Franciens bevallingsverhaal: 'Ik was flabbergasted; binnen twee uur is ze geboren'

'Mijn man Jeroen en ik gaan elke zondag naar de kerk. Zo ook op zondag 13 april, toen ik 40 weken + 5 zwanger was. Op de fiets, ik voelde me nog redelijk fit.

Wel rommelde het al een paar weken in mijn buik. Een paar keer heb ik gedacht dat de bevalling was begonnen, maar dan zette het toch weer niet door. Jeroen en ik hadden allebei zoiets van: het mag nu wel gebeuren. Jeroen heeft in de kerk zelfs tot God gesmeekt: 'Laat haar alsjeblieft vandaag komen'.

Lees ook: 10 voortekenen dat je bevalling bijna gaat beginnen

Vals alarm?

Na de kerkdienst gingen we naar huis. Onze oudste dochter van 2 deed een middagslaapje en daarna zijn we nog even naar buiten gegaan. Toen voelde ik wat meer voorweeën, maar ik ging ervan uit dat het vals alarm was. 's Avonds aten we met z'n drieën pasta.

Het was een heel normale zondag, maar tijdens het avondeten merkte ik wel dat de voorweeën langer aanhielden dan daarvoor. Pijn had ik niet, het voelde meer als een ongemakkelijke druk op mijn onderbuik. Dat was het eerste moment dat ik dacht dat Joëlle misschien die avond al of de volgende dag zou kunnen komen.

Rond 22.00 uur gingen Jeroen en ik naar bed. We dankten God voor de dag en baden dat Joëlle snel zou komen.

Gebroken vliezen

Een uur en een kwartier later werd ik wakker. Ik voelde een klein knapje in mijn buik en het bed werd nat. 'Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken', zei ik tegen Jeroen. 'Hoe bedoel je?', vroeg hij nog half slapend.

Ik voelde het vruchtwater uit me stromen en ben naar de wc gerend. Daar heb ik wat vruchtwater opgevangen.

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Sterke weeën

Ik voelde nog geen weeën opkomen en omdat de verloskundige had gezegd dat ik pas moest bellen zodra ik krachtige weeën had, hebben we nog even gewacht met bellen.

Een halfuur later kreeg ik weeën. Rond middernacht waren die zo heftig dat we hebben gebeld. Nerveus waren Jeroen en ik niet. We waren juist opgelucht en hadden er zin in. We hadden echt het gevoel dat onze gebeden werden verhoord.

Lees ook: Niet twijfelen, bij deze signalen moet je de verloskundige bellen

Het liefst thuis bevallen

'Volgens mij is het begonnen. Mijn vliezen zijn gebroken en de weeën worden intenser', zei ik tegen de verloskundige. Zij wilde meteen weten hoe het vruchtwater eruitzag. 'Helder', antwoordde ik. 'Mooi, dan kom ik jullie kant op', zei ze.

Ik heb niet zo veel met ziekenhuizen, dus ik was van plan om thuis te bevallen. Lekker in mijn eigen vertrouwde setting. Heel even leek dat plan niet door te gaan.

In vruchtwater gepoept

Want nadat de verloskundige rond 00.30 uur arriveerde en mijn ontsluiting had gemeten - ik zal op 4 centimeter - zag ze zwarte vegen in mijn kraamverband. Er zat meconium in het vruchtwater: de baby had in het vruchtwater gepoept.

Ik moest dus toch naar het ziekenhuis om te bevallen. Dat vond ik jammer, maar ik bleef kalm want er moest een oppas geregeld voor onze oudste dochter, die gewoon thuis lag te slapen. Ook moest er voor Jeroen en mij vervoer geregeld worden, want wij hebben geen auto.

Van 4 naar 8 centimeter

Terwijl Jeroen van alles probeerde te regelen, werden de weeën steeds sterker. Ik moest echt tegen de kast aan leunen om ze op te kunnen vangen. 'Doe maar rustig aan, we gaan zo naar het ziekenhuis', zei de verloskundige. Maar ze zag ook dat ik het zwaar had. Ook niet zo gek, want ik bleek in een halfuur van 4 naar 8 centimeter te zijn gegaan.

De verloskundige wist het snel daarna: het ziekenhuis zouden we niet meer redden. 'We blijven thuis', zei ze. Ze was heel kalm en rustig, wij waren opgelucht dat de rit naar het ziekenhuis niet meer doorging. Ik lag inmiddels languit op de bank toen de verloskunde kraamzorg belde.

Lees ook: Riannes bevallingsverhaal: 'Ik ging van 9 centimeter ontsluiting terug naar 6'

Persen

Maar terwijl ze aan het bellen was, rende ik naar boven, naar onze slaapkamer. Ik voelde dat ik op bed moest gaan liggen. 'Kom nu, de baby komt!', riep ik naar haar. Ze had net opgehangen en rende samen met Jeroen naar boven. 'Ik zie het hoofdje al!', hoorde ik haar vervolgens zeggen. Ondertussen lag onze oudste dochter in de kamer ernaast te slapen, die heeft er niets van meegekregen.

Op een gegeven moment voelde ik: ik mag nu persen. Het voelde heel natuurlijk. Ik bewoog mee met mijn lichaam en voelde geen pijn. Misschien komt het doordat ik al weken oefenweeën had.

Flabbergasted

Na drie keer persen is Joëlle geboren. Ze liet meteen van zich horen. Heel hard, daar schrok ik een beetje van. Sowieso was ik flabbergasted dat het allemaal zo snel ging. Twee uur nadat mijn vliezen waren gebroken, lag mijn dochter opeens op mijn borst. Het was een stortbevalling.

Het ging zo snel, dat de kraamverzorgende er veel te laat was. Joëlle was al drie kwartier oud toen zij kwam. Boos waren we niet, we vonden het juist heel sneu voor haar.

Ik kijk terug op een heel wonderlijke bevalling waar we heel dankbaar voor zijn. Nooit had ik kunnen bedenken dat het zo zou lopen.'

Lees ook: Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling