Stacy's bevallingsverhaal: 'Ik had al twee weken ontsluiting'

'Ik was 35 weken zwanger toen ik veel pijn kreeg. Soms deed het zo veel zeer dat ik bijna niet kon lopen. Elke keer dacht ik dat de bevalling was begonnen, maar de pijn hield steeds maar een half uur aan.

'Voorweeën', zei de verloskundige, die ook zag dat ik 2 centimeter ontsluiting had. Ze stelde me gerust: 'Maak je geen zorgen. Je lichaam bereidt zich voor op de bevalling'. Ik werd naar huis gestuurd en was daar teleurgesteld over want ik vond de zwangerschap zwaar. Maar ik dacht ook: het zal wel goed zijn.

Nattigheid

Twee dagen voordat ik een afspraak had bij de diabetesverpleegkundige vanwege mijn zwangerschapsdiabetes, voelde ik daarbeneden wat nattigs. Ik kon niet goed peilen wat het was. Er ging wel door mijn hoofd dat het kon zijn dat mijn vliezen waren gebroken, maar ik wist het niet zeker.

Lees ook: Lauren had zwangerschapsdiabetes: 'Voor een zoetekauw als ik was dat niets minder dan een marteling'

Tijdens de afspraak vertelde ik de verpleegkundige dat ik al weken pijn had en ook al ontsluiting had. Ze heeft daarom de gynaecoloog gebeld voor overleg. 'Ga maar naar de verloskamers', zei ze nadat ze ophing. 'We willen onderzoeken waar je pijn vandaan komt.'

Mijn vriend Trèfainyan en ik hadden voor de zekerheid de bevaltas al in de auto gelegd, maar ik durfde nergens op te hopen.

Ongeduldig

Het was druk in het ziekenhuis. Ik was al om 11.00 uur in het ziekenhuis en kon pas rond 19.00 naar een verloskamer. In de tussentijd heb ik moeten wachten in een kamer waar ook andere zwangeren lagen.

Ik werd er ongeduldig van. 'Ik wil nu bevallen, want ik trek het niet meer', zei ik tegen mijn vriend. Vier dagen later zou ik met 38 weken ingeleid worden, maar ik wilde niet meer wachten.

Lees ook: Ongeduldig? Zo weet je wanneer de baby komt

Medicatie

Toen ik eindelijk in een verloskamer lag, controleerde de verloskundige mijn ontsluiting: 4 centimeter. Ze zag dat de vliezen waren gebroken, maar nog niet volledig. Ik kreeg twee opties: of de vliezen helemaal breken of de bevalling in gang zetten met weeënopwekkers.

Ik koos voor het breken van de vliezen, want ik had een grote wens: bevallen zonder medicatie. Bij de bevalling van Zoë (6), onze oudste, ging het zetten van de ruggenprik namelijk twee keer mis. En toen onze zoon Zayn (4) werd geboren, kreeg ik morfine. Dit keer wilde ik het op een zo natuurlijk mogelijke manier doen.

'Ik voelde iets knappen'

Mijn vliezen werden gebroken. Dat deed geen zeer, maar ik voelde wel iets knappen. Er stroomde veel water uit me dat heel warm voelde.

Een uur later had ik 7 centimeter ontsluiting. De verloskundige adviseerde me om op de wc te gaan zitten omdat de baby dan sneller zou dalen. Dat gebeurde ook. De pijn werd heftiger en ik moest goed letten op mijn ademhaling.

Lees ook: Ademhalingstechnieken (puffen) voor de bevalling

Affirmaties

Trèfainyan steunde me door mijn rug te masseren, de verloskundige herhaalde affirmaties: 'Je bent hiervoor gemaakt, je kan dit, je hoeft nergens bang voor te zijn'.

Ik luisterde naar een afspeellijst van een kundalini-sessie (spirituele kracht volgens de Indiase yogaleer) die ik twee jaar geleden met volle maan deed. Die muziek wilde ik graag horen bij de bevalling, want tijdens de kundalini-sessie zag ik in diepe staat van meditatie een bijzonder beeld voor me van Trèfainyan, Zoë, Zayn en mij lopend door een open veld. Trèfainyan hield een baby in zijn armen. Over een derde kind had ik daarvoor nooit serieus nagedacht.

Tijdens de bevalling gaf de muziek me kracht en een fijn gevoel. Ik merkte dat ik op de muziek begon te bewegen en me kon afsluiten. Ik liet mijn lichaam doen wat het moest doen.

Druk

Toen ik van de wc af kwam, voelde ik druk. Zitten lukte niet meer dus ik ben op bed gaan liggen. 'Het is tijd', zei de verloskundige. 'Ik kan het zien aan de manier waarop je de weeën opvangt.' Ze controleerde de ontsluiting: 'Je hebt nu 10 centimeter, dus je mag gaan persen.'

De paniek sloeg toe. Nu moest ik het echt gaan doen. 'Maar ik kan niet meer', zei ik tegen Trèfainyan en de verloskundige, die allebei Zayli's hoofdje al zagen. 'Je bent het al aan het doen!', zei de verloskundige.

Ik gaf álles. De ring of fire brandde ontzettend en ik heb keihard geschreeuwd van de pijn.

Opluchting en liefde

Na drie keer persen floepte Zayli eruit. Ze werd op mijn borst gelegd en ik voelde opluchting dat ze er was. Maar vooral veel liefde. Elke moeder die is bevallen kent dat gevoel wel.

Zayli huilde niet meteen, pas nadat de verloskundige haar schoon veegde, maakte ze geluid. En toen moesten Trèfainyan en ik ook huilen. Ik dacht ook aan Zoë en Zayn en voelde me heel gelukkig.

Lees ook: Het moederinstinct volgens experts: hoe werkt het en kun je er wel altijd op vertrouwen?

Volle maan

Achteraf realiseerde ik me pas dat Zayli is geboren met volle maan. Ik vind het bijzonder dat de afspeellijst die aanstond tijdens de bevalling van een kundalini-sessie met volle maan was.'

Lees ook: Feit of fabel: worden er meer baby's geboren bij volle maan?