'Als ik 27 jaar ben en steeds meer vriendinnen om me heen kinderen krijgen, begint mijn kinderwens echt te groeien. Een gezin samen met mijn man Mart lijkt me geweldig. Ik stop alvast met de pil en we besluiten samen om een jaar later actief met onze kinderwens te beginnen. Maar binnen een paar maanden raak ik zwanger. We schrikken er een beetje van, dat ging sneller dan we dachten.
Als we van de schrik zijn bekomen, zijn we helemaal in de wolken. Ik heb diabetes type 1, en ben snel vermoeid. De zwangerschap vergt veel van me: ik vind het heel zwaar. Vanwege mijn diabetes moet de baby voor 39 weken zwangerschap geboren worden, maar richting het einde gaat het niet echt meer goed.
De baby blijkt ook erg groot te zijn vanwege mijn diabetes. Vanaf het begin houd ik rekening met een keizersnede en verdiep ik me hierin. Als de verloskundige met 32 weken vertelt dat we het vaginaal kunnen proberen, moet ik even schakelen.
Lees ook: Zwanger van een grote of zware baby? Dit moet je weten
Ik roep om mijn moeder
Met 37 weken + 1 dag word ik ingeleid. Ik ben opgelucht en enthousiast: kom maar op met die bevalling. Ik krijg een ballonnetje en mag een nacht in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend heb ik 3 centimeter ontsluiting en worden mijn vliezen gebroken. Anderhalf uur later beginnen de weeën.
Het zijn fikse weeën, met amper een pauze ertussen. Ik dacht: kom maar op, dit klusje klaren we al puffend. Maar niets blijkt minder waar. Ik lijk een soort verwilderd vogeltje, totaal in paniek. Het lukt me niet eens meer om te puffen en ik roep zelfs om mijn moeder en een broodje kroket.
Mijn man sleept me erdoorheen en zorgt dat ik weer gefocust en kalm ben. Ook zorgt hij ervoor dat mijn suikerspiegel op peil blijft door me slokjes appelsap te geven. Om 13.00 uur krijg ik een ruggenprik. Op dat moment heb ik 5 centimeter ontsluiting en kan ik me niet voorstellen dat ik dit nog lang volhoud. Eindelijk kan ik een beetje tot rust komen.
Lees ook: 9 tips voor jou als partner tijdens de bevalling
De hartslag dipt
De weeën worden ook meteen minder, en ik krijg weeënopwekkers. De pijn daarvan gaat dwars door de ruggenprik heen. Om 15.00 uur heb ik 8 centimeter ontsluiting en ik geef aan dat ik moet poepen. Maar de persfase blijkt nog niet te zijn aangebroken.
Twee uur later heb ik volledige ontsluiting en mag ik rustig meepersen. Ik wil dat graag op handen en knieën doen, maar ik kan mezelf niet meer tillen. Ik hang over de leuning van het bed, maar zelfs dat is te zwaar. De verloskundige raadt aan om op mijn rug te gaan liggen. Ik doe enorm mijn best en geef alles wat ik heb.
Ik voel telkens de baby tegen mijn stuit aankomen en weer omhoog schieten, wat enorm veel pijn doet. De gynaecoloog die meekijkt maakt zich zorgen. Wanneer hij ziet dat de hartslag van de baby te veel zakt en er te weinig progressie is, zegt hij dat ik naar de ok moet.
Opluchting
Eindelijk, schot in de zaak. Vanaf dat moment moet ik de persweeën wegzuchten. Door de onwijze pijn, schreeuw ik het hele ziekenhuis bij elkaar terwijl ik naar de ok word gereden. Eenmaal op de ok krijg ik een andere ruggenprik en voel ik niets meer. Wat een opluchting.
Binnen vijf minuten is Thije geboren, via een spoedkeizersnede. Eindelijk is de zwangerschap én bevalling voorbij en is de baby veilig uit mijn buik. Nadat Thije door de kinderarts is onderzocht, krijg ik een gezonde jongen (met heel veel zwart haar) op mijn borst.'
Geboren!
Thije
Op 07-08-2020
Na een bevalling van 10 uur
Lengte: 51 cm
Gewicht: 4090 gram
Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.
