Mijn zoontje valt van onze woonboot, ik duik erachteraan, maar kan hem niet vinden in het troebele water. Ik word midden in de nacht wakker en de rookwolken slaan me om de oren. Het vuur woedt tussen mijn slaapkamer en die van de kinderen. In mijn eentje moet ik zorgen dat ik drie kinderen veilig naar buiten krijg.
Of mijn 1-jarige zoontje verslikt zich in een knikker. Ik probeer de heimlichgreep maar niks werkt, waarna ik hem hysterisch huilend op zijn kop houd totdat de knikker eruit vliegt.
Het zijn geen nachtmerries
Je denkt nu vast dat ik ga zeggen dat dit mijn nachtmerries zijn, maar nee, het is nog erger. Het zijn mijn dagmerries. Angstscenario's die zich in mijn hoofd afspelen terwijl het zonnetje schijnt en ik de vaatwasser uitruim of achter mijn computer zit. Sinds ik moeder ben, heb ik dit.
Daarvoor had ik nergens last van. Sterker nog, ik maakte reportages waarin ik met Colombiaanse militairen de jungle inging om een cocaïnefabriek op te blazen of sprong samen met mijn cameraman uit de auto om leden van de gevaarlijkste bende van El Salvador te spreken. En natuurlijk voelde ik toen wel angst, maar niet zoals nu, nu ik moeder ben.
Lees ook: Deze items mogen niet ontbreken in de EHBO-doos voor kinderen
Angstvisioenen over kinderen
Dus, al zo'n zes, zeven jaar heb ik deze visioenen. En nu ik dit voor het eerst opschrijf, vraag ik me opeens af of er niet gewoon een draadje los hangt in mijn hoofd. Ik vraag aan Google: 'Hebben moeders angstvisioenen over hun kinderen?', maar dat maakt het niet beter. Ik krijg sites te zien over therapieën voor 'angststoornissen', artikelen die me vertellen dat je jouw trauma op je kind overdraagt, en een psycholoog die het heeft over depressieve kinderen door angstige moeders.
Ik ben, vind ik zelf, helemaal niet zo angstig of overbezorgd, ik heb alleen rampscenario's in mijn hoofd. Niet dagelijks, maar toch zeker een paar keer per week. Nu weet ik trouwens ook weer waarom je mentale of lichamelijke problemen nooit moet googelen; je begint met kiespijn en eindigt met terminale kaakkanker.
Gelukkig, ik val in de curve
Nu voel ik me knettergek en erg onzeker. En wat kun je dan het beste doen? Precies, je vriendinnen bellen. Na een uitgebreide belronde met vier vriendinnen, blijk ik prima binnen de normaalcurve te vallen. Drie van de vier herkennen mijn angstvisioenen, en het is stiekem heel fijn om te horen: het kan nog stukken erger.
Waarom denken wij dit soort dingen? Ik bel mijn oude kraamhulp, de meest wijze vrouw die ik ooit heb ontmoet. 'Ja, veel vrouwen hebben dat,' zegt ze. 'Ik hoor het ook vaak op een kraambed. Misschien red je je beter uit een situatie als je deze in je hoofd al een keer doorlopen hebt?', zegt ze. Mijn geliefde en vader van mijn kinderen komt thuis.
Lees ook: 'Mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen, mijn kind is kwijt'
Iemand moet de nuchtere zijn
Ik vraag hem: Zie jij dan ook weleens rampbeelden in je hoofd? Dat er opeens een kind zoekraakt bijvoorbeeld, of je ze moet beschermen tegen een agressieve vechthond? Hij kijkt me aan alsof ik een alien ben. 'Ik word al moe van de gedachte om jou te zijn.' Niet dus? vraag ik. 'Waar denk je dan aan?' Weet ik veel, aan iets leuks?
En daar sta je dan, volkomen gerustgesteld door de wetenschap dat jij, als moeder, klaar bent voor elke ramp die je brein kan verzinnen ... terwijl hij droomt van biertjes en auto's. Ach, iemand moet de nuchtere van ons tweeën zijn, toch?
Meer lezen van Lauren Verster? Hier vind je al haar columns.
