'Een paar maanden voor de geboorte van onze zoon werd mijn vriend, die bij defensie werkt, overgeplaatst naar een andere functie bij een kazerne in het noorden van het land. Het was een logische stap in zijn carrière en een kans die hij moest grijpen, dat vonden we allebei.
Dat hij intern moest, zagen we niet als een groot probleem. In de jaren dat we samen zijn, kwam het wel vaker voor dat hij van huis was. Dan zagen we elkaar toch gewoon, net als voorheen, in het weekend? We gingen voorbij aan de gigantische verandering die het krijgen van een kind teweegbrengt.
Lees ook: Zo kondig je jouw zwangerschap aan op je werk
De man met de hamer
Ook na mijn zware bevalling en het moeizame herstel dat daarop volgde, dachten we ons oude leven wel gewoon weer op te pakken. Ik wilde bovendien voldoen aan de (te) hoge verwachtingen die ik van mezelf had. Het kwam erop neer dat ik alle ballen in de lucht probeerde te houden, maar mezelf vergat.
Dat ging een week of zes goed, tot het einde van het verlof van mijn vriend in zicht kwam en zijn vertrek naar het noorden naderde: daar was de man met de hamer. Toen ik besefte dat ik het straks alleen moest doen, raakte ik in paniek, want dat kón ik helemaal niet. Ik had hulp nodig, maar durfde dat niet te erkennen. Daarbij kwam ik ook nog in een post-partumdepressie terecht en werd alleen zijn mijn grootste angst.
Drie keer wisselen van woning
Aan de bel trekken op het werk van mijn vriend, voelde toen niet als een optie. Dit was ons probleem, dachten we, wij moesten dit zelf oplossen. Dus we zochten een tijdelijk huurhuis in de buurt van de kazerne, zodat we als gezin samen konden zijn. Ons eigen huis hielden we aan, waardoor we dubbele lasten hadden.
Vanwege de korte beschikbaarheid van de huurhuizen, wisselden we drie keer van woning. Op de momenten dat mijn vriend werkte, was ik alleen met onze baby, ver van vrienden en familie. Ik vroeg me regelmatig af hoe we in deze situatie verzeild waren geraakt. Ik snakte naar een normaal leven, voor mezelf en mijn gezin.
Lees ook: 11 tips om werk en gezin in balans te houden
Werk op één
Het kostte ons een halfjaar voordat we erover gingen praten met de werkgever van mijn vriend. Vrijwel meteen werd er met ons meegedacht, waardoor we terug konden naar ons eigen huis. Vanaf dat moment ging het beter.
Eindelijk hadden we weer het gevoel dat we de regie over ons leven terug hadden. Daarvoor hadden we zijn werk op één gezet, in plaats van ons gezin. Dat zouden we een volgende keer heel anders doen.
Dicht bij familie
Uiteindelijk hebben we nog twee jaar in ons eigen huis gewoond. Ik heb de tijd genomen om beter te worden en kon daar eindelijk genieten van ons gezinsleven. Afgelopen zomer zijn we opnieuw verhuisd. Niet om een baan, maar omdat we dat allebei heel graag wilden. Nu wonen we dicht bij familie én bij het werk van mijn vriend, omdat hij - dit keer op ons verzoek - is overgeplaatst.'
/b0c97d0c1d6b4c7db4946846c9051710/image.jpg)
/2ecbe37f2a0341b4a898f0ef7a004029/image.jpg)
/25ec5905868647cfa2ba3654dbe4a59d/image.jpg)
/3865f2687b474389ba93184683658895/image.jpg)
/3e3aa124d738486ab3553f14d1a6be6a/image.jpg)
/ac4ca981609f4254ac7b3dc50e1aed06/image.jpg)
/672a95641fa740f4b8a6e65b246b7285/image.jpg)
/43f20872fe4d44ed993dd578b12ef060/image.jpg)
