Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #6
Eén ei is geen ei. Is één embryo ook geen embryo? Voor ons voelt het wel zo. Een fertiliteitstraject is een vreemd proces. Je stapt aan boord van een trein zonder te weten hoe lang je reis zal duren en of je ooit je gewenste eindbestemming bereikt.
Die onzekerheid maakt dat je steeds je koers probeert bij te stellen met de illusie dat je controle hebt over je eindstation. Waar we onze wensen verlegden na het succes van een gezonde zoon, verleggen we nu onze grenzen bij tegenslag.
Nog een punctie
Ooit zei ik dat ivf me te ver zou gaan. Niet lang daarna begonnen we aan een icsi-traject. Bij de start van onze weg naar een tweede kind, wist ik niet of ik wel weer een punctie zou willen ondergaan. Ik deed het toch, met alle complicaties van dien. En nu, nog maar nauwelijks hersteld, bereid ik me mentaal alweer voor op nóg een punctie.
Er waren vier embryo's nodig om tot Bern te komen, de kans dat dit ene embryo leidt tot een tweede kind is puur statistisch al zeer onwaarschijnlijk (20 procent, voor wie het zich afvraagt). Om over de gevoelsmatige kans nog maar te zwijgen.
Lees ook: 7 veelgestelde vragen over hulp bij zwanger worden
De zwaarte sijpelt door
'Het is kwalitatief wel een heel goed embryo', probeert onze arts ons op te beuren bij de evaluatie. 'Nog mooier dan Bern', voegt ze hoopvol toe. 'Mooier dan Bern? Dat kan helemaal niet', zeggen we lachend in koor. Het brengt wat lichtheid in de zwaarte die ik al weken voel sinds het nieuws dat er maar één embryo kon worden ingevroren. Die zwaarte sijpelt door in alles wat ik doe en ervaar. Ook letterlijk: in hoe ik naar mezelf kijk en mijn lichaam ervaar.
Waar ik in de vijf jaar voorafgaand aan Bern weinig last heb gehad van gewichtstoename door hormonen, heb ik na deze punctie ineens het idee dat mijn lijf een extra vetlaag met zich meedraagt. Alsof ik een zeehond ben met een onderhuids vetreserve. Alleen ben ik niet van plan de winter in de Noordzee door te brengen. Het is hoogzomer, ik wil in bikini naar het strand kunnen zonder me onzeker te voelen over hoe dat eruitziet.
Zwemmen, fietsen, rennen
Je zou zeggen dat ik belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb, maar op de een of andere manier staar ik me juist blind op mijn gewicht. Misschien omdat ik daar meer controle over heb dan over mijn vruchtbaarheid. Ik moet minstens een maand helemaal hersteld zijn voor een nieuwe terugplaatsing. Dus: hoe sneller ik beter en fit ben, hoe beter. Zodra ik me goed genoeg voel, sluit ik een flexibel sportabonnement af en boek ik zo veel mogelijk verschillende lessen.
Ik zwem, fiets, ren en start met pilates en barre. Met name in die laatste twee sportklasjes begeef ik me onder grootstedelijke twintigermeisjes in croptops. Ik ben vastberaden om niet voor ze onder te doen. Gelukkig werkt het, binnen enkele weken voel ik me weer wat meer thuis in mijn lijf.
Lees ook: Tenicia onderging een maagverkleining om zwanger te worden: 'Op mijn 20e woog ik 150 kilo'
Hoofd en lijf
Ik houd mezelf voor dat het gezond is, dat het belangrijk is om goed in vorm te zijn voor een terugplaatsing en een tweede punctie. Dat is ook zo, maar als ik eerlijk ben, bijt ik mezelf erin vast. Ik wil alles in de strijd gooien voor zo goed mogelijke kansen op een zwangerschap. Naast het sporten, verdiep ik me in supplementen. Ik lees dat omega 3 en Ubiquinol Q10 de eicelkwaliteit kunnen bevorderen en sla meteen wat potjes in. Baat het niet, dan schaadt het niet.
Tegelijkertijd weet ik dat ook ontspanning essentieel is. Niet mijn sterkste kant. Ik ben meer het type dat in haar hoofd woont in plaats van kalm en gebalanceerd te aarden in het lijf, dus ook daar ga ik ijverig mee aan de slag. Ik start weer met yin yoga, slinger mijn meditatieapp aan en duik in een warm bad zodra Bern slaapt. Het is fijn, maar ergens herken ik mijn meest hardnekkige valkuil: als ik maar hard genoeg mijn best doe, dan lukt het.
Lees ook: Vruchtbaarheid vergroten met hormoonyoga
Gekmakend gegeven
Een favoriet adagium voor perfectionisten aller tijden. Het werkt goed voor vrijwel alle aspecten van het leven, behalve in de liefde en bij het creëren van nieuw leven. Nu ben ik door geluk en een vleugje toeval twaalf jaar geleden ruimschoots gezegend in dat eerste. Daar staat tegenover dat het nieuwe leven zich al eens eerder volhardend onverschillig toonde tegenover mijn krampachtige inspanningen.
Sterker nog: voor onvruchtbaarheid lijkt het soms wel andersom te werken. Hoe harder je je best doet, hoe minder het lukt. Stress wordt vaak genoemd als mogelijke oorzaak van verminderde vruchtbaarheid. Een gekmakend gegeven voor wie alles over heeft voor een baby.
Het geeft je het gevoel dat het eigenlijk gewoon je eigen stomme schuld is dat je niet zwanger wordt. Ik weet het allemaal, echt. Maar de weg van weten naar veranderen is een lastige reis. Een treinreis, met een onbekende eindbestemming.
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
