'Als ik zeg dat ik drie maanden niet kan werken omdat ik ben gebeten door een babyleeuw, klinkt dat als een verhaal dat bijna niet waar kan zijn. Toch is het zo, bizar genoeg. Tijdens een rondreis in Zuid-Afrika wilde mijn man me verrassen door een bezoek te brengen aan een sanctuarium voor babyleeuwen en moederleeuwen. De welpen mag je aaien maar dan ineens begint er eentje aan mijn vingers te likken en voor ik het weet, ben ik bijna een paar vingers armer.
Automatisch doe ik de ontspanningsoefeningen die ik gebruik bij hypnobirthing. Zelfs als de leeuw in mijn vingers bijt, maak ik geen geluid. Daardoor heeft eerst niemand door hoe erg het is. Maar de gevolgen zijn groot: ziekenhuis, hechtingen, rabiës- en tetanusinjecties en een lange hersteltijd. Voor ik mijn vingers weer optimaal kan gebruiken, zijn we drie maanden verder. Dat is een flinke tegenslag, want nu moet ik de vele koppels die ik in die maanden zou bijstaan teleurstellen.
Lees ook: Dierenbeet? Tetanus is een ernstige ziekte, dit zijn de symptomen
Vlot en rustig
Charlotte en Andres horen bij die koppels, al valt hun uitgerekende datum niet zo lang voor de tijd dat ik misschien weer kan werken. Ik wil heel graag de begeleiding blijven doen, maar weet niet of ik op tijd hersteld ben. Charlotte en Andres zijn voor de tweede keer bij mij, nadat ik hen eerder bijstond tijdens de zwangerschap en bevalling van hun dochter Mia-Lou.
Destijds wilde Charlotte graag een ruggenprik in de hoop dat dit een vlotte en rustige bevalling zou betekenen. We schreven het op als wens in het geboorteplan, maar toen de bevalling eenmaal begon, bleek die ook zonder ruggenprik heel mooi en kalm te verlopen.
Muziek om los te laten
We praatten wat, ik masseerde haar en we dansten – ik vind als doula muziek bij bevallingen enorm belangrijk. Muziek maakt veel los, ook emotioneel en dat helpt de moeder om zelf los te laten. Mijn favoriete nummer is Anaconda van Nicki Minaj, een perfecte beat om de baby dieper in het bekken te laten zakken.
De ruggenprik kwam er niet, bij 9 centimeter ontsluiting kreeg Charlotte persdrang en niet lang daarna werd Mia-Lou geboren. Het is een prachtige bevalling waar ik met een heel goed gevoel op terugkijk.
Lees ook: Dit is de perfecte playlist voor tijdens de bevalling (volgens een gynaecoloog)
Het is begonnen
Een paar jaar later is Charlotte weer zwanger en ik vind het een eer dat ze mij opnieuw vraagt om haar bij te staan. Zeker na die prachtige eerste bevalling wil ik er graag weer bij zijn, maar ja, die vingers. 'Als het lukt is het mooi', zegt Charlotte. 'Maar je moet niet over je eigen grenzen heen gaan. Ik zou het ook al fijn vinden als je alleen maar de foto's wilt maken.'
We spreken af dat Charlotte en Andres me sowieso op de hoogte stellen als de bevalling zich aandient en dat ik dan kan kijken wat mogelijk is. Op een zaterdagochtend krijg ik een berichtje: 'Ik denk dat het begonnen is ...' Het is eigenlijk de perfecte dag. Ik heb niets te doen, ik voel me goed en mijn vingers zijn mooi aan het genezen. Charlotte laat weten dat ze al in het ziekenhuis zijn geweest, maar dat ze niet hoeven te blijven. De verloskundige heeft echter wel graag dat ze in de buurt blijven.
Heel ontspannen
Ik heb een idee. Ik woon dicht bij het ziekenhuis. 'Kom naar mij toe', stel ik voor. Het is mooi weer, ik heb net een puppy in huis en ik heb watermeloen – de perfecte combinatie om een bevalling af te wachten, lijkt me zo.
Niet veel later komen Charlotte en Andres binnen. Ik ben blij dat ik toch weer betrokken mag zijn bij deze bevalling. We kletsen gezellig, we lachen, we aaien de pup en ik masseer Charlottes rug. Het is allemaal heel ontspannen en gezellig. Op een bepaald moment zegt ze: 'Ik geloof dat mijn vliezen gebroken zijn'. En inderdaad, de bevalling is duidelijk aan het vorderen, de weeën worden nu ook sterker.
Lees ook: Vliezen gebroken, dit moet je weten
Een paar minuten rijden
'We wachten niet te lang met naar het ziekenhuis gaan', zeg ik. De eerste bevalling ging immers ook snel. We besluiten dat Andres zelf met de auto gaat en een parkeerplaats zoekt bij de spoedafdeling. Mijn man Raphaël zal mij en Charlotte afzetten voor de deur. Op die manier zijn we het snelste allemaal ter plekke.
Met matjes en een deken om het vruchtwater op te vangen installeer ik Charlotte in de auto. De weeën nemen toe in kracht. 'Ik begin het nu wel te voelen', zegt ze puffend.
'Nog even wachten', zeg ik met een lach, en ik maan Raphaël om op te schieten. Het is maar een paar minuten rijden en even later komen we aan in het ziekenhuis. Andres voegt zich al snel bij ons.
Zoek de verbinding
Op de verloskamer komen er een paar zeer krachtige weeën, die Charlotte kalm opvangt. Daarna draait ze zich op haar zij en voelt zelf tussen haar benen dat de baby er bijna is. Dit is iets wat ik tijdens een bevalling altijd probeer te stimuleren: blijf in contact met je baby. Zoek de verbinding, zowel mentaal als fysiek. Als je voelt dat het hoofdje er al bijna is, begrijp je beter waarom het op dat moment even heel veel pijn doet én is die pijn beter te verdragen. Het is ook een manier van een band bouwen met je baby: we doen dit samen, wij kunnen dit.
Charlotte krijgt nog één perswee en dan bevalt ze volkomen kalm van een prachtige zoon: César. Ik maak foto's. De arts pakt de baby aan en hij wordt meteen bij haar gelegd. Het gaat echt precies zoals het moet gaan, het is zó'n mooie ervaring dat ik onderweg naar huis nog steeds stil ben. Wat heb ik toch een geweldig vak.'
