‘Waarom ik soms stikjaloers ben op de leidster van het kinderdagverblijf’

Als werkende moeder laat je jouw kostbaarste bezit bij ze achter: de pedagogisch medewerkers op de crèche, bso of de gastouder. Brenda heeft niet alleen veel vertrouwen in deze professionals, ze is op sommige vlakken zelfs een beetje jaloers op ze.

Inmiddels heb ik als moeder al flink wat jaar ervaring met de kinderopvang. Mijn oudste (5,5) zit op de bso en mijn tweeling (3) op het kinderdagverblijf. Ik durf te zeggen dat mijn bewondering van pedagogisch medewerkers blijft groeien. En om eerlijk te zijn: ik ben soms ronduit jaloers op ze. Want wat zij kunnen, daar zou ik soms een moord voor doen.

1. Ze heeft ervoor geleerd en weet wat ze doet
   Ik kreeg bij mijn bevalling geen handleiding en zeker ook geen boekenpakket meegeleverd om de opvoeding tot een succes te maken. Wat pedagogisch verantwoord is op welke leeftijd en in welke ontwikkelingsfase? Ik doe maar wat en vertrouw op mijn onderbuikgevoel. En oké, soms een beetje op Google.
2. Ze kan zestien luide kinderstemmen tegelijk verdragen
   Op de dagen dat ik niet werk rennen er drie jonge kinderen door mijn huis. Vaak nog aangevuld met een vriendje van de oudste. Dat levert een kakofonie aan geluiden op waardoor ik geregeld kortsluiting krijg. Het voortdurende gevraag, gegil, gekreun, gejammer, gezeur, geschater, geruft, gepraat, gehuil, gekrijs, gesmak, gesnotter, gekuch, gezing: mijn oren zoemen regelmatig al vóór het middaguur. Echt, hoe doen kinderopvangmedewerkers dit?
3. Ze krijgt geen braakneigingen van kwakjes moedermelk op haar schouder
   De moedermelk van tien (!) verschillende moeders, wel te verstaan. Ik heb maar heel kort borstvoeding gegeven en kon maar niet wennen aan de kleur (en geur) van dat zogenaamde gouden goed als het op mijn schouder of shirt belandde. Sterker nog, als ik zo’n flesje van mijn eigen gelige vloeistof naast de kaas in de koelkast zag, liepen de rillingen al over mijn rug.
4. Ze heeft ACHT uur per dag geduld met kinderen
   Daar wordt ze voor betaald, dat weet ik. En het staat niet zo professioneel als ze uit haar plaat gaat tegen een tweejarige, ook dat speelt mee. Maar ze kán dit ook echt. Schreeuwen tegen mijn kinderen gebeurt me gelukkig zelden, dus ook ergens heb ik zo’n knop. Maar inwendig zucht en grom ik toch echt meerdere keren per dag, omdat ik dreig te ontploffen. Moet ik even de kamer uit om te ademen, of met mijn hoofd in mijn handen zitten op de wc. Hoe doet zij dat?!
5. Ze krijgt geen inzinking tijdens knutselactiviteiten
   Te beoordelen aan de hoeveelheid creaties die mijn kinderen de afgelopen jaren mee naar huis brengen, heeft de gemiddelde pedagogisch medewerker talent voor knutselen. Als mijn drietal roept om verf krijg ik het spontaan heel warm. Zeker, ze mogen thuis ook kliederen met verf, lijm, scheerschuim, water en deeg, maar het kost me iedere keer een paar maanden van mijn leven. Troep, vlekken op kleren, zooi op de grond, help! Zij draait haar hand er niet voor om dertien babyvoetjes door de verf te halen voor Moederdag. En weet ook nog het lokaal schoon te houden. Ik maak een diepe buiging.