'Ik ben voor de tweede keer zwanger en net als bij de eerste heel erg misselijk. Wanneer ik veertig weken zwanger ben, geef ik bij mijn verloskundige aan dat ik het niet meer volhoud. Zelfs de container aan de weg zetten is al te veel. Ze geeft aan dat mijn baarmoedermond verweekt is en ik al ontsluiting heb. Ik mag gestript worden waar ik zo dankbaar voor ben. Als ik weer naar huis ga, roept de verloskundige: tot vanavond of morgen! Ik heb er een hard hoofd in, zo snel zal het vast niet gaan.
Lees ook: Strippen: wat is het?
De bevalling begint
De hele dag heb ik krampen, en 's nachts komt de bevalling op gang. Ik bel de verloskundige en mag naar het ziekenhuis, omdat ik 4 centimeter ontsluiting heb. Ik bel mijn moeder, die kraamverzorgster is, zodat ze naar het ziekenhuis kan komen.
Tijdens de bevalling worden we veel met rust gelaten, op een aantal controles na. Omdat ik tijdens mijn eerste bevalling ben ingeleid met een ruggenprik, wil ik graag ervaren hoe het is om zonder pijnmedicatie te bevallen.
Lees ook: De voor- en nadelen van een ruggenprik
Paniek
De pijn is overweldigend en ik raak in paniek. Ik verberg mijn gezicht in het shirt van mijn man en schreeuw het uit. De verloskundige verzekert me dat het vast snel zal gaan, net als bij mijn vorige bevalling. Ik stel me daar op in, maar moet elk uur mijn verwachtingen bijstellen.
Als ik in de ochtend 9 centimeter ontsluiting heb, duwt de verloskundige het laatste randje weg en mag ik persen. Binnen vier minuten is onze dochter Sarah geboren.
De placenta wordt na een kwartier geboren en de verloskundige geeft aan dat deze compleet is. Maar ik blijf bloeden. Binnen een half uur ben ik 1200 milliliter bloed verloren, meer dan de bedoeling is. Ik ben zo met Sarah bezig dat ik het niet helemaal besef.
Lees ook: Overmatig bloedverlies na bevalling: fluxus postpartum
Blauwe armen
Dan staat plots mijn kamer vol. Iemand probeert een infuus te prikken, wat moeilijk gaat want door het bloedverlies zijn mijn aderen smal. Mijn hele armen zijn bont en blauw. In beide benen krijg ik een spuit met syntocinon (wee-opwekker) om het bloeden te stoppen. Ik baal enorm, want ik heb alles zonder toeters, bellen en pijnstilling gedaan en nu krijg ik dit.
Ik begrijp niet helemaal waarom dit gebeurt, en omdat ik een blik vol verbazing op mijn gezicht heb, legt de verloskundige mij uit: er is een stuk placenta achtergebleven. Ik word met spoed naar de ok gebracht. Sarah blijft achter bij mijn man, voor huid-op-huidcontact.
3 liter bloed verloren
Binnen een half uur is het restje van de placenta verwijderd en stopt het bloeden. In totaal verlies ik 3 liter bloed. Bijna de helft van het aantal liters bloed in je lijf. Achteraf hoor ik pas hoe gevaarlijk dit is.
Als ik wakker word in de uitslaapkamer ben ik alleen. Zonder man en kind. Ik moet enorm huilen, en voel me zo alleen. Daarbij komt alle spanning van de bevalling er ook uit. De verloskundige geeft me slokjes te drinken, omdat ik nog erg slaperig ben en mijn armen nog niet zelf kan optillen. Toch kan ik heel goed het telefoonnummer van mijn man opnoemen. Ik wil mijn man, dochter en moeder zien. Nu.
Lees ook: Zo verwerk je een traumatische bevalling
Nasleep
Inmiddels is Sarah zes maanden en ik geniet enorm van haar. Ik heb nog steeds flink last van de bloedarmoede, waarvoor ik medicatie slik. Ook mentaal heb ik nog last van de bevalling. Vooral het fiet dat het bloedverlies anders had kunnen aflopen, is moeilijk een plek te geven. Ik praat erover met een professional en dat helpt gelukkig. Daarnaast krijg ik veel steun van mijn man, we hebben het echt weer samen gedaan.'
Geboren!
Sarah
Op 04-11-2023
Na een bevalling van 9 uur
Lengte: 48 cm
Gewicht: 4320 gram
Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.
