Een buik vol met Bente van de Wouw: 'In een paar maanden ging ik van maat S naar L, dat vond ik erg moeilijk'

Bente: 'Ik heb altijd gezegd dat ik niet per se kinderen wilde, vooral niet na mijn burn-out. Ik was toen 23 jaar en ben nu 30. Die burn-out was zwaar, en het was ook het moment waarop ik ontdekte dat ik hoogsensitief ben en introvert. Ik heb veel rust nodig, dus ik dacht altijd: dit past niet bij mij. Bovendien was ik avontuurlijk, dol op reizen en wandelen en graag met mijn backpack op pad. Ik had altijd het idee dat ouderschap niks voor mij was.

Lees ook: Ken jezelf: dit is hoe je een parental burn-out kunt voorkomen

Eng gevoel

Totdat ik mijn huidige man ontmoette. Langzaam veranderde er iets. Ik begon anders naar het leven te kijken. Hij is zo'n stabiele, betrouwbare man. Op een gegeven moment dacht ik: met jou durf ik dit aan.

Dat gevoel vond ik ook eng. Ik heb er heel lang mee gewacht voordat ik het hem zei, dat ik het wel wilde. Ik wilde de tijd nemen om te ontdekken: wat is dit eigenlijk? Maar uiteindelijk werd de kinderwens heel groot.

Lage hartslag

In april vorig jaar werd ik voor het eerst zwanger. Nu ik twee zwangerschappen heb meegemaakt, kan ik vergelijken, maar die eerste zwangerschap was vanaf het begin al behoorlijk rommelig. Ik had ontzettend veel pijn en krampen, zo hevig dat ik 's nachts wakker werd en dacht: ik ga flauwvallen van de pijn, dit is niet te doen.

Ik heb toen spoedecho's gehad en werd ineens allergisch voor van alles. Mijn huid veranderde in een soort kleurplaat van uitslag. Op een dag, rond de 9 weken zwanger, hadden we nog een goede echo gehad. Het hartje klopte, maar toen ik daarna in de bus zat, verloor ik ineens het bewustzijn. Dat had ik nog nooit meegemaakt en het was best eng, zeker omdat ik alleen was.

Uiteindelijk kwam ik weer bij, maar ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek mijn hartslag veel te laag te zijn, en ik ben een tijdje gebleven. We denken dat dat het moment is geweest waarop de miskraam begon.

Lees ook: Zwanger en duizelig: wat kan je doen?

Miskraam

Toch wilde het ziekenhuis geen extra echo maken. Ze zeiden: 'Flauwvallen hoort erbij, dat kan gebeuren tijdens een zwangerschap. Alles is vast goed'. Maar de maandag daarop hadden we een echo, en toen bleek er geen hartslag meer te zijn. Dat was ontzettend zwaar. Het was een verwarrende tijd, intens verdrietig, maar tegelijkertijd voelde ik een enorme drang om weer zwanger te worden. Dat hoor ik ook van andere vrouwen die dit hebben meegemaakt.

Sommige vrouwen nemen juist even de tijd, maar anderen willen het liefst meteen opnieuw zwanger zijn. Ik viel onder die laatste groep. Het is een vreemde combinatie van rouwen en verdriet, maar tegelijkertijd niet kunnen wachten tot je lichaam hersteld is zodat je het opnieuw kunt proberen. Uiteindelijk is het na zes maanden weer gelukt, en nu ben ik over de 30 weken zwanger.

Van maat S naar maat L

Ik moest erg wennen aan mijn nieuwe lichaam. Mijn zelfbeeld is helaas deels verbonden aan hoe ik eruitzie. Dus zodra ik merk dat ik overal flink voller word, voel ik me automatisch minder goed over mezelf. Dit komt voornamelijk door mijn opvoeding. Daarnaast liep ik ongeveer 30 kilometer per week en deed ik veel trainingen. Dat kon nadat ik zwanger werd niet meer. En ineens zag ik mezelf veranderen.

