Bertina's bevallingsverhaal: 'Ik heb gehuild en gebeden, want dit mocht niet gebeuren'

'Nog regelmatig denk ik terug aan dat ene moment: terwijl ik op een brancard lag, klaar om met de ambulance mee te gaan naar het ziekenhuis, nam mijn zus onze oudste dochter Elianne aan de hand mee naar boven om haar nieuwe slaapkamer te bekijken. Gelukkig heeft Elianne niet gezien hoe ik met gillende sirenes vertrok.

Slijmprop

Die ochtend was ik nog bij de verloskundige geweest. Ik voelde me goed en volgens de verloskundige was alles in orde. Wel verloor ik toen al een paar dagen vocht. Ik dacht dat het gewoon afscheiding was, maar waarschijnlijk was ik een paar dagen eerder al de slijmprop verloren zonder dat ik dat doorhad. Ik was nog maar 24 weken zwanger, dus ik was nog helemaal niet bezig met bevallen.

Na de afspraak bij de verloskundige had ik 's middags een bespreking op mijn werk, waarin ik mijn manager vertelde dat ik zwanger was en dat ik van plan was om tot 36 weken door te werken. Ik had nooit gedacht dat ik eerder zou bevallen.

Lees ook: De slijmprop verliezen: dit betekent het

Bloedverlies

Na het overleg ben ik gaan koken: aardappels, groenten en vlees. Mijn man Henk moest de aardappelen op een gegeven moment van mij overnemen omdat ik een zeurend gevoel in mijn buik kreeg. Snel daarna ging het weer. Dat was typerend voor mijn zwangerschap: ik had vaak last van kramp vanwege endometriose en een laagliggende placenta.

Henk, Elianne en ik hebben nog samen kunnen eten. Toen mijn man onze dochter daarna in bad deed, voelde ik de zeurende buikpijn weer opkomen. Ik voelde dat ik aan het vloeien was en toen ik naar de wc ging, werd dat gevoel bevestigd. Ik had helderrood bloedverlies.

Lees ook: Dit kan bloedverlies tijdens de zwangerschap betekenen

Niet schrikken

Dit hoort niet, dacht ik. Ik heb daarom om 17.30 uur de verloskundige gebeld die op dat moment bij een bevalling was in het ziekenhuis. Twee uur later kon ik langskomen. Ik vond het met mijn nuchtere verstand geen probleem, want er was iemand aan het bevallen die haar nodig had. Voor de zekerheid belde ik wel alvast met mijn schoonouders die op Elianne zouden passen.

Niet lang daarna belde de verloskundige me terug. Ze had de gynaecoloog over mij verteld en wilde nu weten hoe mijn buik aanvoelde en of ik die nog kon ontspannen. Toen ik antwoordde dat mijn buik heel hard was en dat ik die niet kon ontspannen, was ze even stil. 'Niet schrikken, maar ik regel nu een ambulance die je komt ophalen.'

Weeën

Huilend belde ik mijn zus, die 200 meter verderop woont om te vragen of ze kon komen. Binnen no time stond ons hele huis vol met mensen: de verloskundige, mijn zus en schoonouders, ambulancepersoneel. Op dat moment was ik nog niet in paniek, waarschijnlijk omdat ik onbewust rustig wilde blijven voor Elianne.

Met 180 kilometer per uur en gillende sirenes reed de ambulance naar het ziekenhuis. Op de snelweg kreeg ik weeën. Toen brak ik: ik heb gehuild en gebeden. Want dit mocht niet gebeuren, dit kón nog helemaal niet. Ik was nog maar 24 weken en 5 dagen zwanger.

Op de spoedeisende hulp stond een heel team van wel twintig mensen voor mij klaar. Ik zag allemaal hoofden boven mij terwijl ik werd aangesloten op toeters en bellen. Ik had veel pijn, want ik was daar eigenlijk al aan het bevallen en had al 6 centimeter ontsluiting. Om de vijf minuten had ik een wee.

