Ireens bevallingsverhaal: 'Veertien uur lang bleef ik op 4 centimeter hangen'

'Ik was al twee keer gestript door de verloskundige, maar dat had niks uitgehaald. Met precies 41 weken hadden we om 09.00 uur een afspraak in het ziekenhuis om een ballonnetje te laten plaatsen.

Toen we daarna in de rij bij de apotheek in het ziekenhuis stonden, voelde ik me niet goed worden. Ik kreeg heftige kramp. Ik weet niet of dit erbij hoort, dacht ik toen we naar de auto liepen: het was echt extreem. In de auto terug heb ik gegild van de pijn.

Druk in het ziekenhuis

Eenmaal thuis zijn we gaan timen, en bleek ik al regelmatige weeën te hebben. We belden het ziekenhuis, die zeiden dat ik mocht terugkomen. Om 11.00 uur waren we weer in het ziekenhuis.

De weeën kwamen rond de drie tot vijf minuten, gelukkig kregen we snel een kamer toegewezen. Maar het was heel druk met bevallingen, pas om 18.30 uur konden ze mijn vliezen komen breken. Al die tijd had ik heftige weeën.

Lees ook: Lisettes bevallingsverhaal: 'Ik werd weggestuurd uit het ziekenhuis, er was geen plek'

Ruggenprik werkt niet

Ik had op dat moment 4 centimeter ontsluiting. De weeën werden steeds intenser, dus ik heb gevraagd om een ruggenprik. Die hebben ze geplaatst, maar die werkte helaas niet. Daarna hebben ze het nog twee keer geprobeerd, maar het lukte niet om hem goed te plaatsen. Ze wisten niet hoe het kon, het halve team werd erbij gehaald.

Ik wilde geen morfine, want bij een eerdere operatie raakte ik enorm in paniek toen ik de controle kwijtraakte. Zelfs toen ik het zó zwaar had, heb ik nee gezegd tegen het morfinepompje. Ik heb de bevalling dus zonder pijnmedicatie moeten doen.

Veertien uur op 4 centimeter

Mijn vliezen waren gebroken, maar ik ben in totaal veertien uur lang op 4 centimeter blijven hangen. Ik had alleen maar rugweeën. Ik zag voor me dat ik nog kon rondlopen met een TENS-apparaat op mijn rug, maar dat was geen optie – ik heb alleen maar op bed liggen shaken.

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Maniak op de gang

Ondertussen gebeurde er iets op de gang. In een van de andere kamers was iets heel heftigs gebeurd, waardoor een man helemaal door het lint ging – mogelijk kreeg hij slecht nieuws over zijn partner of baby. Als een maniak schreeuwde hij over de gangen, en hij bonsde op onze deur. We dachten dat er een gek losliep die ons zou gaan beschieten.

'Doe die deur op slot!' riep ik tegen mijn vriend. Zo'n ziekenhuisdeur kan niet op slot, dus mijn vriend ging als een bodyguard bij de deur staan. Uiteindelijk is er niks gebeurd, en de artsen zeiden achteraf dat het goed was gekomen met die mensen. Maar ik voelde me superkwetsbaar, ik heb ook zo hard moeten huilen.

Weeënopwekkers

De ontsluiting vorderde maar heel langzaam. Op een gegeven moment kreeg ik weeënopwekkers, waar ik een weeënstorm van kreeg. Uiteindelijk zat ik om 09.00 uur op 9 centimeter. Tussendoor moesten ze steeds die opwekkers stopzetten, omdat het hartje van de baby dipte. In totaal heb ik dertig uur actief weeën gehad.

Lees ook: Hoe voelen weeën? Een verloskundige legt uit

Sterrenkijker

Bij 9 centimeter zagen ze dat de baby als sterrenkijker lag, dus dat het waarschijnlijk niet ging lukken om tot 10 centimeter ontsluiting te komen. Toen heb ik nog drie kwartier met een peanut ball tussen mijn benen moeten liggen, een soort yogabal in de vorm van een pinda. Die creëert ruimte in je bekken waardoor het kind zo'n hoofdje naar zijn borst kan draaien.

Helaas hielp dat niet. Daarna moest ik op handen en knieën zitten, maar dat hield ik niet vol. Ik had koorts gekregen van de ruggenprik en ik was helemaal op – ik had al twee nachten niet geslapen.

Gegild om een keizersnede

De baby moest nu snel geboren gaan worden. Dus ik mocht gaan persen met 9 centimeter, en zij gingen met de vacuümpomp hem proberen te halen. Als dat niet lukte, zou ik een keizersnede krijgen. Inmiddels was ik op een punt dat ik heb gegild om een keizersnede. Ik kón niet meer. Uiteindelijk heb ik anderhalf uur geperst met 9 centimeter.

Op de gang stond het ok-team al klaar, maar in twee weeën hebben ze Olaf er met een vacuümpomp uit weten te halen. In die laatste wee heeft hij zijn kin op de borst gedaan. Het bleek een heel grote baby te zijn, waardoor ie er ook moeilijker uit is gekomen. Hij is geboren om 14.27 uur.

Lees ook: Bevalling met vacuümpomp: dit is belangrijk om te weten

Overwinning

Het was zeker niet gezellig, maar achteraf ben ik superblij dat het ziekenpersoneel alles heeft geprobeerd om het geen keizersnede te laten worden. Op het moment zelf dacht ik: waarom luisteren ze niet naar me? Maar nu besef ik dat ze alles hebben geprobeerd voor mijn eigen bestwil. Iedereen was ook heel lief en begripvol.

Ik ben niet getraumatiseerd, ik ben juist trots. Ik heb er echt alles aan gedaan om het te laten slagen, het was echt een persoonlijke overwinning. Toen Olaf eenmaal geboren was, dacht ik: nu kan ik alles aan – hecht me maar zonder verdoving! Het maakte me allemaal niks uit.

Olaf deed het gelukkig heel goed, hij had ook geen punthoofdje van de vacuümpomp. Ik hoop dat het een volgende keer soepeler gaat, maar ik kijk er positief op terug.'