorgt ervoor dat ik groei als mens. Ik ben selectiever en doe echt wat ik leuk vind, in mijn privéleven en in mijn werk. Als ik het niét had gedaan, dan had ik echt iets gemist.
Moedermonologen is een goudeerlijke theatershow over moederschap anno nu. Met echte, herkenbare en taboedoorbrekende verhalen. Inclusief de scherpe randjes, én vol zelfspot. Bedacht en geproduceerd door Jennifer Evenhuis en Renate Reijnders, geschreven door o.a. Claudia de Breij en Stella Bergsma. Met o.a. Nadja Hüpscher en Tatum Dagelet.
Doet het verhaal van Jennifer wat met jou of herken jij jezelf in dit verhaal? Deel jouw verhaal op ons forum.
Meer eerlijke en herkenbare verhalen over het moederschap:
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
