Kraamwerk: 'Tante Kip noemen ze me, want de baby is ontstaan uit mijn eicel'

'Vrienden van ons hadden al heel lang een onvervulde kinderwens. Mijn vriendin had onvoldoende eicelvoorraad en was dus praktisch uitbehandeld. Eiceldonatie was voor hen de enige optie

Toen mijn man en ik op een gezellige avond bij hen thuiszaten, vertelden ze dat ze zich oriënteerden op eiceldonatie uit het buitenland. In Nederland was er een jarenlange wachtlijst, en gezien de leeftijd van mijn vriendin konden ze daar niet op wachten.

Mooie puzzel

'Volgens de gynaecoloog heb ik een mooie baarmoeder om te dragen', zei mijn vriendin die avond. Terwijl ik zelf geen baarmoeder meer heb – die is een aantal jaren geleden verwijderd – maar wél eierstokken.

'We lijken wel een mooie puzzel', zei ik, 'kunnen we daar niet iets mee?' We keken elkaar aan: zou dat echt kunnen? We hadden een wijntje op, dus wilden er nog even een nachtje over slapen.

Lees ook: Eiceldonatie voor vruchtbaarheidsbehandelingen: hoe werkt dit?

Icsi-behandeling

De volgende dag hebben we besloten dat we het gaan proberen. Dat was in het voorjaar, en in de zomer hadden we al een intake in het ziekenhuis. De gynaecoloog was hoopvol en ze was tevreden over mijn eicellen. Niet lang daarna kon de icsi-behandeling beginnen.

Ik vond het vrij heftig om hormonen te moeten slikken en prikken. Ik kan slecht tegen hormonen én ben bang voor naalden. De eerste keer dat ik het zelf moest doen, heb ik wel een halfuur huilend met die naald voor m'n buik gestaan. Maar ik dacht: wat zijn die paar prikken voor mij, terwijl iemand hier al jarenlang mee bezig is? Even doorbijten dus.

Punctie

In oktober heb ik een punctie gehad. In het ziekenhuis adviseerden ze om dat samen met mijn man te doen en niet met de wensouders, zodat ik er daarna emotioneel afstand van kon doen. Maar mijn man zat toen in het buitenland voor zijn werk.

Om niet alleen te gaan, zijn mijn vrienden toch mee geweest. En mijn vriendin ging zelfs mee de kamer in. Ze was mijn held, zó fijn dat ze er was. De punctie was ook geen fijne ingreep.

Lees ook: Icsi-behandeling: intracytoplasmatische sperma-injectie

Golf van geluk

Maandenlang heb ik gezond geleefd, geen alcohol gedronken, vitamines en foliumzuur geslikt – alles om een gezonde eicel te creëren. En wat was het een opluchting toen we hoorden dat er tien eicellen waren uitgekomen. De golf van geluk die over ons heen ging, zal me altijd bijblijven. Het is gemengd met het zaad van hem, daar zijn uiteindelijk drie embryo's van overgebleven. Eén is teruggeplaatst, twee staan in de vriezer. Van die terugplaatsing is ze zwanger geworden.

Haar hele zwangerschap heb ik van dichtbij meegemaakt, ik ben mee geweest naar echo's. En ik was zo trots om haar te zien stralen op de babyshower. Ze was heel mooi zwanger, en had een grote buik. Een vriendin van haar zat naast mij, we hadden het erover dat de vader ook niet tenger is gebouwd. Toen zei ze: 'Hoe lang ben jij dan?' Ik gaf antwoord, maar dacht: wat boeit dat nou? Pas in de auto terug dacht ik: oh ja verrek, dáárom!

Wel of niet kramen

We hebben weleens gegrapt of ik niet bij hen zou kunnen kramen. Maar we wonen ver bij elkaar vandaan, en eerlijk gezegd dacht ik: dan ben ik te emotioneel verbonden, dat vind ik te moeilijk en ingewikkeld. Ik heb mijn eicel weggegeven als bouwsteentje, maar ik ga niet kramen bij de baby.

Totdat die vraag echt kwam. En het voelde kloppend. We hebben zulke intieme momenten met elkaar beleefd, dus ik wilde het doen. Ik werd door een lokale kraamorganisatie ingeleend, zodat ik daar kon kramen. Die week kon ik slapen in een tuinhuis van zijn ouders.

Bonden met de baby

In juli werd het jongetje geboren. Ik zat meteen in de rol van kraamverzorgende, er was weinig ruimte voor persoonlijk gevoel. Daar liep ik halverwege tegenaan, merkte ik.

Toen stelden ze voor dat ik 's avonds zou blijven en een drankje doen, zodat ik met de baby kon knuffelen en 'bonden'. Ik voelde een vlam in mijn buik: ik weet niet of ik dit wil. Want straks voelt het wel belangrijk voor mij, en ik wilde me niet in die positie plaatsen.

Lees ook: Melissa raakte zwanger met eicel van haar zus: 'Het mooiste cadeau ooit'

Tante Kip

Ik heb het toch gedaan. Tijdens de zwangerschap bedachten we voor mij de naam 'tante Kip', zo met die eieren. En die avond op de bank bij mijn vrienden voelde ik me voor het eerst tante Kip.

Vanaf dat moment was het ook goed. Ik wilde de volgende dag ook niet meer mijn uniform aan, ik kon niet die beide rollen tegelijk hebben. Ik was gewoon tante Kip.

Cirkel rond

Als ik hem zie, denk ik: wat een heerlijk mannetje. Maar ik voel me niet verbonden met hem op een ongezonde manier. Hij voelt meer als mijn neefje. Ik heb aan het begin van zijn leven gestaan – een bouwsteentje gegeven om verder te kunnen bouwen –, en als kraamverzorgende gun ik iemand de beste start van zijn leven. Dat heb ik kunnen doen, en dat gaf veel genoegdoening. De cirkel was daarmee rond.

Trots

Onze gezinnen hebben vaste jaarplaatsen op dezelfde camping, dus we gaan elkaar vaker zien. Ik ben trots op mezelf, op hen, en ook op mijn eigen gezin. Mijn kinderen zijn inmiddels tieners.

De jongens vonden het prima, 'je moet zelf weten wat je doet' zeiden zij. Mijn dochter hield zich er meer mee bezig en ze leefde mee. Dus ik ben trots op ons en ons verhaal. En ik vind het heerlijk om tante Kip te kunnen zijn.'