'C'est un garçon!' riep de echoscopist op de Franse spoedeisende hulp verrukt. Dat wisten we al, haha, wij waren daar omdat onze verloskundige ons had geadviseerd toch even naar de baby te laten kijken omdat ik sinds de heenreis bloed verloor en nu ook wat krampen kreeg. We konden hem verder niet verstaan, pas na een tijdje kwam er een tolk, die vertelde dat mijn vliezen nog intact waren, maar dat er iets aan de hand was met 'liquide', vocht. Ze wilden me eigenlijk houden, maar dat zag ik helemaal niet zitten. In een vreemd ziekenhuis liggen waar niemand me goed kon verstaan, vond ik geen prettig idee. Bovendien was alles weer rustig en voelde ik me prima. Ik dacht dat ik gewoon vakantie kon gaan vieren.
Signalen van een vroeggeboorte
Terug naar huis
Maar mijn verloskundige, die ik voor de zekerheid toch maar even belde om over die 'liquide' te praten, was alert. Zij adviseerde ons om naar huis te komen. Daar moesten we wel even over nadenken, maar het bleek de beste beslissing ooit: eenmaal in de auto kreeg ik flinke krampen en dat werden er steeds meer. Toch wel fijn dat we naar Nederland gaan en dat ik niet in een Frans ziekenhuis lig, dacht ik naïef. Dat ik weeën had, besefte ik nog helemaal niet. Ik was vooral bezig met de keiharde regen en het onweer en het feit dat we door de bergen reden. Doodeng. Ole bleef echter heel kalm, achter het stuur. Ook toen de krampen steeds meer pijn gingen doen.
Aan bevallen dachten we totaal niet, al was ik wel onrustig. Maar het was ons eerste kind, ik was 28 weken zwanger, dat kon toch niet? Ik heb zelfs nog twintig minuten gereden zodat Ole even kon slapen. Toen hij wakker werd en me krom van de pijn en puffend achter het stuur zag zitten, had hij nog maar één doel: plankgas naar huis. Daar moest hij me uit de auto tillen, ik kon niks meer. Dat was het moment dat hij besefte dat het ernstig was. Bij mij duurde dat wat langer, ik wilde niet eens de spoedlijn bellen, maar wachten tot de verloskundige officieel bereikbaar was. Pas toen zij me recht aankeek en heel kalm maar duidelijk zei: 'Madelon, je baby komt eraan', drong het tot me door. Mijn baby werd geboren, en dat was veel te vroeg.
Arina's bevallingsverhaal: 'Ineens zat ik alleen in de auto. Floep, daar kwam het hoofdje'
Een wonder
Een paar uur later kwam Raf ter wereld in het ziekenhuis, 1300 gram zwaar. Het was een spannende tijd, maar wonder boven wonder ontwikkelde hij zich goed. Al na vijf weken mocht hij uit de couveuse. Inmiddels is hij 1 en een heerlijk luidruchtig jongetje. Het lijkt erop dat hij niks aan zijn vroeggeboorte heeft overgehouden. Mensen noemden het naïef dat we in onze omstandigheden in de auto zijn gestapt, maar ik ben er dolblij mee. Anders hadden we misschien maanden in een Frans ziekenhuis gezeten, inclusief taalbarrière, of was Raf geboren in een Frans hotel, want we overwogen nog te stoppen. Thank god zat alles vol, want anders had hij het waarschijnlijk niet gehaald.'
7 moeders vertellen: dit is hoe een wee écht voelt
Interviews: Neeltje Huirne Visagie: Marja Hermes en Corinne van der Heijden
