'Ja jeetje, kan ik dat wel, dat baren?'

De media vinden het weer heerlijk om ons unieke verloskundige systeem onder de loep te nemen. Verloskundige Ellen Andrea heeft hier haar bedenkingen bij, want de teksten in de media zaaien angst bij zwangere vrouwen of bij de partner.

Een gynaecoloog staat groot in de krant met de tekst dat ‘vaginaal baren steeds minder geschikt zou zijn geworden voor vrouwen’. In een klein zinnetje staat ergens dat deze gynaecoloog trouwens weinig bevallingen doet, want dat is zijn specialisme namelijk niet.

Geschreven door

Ellen Andrea

Zelf word ik er dus niet zo zenuwachtig van, want mijn collega-verloskundigen en collega-gynaecologen hebben een goede band en voorop staat dat we de zorg leveren die het beste is voor de vrouw en haar gezin. In het ene geval is dat een ‘normale’ bevalling, en soms is dat de keuze voor een keizersnee. Maar waar ik wel zenuwachtig van word, is dat dit soort teksten in de media angst zaaien. Als zwangere vrouw gaat er na het lezen van zo’n artikel toch even door je hoofd: ja jeetje, kan ik dat wel, dat baren? Of bij je partner. Of bij alle andere mensen om je heen die er iets van vinden.

Je kan het!

Maar lieve, lieve vrouw, je lijf is gemaakt om te baren. Om een baby te dragen, op de wereld te zetten, te voeden. Echt. De natuur laat hier en daar steekjes vallen, maar laten we niet vergeten dat nog steeds het overgrote deel van de vrouwen op een normale, fysiologische manier een mens kan maken! En mijn taak als verloskundige is om dit natuurlijke proces te voeden, jou het vertrouwen in je lijf te laten voelen. En om tijdens dit bijzondere proces te beoordelen of het echt nog een natuurlijk proces is, of dat we de natuur een handje moeten helpen. Maar in de basis is daar die oerkracht. Je lijf dat – tot in je tenen – alle energie gebruikt om een baby op de best mogelijke manier op de wereld te zetten.

Binnen twee uur

Terwijl ik dit alles overdenk, gaat mijn telefoon. Ik stap in de auto en rij snel drie straten verderop naar Cato. Ze heeft weeën, en hoe! Haar man Jasper rent zo ongeveer rondjes door de slaapkamer van de zenuwen, en ik probeer hem te kalmeren. De kraamhulp is onderweg, maar ik zie dat zij deze bevalling waarschijnlijk gaat missen. Cato heeft persdrang en met rode konen zet ze, tien minuten nadat ik ben binnengestapt, een blakende zoon op de wereld. Mijn hulp is eigenlijk niet nodig, hoewel Jasper daar vast anders over denkt. Alles verloopt volgens het boekje. Verwonderd zitten we een halfuur later in alle rust teentjes te tellen. Willem gaat hij heten. En zijn grote broer Tom zal straks trots komen kijken.

In de auto terug naar huis hoop ik van harte dat dit prachtige, krachtige, natuurlijke verhaal de komende zestig jaar nog wordt rondgebazuind op feestjes: ‘Ik baarde in twee uur, op eigen kracht, in mijn eigen slaapkamer, zonder angst, mijn zoon.’ Dat zijn nog eens teksten!

Tip: Deze video laat tot in detail de ontwikkeling van embryo tot foetus zien

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine