Doris' bevallingsverhaal: 'Een vacuümpomp? Doe maar, dacht ik'

'Mijn vriend Richard en ik zaten op dinsdag 18 juni, ik was toen 39 weken zwanger, samen op de bank toen mijn vliezen braken. Het was geen plens water zoals je dat in films ziet, maar ik dacht wel meteen: dit is het.

Ik was er relaxed onder, want ik wist dat het niet automatisch betekende dat ik heel snel zou bevallen. Wel had ik er zin in, want de laatste vier weken van mijn zwangerschap vond ik zwaar omdat ik veel vocht vasthield.

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Vruchtwater opvangen

De volgende dag ging ik naar mijn controleafspraak bij de verloskundige. In een beker moest ik vruchtwater opvangen, maar dat lukte maar niet. Het vruchtwater kwam namelijk op willekeurige momenten. 'Heb je niet gewoon in je broek geplast?', vroeg ze me nog.

Ze heeft toch een afspraak voor me gemaakt in het ziekenhuis voor later die avond, vanwege de kans op een infectie.

Patatje oorlog

Na de afspraak bij de verloskundige zijn we op visite gegaan bij mijn ouders, daarna kwam mijn zus bij ons eten. Ik wilde heel graag voor de bevalling nog genieten van een patatje oorlog, maar tijdens het eten kreeg ik opeens buikpijn. Gelukkig kon ik redelijk goed dooreten, maar ik merkte wel dat ik af en toe op mijn ademhaling moest letten.

Om 21.00 uur 's avonds, een uur voordat we in het ziekenhuis moesten zijn, kreeg ik het idee dat de bevalling echt was begonnen. We hebben de co-sleeper in elkaar gezet en reden vervolgens met alle tassen en Maxi-Cosi naar het ziekenhuis.

Lees ook: Voortekenen dat je bevalling gaat beginnen

Rommelig

In het ziekenhuis was het druk. Alle bevalkamers waren vol en wij werden in een kleine controlekamer gezet. Het voelde niet prettig en heel rommelig.

Nadat ik werd aangesloten op het CTG-apparaat, was de verpleegkundige opeens weg. Pas 2,5 uur later kwam ze terug. We zaten er heel verloren bij.

Om 01.00 uur bleken de weeën niet door te zetten. Ik kreeg de keuze: in het ziekenhuis blijven of terug naar huis en de volgende morgen terugkomen. Ik koos voor de tweede optie.

Timen

Thuis werden de weeën steeds heftiger. Rond 04.00 uur heb ik de weeëntimer aangezet en die gaf aan dat ze om de vijf minuten kwamen. Richard lag toen te slapen. Die heb ik pas om 07.00 uur wakker gemaakt.

Zelf heb ik geen oog dichtgedaan. Ik trok de pijn slecht, maar voelde me door de rommelige uren in het ziekenhuis daarvoor niet comfortabel genoeg om te bellen. Bovendien moest ik toch weer om 10.00 uur in het ziekenhuis zijn.

2 centimeter ontsluiting

We kwamen aan in het ziekenhuis en de verpleegkundige keek naar mij, terwijl ik huilend in een rolstoel zat. 'Waarom heb je vannacht niet gebeld?', vroeg ze. Ze was lief voor me en de sfeer was gelukkig anders dan de avond ervoor.

Op dat moment had ik 2 centimeter ontsluiting. Teleurstellend vond ik dat, want ik had op veel meer gehoopt en had veel pijn. Ik wilde graag in bad, maar ik kreeg te horen dat ze op het hoofd van de baby dan eerst een elektrode moesten aanbrengen om de hartslag te monitoren.

Meer lezen over: CTG van de baby tijdens je zwangerschap en/of bevalling

Oxytocine

Daar stemde ik mee in, maar ik wist toen niet dat er een metalen spiraaltje in de schedel van mijn kind gedraaid werd. Ik dacht namelijk dat ze iets op het hoofd zouden plakken.

