Daphnes bevallingsverhaal: 'Ik voelde veel druk op mijn schaambot, achteraf begreep ik dat het is gekneusd'

'Flatsj! Het moment dat mijn vliezen braken leek wel een filmscène. Het vruchtwater stortte als een tsunami uit mij. Wat een kracht!

Ik was 40 weken en 1 dag zwanger toen het rond 05.00 uur 's nachts gebeurde. Super oncomfortabel, want mijn buik was groot en ik lag te slapen. Ik weet nog dat ik dacht: ik ga mezelf nu met die zware buik omdraaien zodat ik hopelijk iets lekkerder lig.

Lees ook: Tips om goed te slapen tijdens je zwangerschap

Opgetogen

'Mijn vliezen zijn gebroken', zei ik tegen mijn man Marik, die meteen opsprong en binnen een seconde opgetogen naast het bed stond. 'Oké, wat kan ik doen?', vroeg hij. Ik vroeg hem handdoeken te halen. Hij kwam er terug met één, haha.

Ik stond meteen aan. 'Yes, het gaat beginnen!' Al met 37 weken had ik het namelijk gehad met zwanger zijn. Omdat het toen al in mijn buik begon te rommelen en door HG, extreme zwangerschapsmisselijkheid, hoopte ik dat het snel ging gebeuren. Met 39 weken was ik dan ook echt teleurgesteld dat ik de 40 weken aantikte.

Lees ook: Een buik vol: Irene Schouten was extreem misselijk en kon alleen cola binnenhouden

In vruchtwater gepoept

Marik en ik belden mijn ouders zodat zij bij Yven, onze oudste zoon van 3 jaar, konden blijven. Daarna ben ik naar de badkamer gegaan om te douchen en om in een leeg glas vruchtwater op te vangen. Dat was felgeel waardoor ik sterk vermoedde dat de baby in het vruchtwater had gepoept.

Lees ook: Meconium houdend vruchtwater: wat betekent dat?

Inmiddels hadden we ook onze verloskundige gebeld. Die kwam snel langs om het vruchtwater te beoordelen. Zij bevestigde mijn vermoeden. We zijn niet veel later naar het ziekenhuis gereden, ik was sowieso al van plan om poliklinisch te bevallen.

De autorit van 25 minuten was qua pijn goed te doen. Marik en ik waren best relaxed. Ik had weeën, maar die waren niet megaheftig. Het lukte me om zelf vanaf de parkeerplaats van het ziekenhuis naar de ingang te lopen.

Zwangerschapsbal

Eenmaal in het ziekenhuis, konden we direct door naar de verloskamer. Ik werd aangesloten op het CTG-apparaat, maar mijn ontsluiting werd niet gemeten. Dat wilde ik namelijk zo weinig mogelijk.

De eerste helft van de ochtend heb ik veel op een zwangerschapsbal gezeten. Liggen was voor mij niet fijn. Het lukte me in bed niet om een fijne positie aan te nemen om de weeën op te vangen, die steeds regelmatiger kwamen. Ik hoefde daardoor trouwens gelukkig niet meer ingeleid te worden.

Slap en trillerig

Op een gegeven moment voelde ik me echt niet lekker: ik werd misselijk, begon te trillen en wilde toen toch in bed liggen. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud, dacht ik toen. Dat was het moment dat ik perspectief nodig had en vroeg of ze de ontsluiting konden meten. Ik vond het fijn om te weten dat ik al op de helft was.

Omdat ik zo slap en rillerig was, kreeg ik een infuus met vocht, suiker en zout. Dat werkte goed, maar omdat ik me niet goed kon ontspannen, raadde de verloskundige me aan om weer verder te gaan op de bal of in bad.

Ik koos voor het bad. Een betere beslissing had ik niet kunnen maken want ik voelde me meteen meer ontspannen.

Persdrang

Rond 12.00 uur kreeg ik opeens persdrang. Ik vond dat heftig. Mijn lichaam maakte schokkende bewegingen en ik kon bijna niet praten. Ik moest uit bad, maar wist niet hoe. Mijn been over de badrand krijgen leek onmogelijk maar het is toch gelukt. Ik sjokte terug naar het bed.

Een verloskundige die net van de opleiding kwam, stond aan mijn bed. Ze wilde alles volgens het boekje doen en mijn ontsluiting meten terwijl ik alleen maar wilde persen. Gelukkig zag de verloskundige die haar hielp aan mij dat het zover was.

Gekneusd schaambot

'We zien het hoofdje', zeiden zij en Marik, die mij trouwens goed door deze bevalling heeft geholpen. Ik heb Mariks hand de hele tijd vastgehouden. Samen waren we een goed team.

Een klein halfuur heb ik geperst. Ik vond het dit keer meer pijn doen, waarschijnlijk omdat de baby zo groot was. Wat ik zwaar vond: één perswee bleef een tijd uit, waardoor ik heel veel druk voelde op mijn schaambot. Achteraf heb ik begrepen dat het tijdens de bevalling is gekneusd.

Meer lezen over macrosomie: bevallen van een grote baby

Euforisch

Toen Louay er eindelijk was, was dat een euforisch moment. Marik en ik kregen meteen tranen in onze ogen, gaven elkaar een kus en voelden allebei veel liefde.

Maar Louay huilde niet meteen en zag paars. 'Gaat alles wel goed?', vroegen we de verloskundige. Zodra ze hem op mijn borst legde, begon hij gelukkig te huilen. Alles was goed.

Gouden uur

Ik wilde graag het gouden uur met de baby en dat kreeg ik ook. Louay werd in dat uur ook aan mijn borst gelegd. Dat ging meteen goed.

Louays bevalling is voor mij precies gegaan zoals ik denk dat de natuur het bedacht heeft. Ik voelde een oerkracht en vergeleken bij mijn eerste bevalling heb ik het heel bewust meegemaakt. Daar ben ik dankbaar voor.'