Anouks bevallingsverhaal: 'Ik kan niet stoppen en opeens ligt onze baby op de bank'

'Een kinderwens heb ik altijd al gehad, maar echt actief was ik er niet mee bezig. Dus als ik plotseling zwanger blijk, is dat een verrassing. Ik ben direct heel erg blij, maar mijn leven staat wel even op z'n kop: ik werk als stewardess en mag niet meer werken.

Niet onnodig pijn lijden

Ik bel de verloskundige om de hoek en voel direct een klik. Ik volg bij haar een bevalcursus samen met mijn partner, en verder luister ik flink wat podcasts en verzamel ik informatie via Ouders van Nu. Samen met mijn verloskundige maak ik een geboorteplan. Ik heb niet veel wensen, behalve dan dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen en gebruik wil maken van pijnstilling.

Ik wil niet onnodig pijn lijden, en zie bevallen als iets medisch. Verder laat ik het een beetje open. De zwangerschap verloopt gelukkig helemaal prima, al loop ik de laatste tien weken rond met pijn: de baby heeft zo hard getrapt dat mijn rib is gekneusd.

Lees ook: Thuis bevallen of in het ziekenhuis, zo maak je die keuze

Is het al begonnen?

Als ik 37 weken zwanger ben, verwacht mijn man dat de baby ieder moment kan komen. Als ik voorbij de uitgerekende datum ga, voelt het dan ook alsof we al eeuwen aan het wachten zijn. Drie dagen na mijn uitgerekende datum krijg ik een zeurderig gevoel in mijn buik. Ik denk dat het komt door die gekneusde rib en besteed er niet te veel aandacht aan.

's Avonds ga ik naar de schoonheidsspecialist en daar voel ik wat krampen. Ik ga naar huis, maar zeg nog even niets. Wat als het vals alarm is? Als we naar bed gaan en ik mijn draai niet kan vinden, vermoed ik dat het toch echt is begonnen.

Lees ook: 10 voortekenen dat je bevalling bijna gaat beginnen

Even doorzetten

Als ik niet veel later de pijn een beetje moet wegpuffen weet ik het zeker. Ik time de weeën en al snel komen ze om de drie minuten. We bellen de verloskundige en die is er om 23.00 uur.

Ze ziet dat ik 2 centimeter ontsluiting heb en geeft aan dat ik nog even door moet zetten en nog niet naar het ziekenhuis mag. Het kan zomaar nog heel lang duren. Ze geeft aan dat ze om 04.00 uur weer terugkomt, en ik tegen die tijd vast naar het ziekenhuis mag.

Mag ik even pauze?

De weeën worden intenser. Ik heb een TENS-apparaat in de kast liggen, maar ik wacht nog even. Ik moet waarschijnlijk nog een flinke tijd, dus ik kan 'm beter bewaren voor als het heftiger wordt. Mijn man steekt ondertussen kaarsjes aan en zet rustige muziek op, en ik focus me op ontspanning. Inmiddels komen de weeën steeds sneller achter elkaar en verlang ik naar een pauze.

Rond 01.30 uur breken mijn vliezen en wordt het echt heftig. Ik krijg een ander soort gevoel, maar ik weet niet precies wat het is. Het kan nog geen persdrang zijn, daar is het nog te vroeg voor.

Ik probeer het weg te puffen en trek aan de bank om het weg te krijgen, maar ik kan amper nog praten. Mijn man vraagt of het gaat, en met moeite kan ik aangeven dat hij de verloskundige weer moet bellen. Terwijl hij belt, denk ik: er gebeurt iets, maar ik weet niet wat.

Ik zie een hoofd!

Als mijn man aangeeft dat de verloskundige er zo aankomt, zeg ik: 'Je moet even kijken! Er gebeurt iets!' Mijn man trekt mijn broek uit en roept verschrikt: 'Ik zie een hoofd! Stop! Niet doen!' Maar ik kan niet stoppen. Ik krijg nog een perswee en opeens ligt onze baby op de bank.

Ook bij Francien ging het snel: 'Ik was flabbergasted; binnen twee uur is ze geboren'

Goeie cursus

Ik ben direct helemaal verliefd en zie dat het een meisje is. We hebben een dochter gekregen! Ik leg haar op mijn borst. Mijn man is helemaal in de war en snapt er niets van. Hij belt de verloskundige weer, en die staat vijftien minuten later op de stoep.

Ik grap nog: 'Je cursus was zo goed, ik dacht: ik kan het zelf wel!' Ze geeft aan dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt met een eerste kind, en erg onder de indruk is. Ze doet wat checks en alles is gelukkig in orde met onze dochter. Ongelofelijk, wat een droom van een bevalling.'