Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: zet je relatie niet in de spaarstand
Linda*: 'Het was de zoveelste nacht dat ik uitgeput met onze huilende baby op mijn arm eindeloos rondjes door onze vouwwagen liep. We kampeerden op een camping in Nederland, maar door de vreemde omgeving kon onze dochter van toen nog zes maanden moeilijk slapen. Iets waar ze thuis ook wel last van had, maar in de tent was het alleen maar erger geworden.
'Kan ze niet gewoon gaan slapen?', riep mijn man geïrriteerd vanuit ons bed. Hij was er duidelijk klaar mee. Net als ik, maar wat moest ik dan? Ik vond het vooral zielig voor mijn dochter en probeerde haar zoveel mogelijk te troosten. Gelukkig sliep onze oudste dochter van 4 jaar wel door.
Lees ook: Slapen op vakantie, deze tips kunnen helpen
Relaxen en wachten
Al sussend dacht ik gefrustreerd aan de maanden daarvoor. Sinds onze tweede er was, was alles op mijn schouders terechtgekomen. De luiers, de voedingen, de nachten… Waar was mijn man in dit alles? Het enige wat hij deed, was relaxen en wachten totdat zijn eten op tafel stond. Natuurlijk, ik had het zelf gedaan. Dat wist ik ook wel.
Omdat mijn man vlak na de geboorte van onze oudste een burn-out had gekregen, wilde ik met alle macht voorkomen dat hij opnieuw uit zou vallen. Vandaar dat ik steeds dacht: ik doe het wel. Maar dat begon me inmiddels toch op te breken.
Lees ook: Eva gaat het gesprek met haar man aan over de taakverdeling thuis
Kwestie van tijd
Er moest dus iets veranderen, anders hield ik het niet langer vol. Het echt duidelijk naar mijn man uitspreken, deed ik alleen niet. Ik wilde hem niet lastigvallen en dat was achteraf gezien het stomste wat ik kon doen.
Eenmaal thuis besloot ik de situatie nog even aan te kijken. Ik had wel tegen mijn man gezegd dat ik zijn hulp meer kon gebruiken, maar of hij zijn zorgtaken ook daadwerkelijk op zich zou nemen, was een tweede.
Om eerlijk te zijn, wist ik het antwoord al. Hij zou, net als altijd, even zijn best doen, maar uiteindelijk weer in zijn oude patroon vervallen. En vervolgens ploeterde ik dan net zolang door, totdat ik niet meer kon.
Eigenlijk was het dus een kwestie van tijd. Ik voelde aan alles dat ik er klaar mee was, maar echt de knoop doorhakken durfde ik nog niet. Met twee kleine kinderen doe je dat ook niet zomaar. En bovendien: mijn man en ik waren al achttien jaar samen. Dan gooi je toch niet meteen de handdoek in de ring?
Tien stappen verder
'De doorbraak kwam voor mij toen ik eind september met mijn man meeging naar zijn psycholoog. Sinds zijn burn-out volgde hij therapie en omdat hij de spanningen thuis ook voelde, had hij alle strubbelingen tussen ons tijdens een sessie besproken. Zijn psycholoog leek het daarom een goed idee als we in relatietherapie gingen.
Het was de bedoeling dat we het met z'n drieën zouden bespreken, maar toen zijn psycholoog mij zag, wist hij genoeg. 'Volgens mij ben jij al tien stappen verder en wil je ermee stoppen', zei hij tegen mij. Het voelde als een enorme opluchting.
Een grote klap voor hem
Tegelijkertijd wist ik ook niet zo goed wat ik moest zeggen, want voor mijn man voelde deze opmerking als een grote klap. 'Hoezo stoppen?', vroeg hij. We zaten daar toch juist om te werken aan onze relatie? Dat ik het zo zwaar had, had hij totaal niet door. Met lood in mijn schoenen gaf ik het toe. Ik wilde er inderdaad mee stoppen, het was klaar.
Nadat mijn man was bijgekomen van het nieuws, zei hij dat hij mijn beslissing begreep. Hij vond het heel jammer, dat zeker, maar na alle spanningen die we de laatste jaren continu voelden, zag hij ook wel in dat het niet meer werkte tussen ons. We waren van geliefden naar een broer-zusrelatie gegaan.
En ineens waren we weer vrienden
Op advies van de psycholoog namen we een mediator in de arm. Met haar bespraken we hoe we het vonden om uit elkaar te gaan en hoe we het nieuws het beste konden vertellen aan onze oudste dochter.
Lees ook: Zo praat je met je kind over de scheiding
En wat voor afspraken we allemaal moesten maken. Eén daarvan was dat we het beste zo snel mogelijk apart konden gaan wonen. Ik bleef in ons huis en mijn man zocht een andere woning. Ook spraken we af hoe we de zorg over de kinderen zouden verdelen. Zo waren ze meer dan de helft van de week bij mij en de rest van de week bij hem.
Allemaal in goed overleg, want dat was (en is nog steeds) onze grootste kracht samen: we maakten er geen ruzie over. Sterker nog, vanaf het moment dat we een mediator hadden, praatten we beter dan ooit met elkaar. Zo kwam er een soort nieuwe energie waardoor we weer de vrienden werden die we aan het begin van de relatie ook waren.
Hertrouwd
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Mijn ex en ik zijn nog steeds goede vrienden van elkaar en hebben alles rond de kids prima geregeld. Hun verjaardagen vieren we bijvoorbeeld samen en met belangrijke momenten zoals afzwemmen of optredens op school zijn we er ook allebei.
Af en toe best verwarrend voor onze oudste dochter, want zij snapt soms niet waarom we zijn gescheiden. Als we zo goed met elkaar zijn, dan kunnen we toch gewoon weer met elkaar proberen? Ik snap het wel, maar helaas voor haar is dat geen optie. Het is goed zo en precies zoals het zou moeten zijn.
Een jaar na mijn scheiding ben ik hertrouwd. Met mijn huidige man heb ik ook nog twee zoons gekregen. Iets wat voor mijn ex best wel even slikken was, want hij had een nieuw huwelijk niet zo snel verwacht voor mij. Gelukkig hebben we er nooit woorden over gehad. Nadat mijn ex mijn huidige man ontmoette, had hij er vrede mee. Ik denk omdat hij zelf ook zag dat mijn huidige man en ik veel beter bij elkaar passen.
Lees ook: Een samengesteld gezin vormen, hoe doe je dat?
Krop het niet op
Hoewel een scheiding nooit leuk is, zeker als er kinderen in het spel zijn, heb ik er veel van geleerd. Zo krop ik mijn emoties niet meer op en durf ik meer om hulp te vragen als ik dat nodig heb. Of mijn ex er ook lessen uit heeft gehaald, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed dat ik op dat punt toch wat verder ben dan hij, maar ik zie wel dat hij in zijn nieuwe relatie zijn best doet om er meer voor zijn kinderen en vriendin te zijn.
Dat vind ik alleen maar mooi. Omdat hij de vader van mijn kinderen is, zal ik altijd om hem blijven geven. Als stel hebben we het niet gehaald, maar samen hebben we wel twee prachtige meiden op de wereld gezet en daar ben ik hem voor altijd dankbaar voor.'
* De naam Linda is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
tekst Renée Brouwer / foto Getty Images ter illustratie