Op Instagram zie je zoveel vrouwen die heel slank blijven en alleen een mooi, rond buikje krijgen. Dat ben ik niet. Ik ben overal voller geworden. Van maat S ging ik in een paar maanden naar maat L. Dat vond ik erg moeilijk. Zo moeilijk, dat ik soms gewoon niet eens in de spiegel durfde te kijken. Nu lukt het me al beter om met meer liefde naar mijn lichaam te kijken.

Ik wandel nu nog veel, maar ik kan niet wachten tot ik weer kan hardlopen. Ik mis die explosieve manier van sporten. Hardlopen is voor mij de manier om mijn hoofd leeg te maken.

Lees ook: Gewichtstoename tijdens zwangerschap, wat is gezond?

Meisjesnaam

We krijgen een meisje. De naam voor ons kind stond al vrij snel vast. We hadden een lijstje gemaakt met meisjes- en jongensnamen, voordat we wisten wat het zou worden. Ik had ook een paar namen die ik echt heel mooi vond, zoals June, maar daar moest hij helemaal niks van hebben. Uiteindelijk waren we het allebei eens over een naam die ons allebei een goed gevoel gaf, iets waarvan we dachten: dit voelt helemaal goed.

Niet voorbereiden op moederschap

Ik vind het spannend dat ik me niet kan voorbereiden op het moederschap. Je weet wel dat je moeder gaat worden, maar je hebt geen idee wat voor moeder je zult zijn. Dat ontdek je pas wanneer je je kind in je armen hebt en een beetje een ritme hebt gevonden. Hoe zal mijn nabije toekomst eruitzien?

Ik werk als ondernemer, heb gespaard en heb mijn bedrijf zo ingericht dat ik straks de luxe heb om na de geboorte zelf te bepalen hoeveel ik op dat moment wil werken. Ik ben benieuwd: word ik een moeder die het liefst de hele dag met haar kind bezig is? Of vind ik het ook fijn om meer dan twee dagen te werken?

Lees ook: Combinatie werk en gezin vinden we lastig, maar we praten er vaak niet over met de baas

Niet fulltime werken

Voordat we aan kinderen begonnen, heb ik met mijn partner veel goede gesprekken gehad. Ik wilde wel moeder worden (als het me gegund zou zijn), maar wist ook dat daarnaast fulltime werken voor mij niet haalbaar is. Sommige moeders – zoals mijn zus – kunnen alle ballen hooghouden en dat vind ik ontzettend knap.

Maar mede door wat ik mee heb gemaakt in mijn burn-out weet ik van mezelf dat een fulltime baan en daarnaast de zorg voor ons kind, te druk gaat zijn. Dan ga ik aan mezelf voorbij en daar wordt niemand beter van. Mijn idee is nu om ongeveer twee tot drie dagen per week te werken en de rest van de tijd voor mijn kind te zorgen. Mijn partner helpt daar natuurlijk bij. Maar wie weet, loopt het straks weer helemaal anders.

Uitkijken naar de bevalling

Ik kijk uit naar de bevalling. Natuurlijk ben ik niet enthousiast over de pijn, maar de ervaring zelf lijkt me ontzettend bijzonder. Het liefst zou ik in bad bevallen, in het ziekenhuis. Maar ik weet ook dat het heel anders kan verlopen. Mijn baby ligt nu bijvoorbeeld nog in stuitligging. Op 30 weken is ongeveer 20 procent van de baby's nog in stuit, maar ze kunnen nog draaien.

Het kan ook zijn dat dit niet gebeurt, en dan ziet het er weer heel anders uit. Ik heb dus wel een plan in mijn hoofd van hoe ik het het liefst zou willen, maar ik ben realistisch. Ik weet dat het vaak anders loopt dan je denkt. Ik kijk er in ieder geval enorm naar uit als ik haar voor het eerst vasthoud en zie hoe ze eruitziet. Voor mij is dat het moment waarop alles echt begint.'