Drie uur lang heb ik in bad gezeten. Omdat de weeën niet regelmatig genoeg kwamen, kreeg ik via een infuus oxytocine om de weeën op te wekken. Toen kreeg ik een weeënstorm. Het lukte me niet om tussen de weeën door op adem te komen. Mijn lichaam begon te trillen en ik moest overgeven van de pijn. Dat ik de hele nacht niet had geslapen, hielp ook niet mee.

Ruggenprik

Ik was al vijf uur in het ziekenhuis en nog maar 1 centimeter ontsluiting verder. Ik had niet verwacht dat ik een ruggenprik zou willen omdat ik bang ben voor naalden, maar het kon niet anders.

De ruggenprik zetten zelf viel mee. Wat ik het meest spannend vond: tijdens de weeënstorm stil blijven zitten zodat de prik goed gezet kon worden. Twee verpleegkundigen hebben me moeten vasthouden. Toen de prik er eenmaal in zat, gaf het me meteen rust. Ik had geen pijn meer.

Goed om te weten: Dit zijn de voor- en nadelen van een ruggenprik

Sterrenkijker

Mijn ontsluiting werd opnieuw gemeten: 4 centimeter. Ze ontdekten toen dat Slo een sterrenkijker was. Dat was dus de reden waarom het allemaal zo lang duurde. Ik vond het fijn om erachter te komen dat het niet aan mij lag, want ik had voor mijn gevoel al alles gegeven.

Mijn moeder en zus kwamen rond etenstijd langs en met hen hebben we nog wat gegeten. Ondertussen kreeg ik nog steeds weeënopwekkers en de baby werd constant in de gaten gehouden.

Na het eten kreeg ik nog een inwendige echo om te zien of de baby al gedraaid was, maar dat was niet het geval. Mijn ontsluiting was nog steeds 4 centimeter.

Drukkend gevoel

Rond 23.00 uur kreeg ik plots een drukkend gevoel, alsof ik moest poepen. Ik riep de verloskundige om te zeggen dat ik naar de wc wilde. Maar toen bleek dat ik eindelijk volledige ontsluiting had.

De ruggenprik werd uitgezet en was vrijwel meteen uitgewerkt waardoor ik hevige pijn had. Ik weet nog dat ik dacht: what the fuck, dit moet zo snel mogelijk voorbij zijn. De ruggenprik werd gelukkig weer aangezet, maar het duurde even voordat ik daar iets van merkte.

Persweeën

Drie uur later, het was inmiddels 02.00 uur, kreeg ik eindelijk persweeën. Ik was moe, maar had er ook zin in. Het persen ging goed. Voor mijn gevoel is dat het enige moment tijdens de bevalling waar ik controle over had. Meegaan met de druk die ik daarbeneden voelde, was heel bevrijdend.

Maar Slo was nog steeds een sterrenkijker. Tijdens het persen werd er iemand bij gehaald, want de hartslag van de baby ging omlaag. Slo zat vast in het geboortekanaal.

Vacuümpomp

De verloskundige stelde voor om de baby te halen met een vacuümpomp. Doe maar, dacht ik. Vlak daarna zei ze ook dat ze een knip moest zetten om ruimte te maken. Weer dacht ik: prima, doe alles wat je wilt om de baby eruit te krijgen.

Uiteindelijk hoefde er geen knip gezet te worden. Na een persfase van dertig minuten is Slo geboren. Het was niet zo dat ik meteen overspoeld werd door liefde, want ik was al zo lang aan het bevallen dat ik op was.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Alle checks werden bij Slo gedaan en alles was goed. Ik was een beetje uitgescheurd, dus ik moest verdoofd en gehecht worden. Dat vond ik weer spannend vanwege de naald, maar Slo lag op mijn borst en dat maakte alles goed.

Ik vond de bevalling intens. Maar het is ook bijzonder en mooi dat een vrouwenlichaam dit aankan. De geboorte van Slo verliep niet zoals ik het van tevoren had gehoopt. Toch zou ik het zo weer doen.'