Liza's bevallingsverhaal: 'Mijn baby zit vast en een keizersnede kan niet meer, ik moet persen voor mijn leven'

'Zwanger zijn vind ik fantastisch, ik kan mijn hele leven wel zwanger zijn. Ik sta zo in contact met mezelf en mijn kind en ik word zachter. Ik kies voor een natuurlijke vroedvrouw, mediteer elke ochtend, maak bewust verbinding met de baby, volg een hypnobirthing cursus en lees veel boeken. Ik zie de geboorte helemaal voor me: thuis, in bad, met zoutlampen.

Kan ik dit wel?

Als ik voorbij de 41 weken ga, voel ik geen druk vanuit mijn vroedvrouw. Elf dagen na de uitgerekende datum begint het te rommelen, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten. In de nacht wordt het heftiger en de volgende dag komen de weeën sneller. Ik bel de vroedvrouw om te vertellen dat het in elk geval is begonnen. Mijn partner en ik zetten het bevalbad op en vullen het met water.

Kan ik dit wel?, schiet er door mijn hoofd. Ik voel me niet veilig. Ik breng de nacht voornamelijk door in en uit bad, maar als de ontsluiting de volgende dag wordt gecheckt is er nog maar weinig progressie. Ik heb al twee nachten niet geslapen, al twee dagen bijna niets gegeten en ben ontzettend moe. Het voelt alsof mijn kind vastzit.

Lees ook: Kims bevallingsverhaal: 'Ik was ervan overtuigd dat ik een thuisbevalling kon manifesteren'

Ga weg met je ruggenprik en je gedoe

De vroedvrouw suggereert om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Ik geef me over en ga naar het ziekenhuis. Ik wil dit niet, en als ik op de rand van het bed zit en steeds wegval van de moeheid moet ik wachten op de anesthesist. Het duurt lang. Ik moet huilen, ik wil naar huis.

Ik herhaal het mantra 'loslaten' in mijn hoofd, omdat iedereen om me heen zegt dat mijn lijf het niet meer aankan. Als de ruggenprik er bijna is, roep ik 'nee' en spring ik van het bed af. Als een soort gek sta ik daar, maar ik pak een taxi naar huis. Ga weg met je ruggenprik en je gedoe, denk ik.

Hormonencocktail

Die avond ga ik op aanraden van mijn vroedvrouw toch weer terug naar het ziekenhuis voor slaapmedicatie. Ik val zo'n vier uur in slaap en dan breken mijn vliezen. Dan gaat het plots heel snel, en ik vraag om een kamer met bad want mijn baby komt eraan. De kamer is fantastisch en mijn vroedvrouw is bij me.

Ik ben in trance van de hormonencocktail die door mijn lijf giert. De baby poept in het vruchtwater en de artsen willen toch even naar het hartje luisteren, omdat ik inmiddels al zolang bezig ben. Ik voel dat het helemaal goed gaat komen, dus ik vind het onnodig gedoe. Bovendien kan ik mijn baby al voelen.

Rukken en wrikken

Althans… ik voel geen hoofdje. Er komen twee verloskundigen bij me in de kamer en ik word aan de hartmonitor gelegd. Mijn kind blijkt in stuit te liggen, dat heeft iedereen blijkbaar gemist. Wat een shitshow. Ik moet op bed gaan liggen met mijn benen in van die steunen en de kamer staat plots vol met zo'n zestien mensen.

Mijn baby zit vast. Een keizersnede kan niet meer, daar ligt hij te laag voor. Ik moet persen voor mijn leven, krijg een knip en meerdere artsen rukken en wrikken mijn baby eruit. Ik raak gelukkig niet in paniek en focus me alleen maar op het persen.

Lees ook: Ingers bevallingsverhaal: 'Je baby ligt in stuit en we krijgen haar niet gedraaid'

Hoe hebben ze dit gemist?

Een uur later wordt mijn zoon geboren, en gelijk meegenomen voor onderzoek. Hij krijgt zuurstof, want hij heeft al die tijd dubbelgeklapt gezeten. Hij blijkt gelukkig verder in orde en twee uur later mag ik naar huis. Absurd, want ik lig helemaal open en kan amper lopen maar het is fijn om te thuis te zijn. De hele bevalling heb ik zo getwijfeld aan mezelf: ik ben te zwak, ik kan dit blijkbaar niet aan. Maar ondertussen heeft een hele groep artsen gemist dat mijn baby in stuit lag.

Post-partumdepressie

De periode erna is zwaar. Ik krijg een post-partumdepressie en het voelt alsof ik faal als moeder. Ik heb mijn kind niet de zachte landing kunnen geven waar ik op hoopte en dat neem ik mezelf kwalijk. Ik zie steeds flitsen van de bevalling voor me, vooral dat hij bij me wordt weggenomen. Een vet dik trauma.

De borstvoeding gaat ook niet soepel, maar ik zet alles op alles om het te laten slagen. Ten koste van mezelf en daar betaal ik een fikse prijs voor later. Ik krijg uiteindelijk hulp van een psycholoog, lichaamstherapeut, EMDR, traumaverwerker en ademwerker en kan alles een plekje geven. Moeder worden heeft me zoveel laten voelen, en mijn zoon is een prachtige spiegel voor me.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.