'Midden in de nacht gaat mijn telefoon. Keihard, want ik heb bevallingendienst en ik wil het niet riskeren dat ik de telefoon niet hoor. Bovendien ben ik nog maar net begonnen als kraamverzorgende. Ik zie mezelf nog als een jonkie, wil alles zo goed mogelijk doen en een professionele indruk maken.
Als ik naar mijn telefoon grijp, zie ik op het scherm de naam van mijn hoogzwangere beste vriendin die al een paar jaar in Suriname woont. Twee maanden geleden heb ik haar daar nog bezocht en hebben we samen de babykamer ingericht.
Stilgeboren
Ik moet even schakelen, want ik had mijn collega's van het kraambureau verwacht. Vanwege het tijdstip weet ik meteen dat er iets aan de hand is. Het is niet mijn vriendin die me belt, maar haar vriend. Hij vertelt me dat de baby is geboren, maar dat het niet goed is.
'De baby is dood, leeft niet meer, stilgeboren.' Tussen het harde snikken door probeert hij nog veel meer te zeggen, maar dat is het enige dat ik er in eerste instantie uit kan opmaken. Ik ben meteen klaarwakker en huil met hem mee. Meer wordt er niet gezegd en na een paar minuten hangt hij op. 'Ik moet weer gaan, we bellen je later.'
Lees ook: Stilgeboren. Als het eerste lachje, hapje of stapje nooit komt
Dikke ogen
Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk lukt het me toch om die nacht nog wat slaap te pakken. Ik word weer wakker als de volgende ochtend opnieuw mijn telefoon gaat. Dit keer is het wél mijn collega van de planning. Ik krijg de namen van de ouders en het adres door van de thuisbevalling waarbij ik moet assisteren.
Met nog dikke ogen van het huilen rijd ik naar de cliënten toe. Ik heb nog maar twee keer eerder een thuisbevalling mogen doen, maar ik weet nog goed hoe ik beide keren vol enthousiasme en adrenaline in de auto stapte. Nu zijn mijn gedachten alleen maar bij mijn vriendin. Het nieuws over de stilgeboorte moet ik nog verwerken. Het liefst zat ik nu in het vliegtuig naar haar toe.
Lees ook: Je baby verliezen tijdens de geboorte: hoe ga je om met dit verdriet?
Powervrouw
Maar ik moet me herpakken en professioneel zijn. Ik moet doen wat van me verwacht wordt: mijn werk. Ik adem een paar keer diep in voordat ik de voordeur, die al op een kier staat, open duw.
In de woonkamer staat een bevalbad met de kraamvrouw erin. Haar echtgenoot zit naast haar, de verloskundige legt wat handdoeken klaar en praat me vervolgens bij. De bevalling verloopt zeer voorspoedig en moeder, door de verloskundige een powervrouw genoemd, doet het goed.
Nog voor het middaguur wordt de baby geboren. Een prachtig meisje net veel haar dat meteen hard huilt zodra ze eenmaal uit haar moeder buik is. Tijdens de laatste centimeters ontsluiting was ik vooral bezig met de geboorte van dit meisje, nu dwalen mijn gedachten toch weer af naar de andere kant van de oceaan. Wat had ik dit moment mijn vriendin gegund.
Lees ook: Kraamwerk: 'Ik condoleerde en feliciteerde haar'
Sterrenkind
'Gaat het wel?', vraagt de verloskundige mij bezorgd wanneer we samen weer buiten staan. Het lukt me niet om me in te houden en vertel haar huilend over mijn vriendin. Ik baal van mezelf, want ik wil helemaal niet huilen. Ik wil professioneel zijn. 'Shit! Sorry dat ik huil!', zeg ik beschaamd.
De verloskundige omhelst en troost me. 'Dat is het mooie en tegelijkertijd ook moeilijke aan ons vak: verdriet en geluk liggen vaak dicht bij elkaar', zegt ze. 'Dat jij die emoties kunt voelen, maakt jou juist een extra goede kraamverzorgende én lieve vriendin.'
Inmiddels zijn we al een paar jaar verder en heb ik veel meer thuisbevallingen mogen doen. Elke keer denk ik dan weer terug aan het sterrenkind van mijn vriendin en alle andere baby's die door hun ouders zo worden gemist.'
Lees ook: Rowan (35) verloor haar zoon tijdens de zwangerschap: 'Ook al kan ik hem niet opvoeden, hij maakte mij moeder'
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdag een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
