''We moeten jullie iets vertellen.' Als ik dat hoorde, wist ik het al. Op de absolute bodem van mijn verdriet kon ik zwangerschapsaankondigingen nauwelijks aan. Natuurlijk gunde ik het iedereen, maar het contrast met onze eigen situatie werd er zo voelbaar door. Veel vrienden en kennissen kregen al een tweede kind, terwijl ik na vier jaar nog niet eens een positieve zwangerschapstest had.
Alleen bij mijn zussen was het anders. Mijn een na oudste zus verwachtte tijdens de pauze van ons traject een derde kind. Ze vertelde het me huilend en zei dat ze het zo erg voor ons vond. Het feit dat het haar zo raakte, maakte het voor mij draaglijker.
Lees ook: Hoe vertel je dat je zwanger bent?
Derde icsi-poging
Een halfjaar lang stond ons fertiliteitstraject stil. Die tijd was nodig om het allemaal weer te kunnen ondergaan. De grootste drijfveer om verder te gaan, was de angst dat we spijt zouden krijgen als we niet alle drie de icsi-behandelingen zouden volmaken die door de verzekering vergoed worden.]
Johan zei: 'Het is jouw lichaam, dus het is aan jou. Maar niet ten koste van alles'. Ik had het laatste woord, en ik voelde me inmiddels beter. Ik had lang gereïntegreerd en inmiddels een nieuwe baan op een andere afdeling in het UMCG. Dat deed me goed, het voelde alsof ik de wereld weer aankon. We gingen er voor: onze laatste icsi-poging.
Dik wolkendek
Vrij snel werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. De afspraken op de fertiliteitspoli waren moeilijk te combineren met mijn werk en ik voelde me op alle fronten weer teruggezet. De opbrengst van de punctie was wederom matig: acht follikels, vijf bevruchtingen, slechts één embryo dat kon worden teruggeplaatst.
We gingen vlak na de terugplaatsing een weekend naar Texel. We wandelden met Max, door een dik wolkendek kwam de zon tevoorschijn terwijl het verderop regende. Ineens was er een prachtige regenboog, ik smeekte de hemel dat we nu eindelijk ons kind zouden krijgen. Een paar dagen later begon het bloedverlies.
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Een jongetje met een tuinbroek
Zelfs naar Johan toe kon ik niet meer verwoorden hoe ik me voelde. Ik schreef een brief, over het gat in mijn hart en de leegte in mijn buik. Over het lijstje met namen in mijn telefoon en de kamer in huis die voor een kind bedoeld is, niet voor de was die er nu steeds hangt.
Ook schreef ik dat ik dankbaar was dat mijn zussen mijn ouders in elk geval opa en oma hebben gemaakt. Vaak zag ik een beeld voor me, Johan die op onze oprit onze zoon leert fietsen. Een jongetje met donker haar en een tuinbroek aan. Dit kind dat alleen in mijn hart en mijn gedachten bestaat, moet de wereld in. Maar ik weet niet meer zo goed hoe.
Geen aanwijsbare reden
In juni 2023 hadden we een eindgesprek met onze fertiliteitsarts. Er kwamen geen antwoorden op onze vragen waarom we steeds maar zo weinig follikels en embryo's hadden. Er was nog steeds geen aanwijsbare reden voor onze vruchtbaarheidsproblemen.
Een volgende icsi-poging zou niet meer vergoed worden door de verzekering, maar de artsen hadden overlegd en waren wel bereid om ons een vierde behandeling te bieden. Die zouden we dan zelf moeten betalen. We vonden het moeilijk dat de deur hiermee toch weer op een kier ging. Gevoelsmatig was poging drie voor ons het einde, nu werden onze grenzen weer verlegd.
Meer lezen over Vergoeding van vruchtbaarheidsbehandelingen
Elkaar niet verliezen
Toch besloten we in eerste instantie te stoppen. We hadden tijd nodig om aan onszelf te werken en weer af en toe geluk te voelen. Mijn zelfbeeld is niet goed sinds het traject. Ik heb het idee dat ik heb gefaald als vrouw; mijn lichaam doet niet wat het moet doen.
Vroeger kon ik een leuk jurkje aantrekken, in de spiegel kijken en tevreden zijn met wat ik zag. Nu lukt dat niet meer goed. Ook voel ik me geen goede vrouw voor Johan, ik ben zo vaak verdrietig. Daar wil ik aan werken. Onze maatschappelijk werkster zei ooit: 'Je moet elkaar de ruimte geven, maar je mag elkaar niet verliezen'. Dat nemen we ter harte.
Nieuwe opleiding
Omdat hond Max licht en vrolijkheid in ons leven bracht, besloten we om nog een hond te nemen. Eef heet ze, we zijn erg blij met haar. Ik vind het vreselijk als mensen zeggen: 'Dan neem je toch een hond', maar we merken wel dat het helpt. De honden brengen mij vreugde en nieuwsgierigheid, ze leren me dat er meer is in het leven dan de dingen die niet lukken. Ik breng dankzij hen veel tijd in de natuur door, en ik kan voor ze zorgen en ze dingen leren. Dat doet me enorm goed.
Ik had het nooit verwacht, maar ik ben zelfs een opleiding tot hondentrainer gaan volgen. Lange tijd had ik enkel interesse in de zorg en in neonatologie, maar dankzij Max en Eef heb ik geleerd dat je je eigen horizon kunt verleggen. Het leven heeft soms meer te bieden dan je in eerste instantie kunt bedenken.'
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere vrijdagochtend een nieuw deel in deze interviewreeks. Eerdere afleveringen kun je teruglezen in het dossier In de wachtkamer. Daar vind je ook de column van Marieke Poelmann over haar eigen fertiliteitstraject.
