Yvonnes bevallingsverhaal: 'Stevige armen om me heen. Het is mijn collega. 'Rustig ademen', zegt ze'

Omdat de baby nog niet is ingedaald, moet Yvonne (36) op de uitgerekende datum een afspraak maken voor een keizersnee. Maar dan voelt ze de dag ervoor opeens nattigheid.

Vandaag halen

‘Water loopt langs mijn benen. Wat is dit? Ik heb me net afgedroogd na een douche. De vliezen? Zou het? Jeetje, ik ben gynaecoloog, maar nu ben ik dus ook gewoon iemand die voor het eerst gaat bevallen. Het water blijft lopen. Etienne, ik denk dat er iets gebeurt!

Toch maar even naar een vriendin bellen die ook gynaecoloog is. Ze zegt meteen: “Als het gebroken vliezen zijn, gaan we haar vandaag halen. Dus pak je tas en kom maar naar het ziekenhuis. Zie ik je zo?” Oh jee. Zou dit het dan echt zijn? Vandaag? De baby is nog niet ingedaald, dus ik wist wel dat de kans op een keizersnee groot was. Maar eigenlijk zouden we die morgen pas gaan plannen. We hadden voor vandaag nog allemaal andere plannen.

Lees ook: Vliezen gebroken, waar moet je op letten?

Selfie voor het ziekenhuis

We hebben het hier zó vaak over gehad, de afgelopen maanden. Hoe zou de bevalling beginnen? Ik kleed me rustig aan in de slaapkamer, terwijl Etienne wat spullen bij elkaar zoekt. Mijn vluchttas staat al weken klaar. Kleding, eerste pakje. Check. Zullen we dan maar?

De autorit gaat prima. Die is eigenlijk zo voorbij. Auto parkeren. “Pak jij een rolstoel?” “Is het nodig?” vraagt Etienne een beetje verbaasd. Ja, doe toch maar. Vlak voordat we het ziekenhuis in gaan, begint het te sneeuwen. De eerste keer dit jaar. Snel maken we een selfie. Dit is wel een momentje. Samen naar binnen, met z’n drieën eruit.

Thuiskomen

Ah, fijn. We krijgen de kamer die ik wilde. Dicht bij mijn collega’s in de dokterskamer en zusterspost. En niet zo gehorig. Misschien ga ik straks wel gillen, who knows. Spullen uitpakken. Collega’s komen binnen. Wensen ons succes. Iedereen is zo lief. Het voelt allemaal fijn. Als een soort thuiskomen.

Meteen worden de controles gedaan. Hartfilmpje, een check van het vochtverlies. De gynaecoloog is duidelijk, het zijn echt gebroken vliezen: “Dus we gaan haar vandaag halen.” Knoop in mijn maag. Ik wist dat het ging gebeuren, maar toch. Tranen stromen over mijn wangen. De gynaecoloog wrijft over mijn buik: “Je wilt haar nog niet afgeven hè?”

Naar de ok

Het was zo’n mooie zwangerschap. Eigenlijk wil ik inderdaad nog geen afscheid nemen van onze tijd samen. Maar het moet wel. Loslaten. Haar delen met anderen. Het is goed. We gaan haar snel zien en dat is ook fijn. Ineens gaat het snel. “Je mag al naar de ok,” wordt er gezegd. Nu al?

Operatiepak aan, infuus erin. Een korte briefing. Ik ken de riedel wel, maar toch is het fijn om het nog eens te horen. In de ok krijg ik een ruggenprik. Ineens gieren de zenuwen door mijn lijf. Wacht nog even. Ik ben de controle kwijt! Mijn ademhaling gaat zo snel. Stevige armen om me heen. Het is mijn collega. “Rustig ademen,” zegt ze. “Het komt allemaal goed.”

Spieken

De doktoren komen binnen en er worden doeken over me heen gelegd. Etienne staat naast me, ook ingepakt in ok-kleding. “Ik hoef het niet te zien, hoor,” roep ik nog. Etienne houdt alles goed in de gaten. Spiekt over het doek. “Ze gaan beginnen,” zegt hij opgewonden.

Beeld: Mirjam Cremer/ Pure life geboortefotografie

Maar een paar minuten

Een gek gevoel bij mijn buik. Wat geduw om haar naar beneden te krijgen. Het duurt maar een paar minuten. Wat is dit spannend. Gaat alles goed daar? Dan gaat het doek omlaag. Een klein raampje. Ze is eruit! Mijn collega houdt haar meteen omhoog. “Kijk! Daar is ze!” roept ze enthousiast.

Lees ook: Keizersnede: wat kun je verwachten?

Wauw. Onze dochter. Vlug wordt de navelstreng doorgeknipt. Even bij de kinderarts en daarna meteen bij mij. Voorzichtig hou ik haar vast. Ze huilt. Wat een magisch moment. Daar ben je dan, klein wonder. Ik ben zó blij dat je er bent, lieve Fiene.’