Lees ook: Signalen van een vroeggeboorte

Baby redden

Een van de eerste hoofden die ik zag, was die van de neonatoloog. 'Wat willen jullie dat wij doen als de baby straks geboren wordt?', vroeg hij. Henk en ik keken elkaar aan. Wat een stomme vraag vonden we dat. Natuurlijk wilden wij dat ze er alles aan deden om het kind te redden. Maar blijkbaar hebben ouders tot 26 weken zwangerschap het recht om te zeggen dat ze geen behandeling voor hun kind willen.

Toen Henk en ik zeiden dat we wilden dat ze hun best zouden doen voor de baby, kwam iedereen meteen in actie. Ik kreeg weeënremmers via een infuus, een katheter en een ruggenprik. Ook werd meteen longrijpende medicatie toegediend. De couveuse stond al klaar, ik belandde op de highcareafdeling. De rest van de avond is voor mij een vage herinnering.

Lees ook: TOP-programma voor vroeggeboren baby's

Plat liggen

Acht dagen lang lag ik in het ziekenhuis. Ik mocht mijn kamer niet uit en moest zo weinig mogelijk bewegen. Het waren spannende dagen waarop ik steeds bang was dat ik ging bevallen. Elk uur dat Rhodé bleef zitten, was van levensbelang.

Twee dagen voordat ze werd geboren, zijn Henk en ik op aanraden van de verloskundige een kijkje gaan nemen op de NICU. 'Dat zal je helpen', had ze gezegd. We kregen duidelijke uitleg over wat ons te wachten stond. Op de NICU werd ik emotioneel, maar die nacht heb ik redelijk goed geslapen.

Lees ook: Je baby in de couveuse: wat moet je weten?

Weeënopwekkers

De volgende dag zette de bevalling dan toch echt door. Ik kreeg weer weeën en had al 7 centimeter ontsluiting. Ik wist: het is nu echt niet meer tegen te houden. Ik was bang, maar heb veel steun aan Henk gehad. Om de zoveel tijd kwam er een wee, maar dan zwakte het steeds weer af. Dat ging zo door tot de volgende ochtend.

Toen kreeg ik ernstige pijn. Ik was moe en bleef maar hangen op 9 centimeter ontsluiting. Om 16.15 uur kreeg ik weeënopwekkers. Dat ging in eerste instantie tegen mijn gevoel in, maar ik wilde Rhodé ook geboren laten worden. Ik kon niet meer.

Persen

Vrij vlot daarna had ik volledige ontsluiting. Ik mocht persen, maar wilde dat eigenlijk niet. Want als ik dat zou doen, dan zou het klaar zijn. Dan zou ze niet meer in mijn buik zitten. Maar de arts hing boven me: 'Je moet nú persen!'

Ik heb twee keer geperst en toen was ze er. Huilen deed ze niet, maar ze ademde wel en dat was het belangrijkst. Rhodé werd meegenomen door de kinderarts, Henk ging met hen mee. Een paar minuten later waren ze weer terug. 'Ze doet het goed, je mag haar even bij je hebben', zei de arts. Ze heeft ongeveer twintig minuten bij me gelegen.

Lees ook: Margreets bevallingsverhaal: 'Ik vroeg me af hoe zo'n klein mensje van 26 weken dit kon overleven'

Verliefd

Toen ik dat koppie zag, terwijl de couveuse aan kwam aanrijden, was ik op slag verliefd. Het was voor mij gelijk goed, ondanks dat ze zo klein en megakwetsbaar was. Er stond een heel team om mij heen, maar ik had alleen maar oog voor Rhodé.

Met 38 weken mocht Rhodé eindelijk naar huis. Haar ziekenhuisperiode verliep zonder complicaties of bloedtransfusies. Ze is nu 1,5 jaar en het gaat uitstekend met haar.'