Kim: 'Het was in de kamer van de gynaecoloog dat ik brak. Ik was 41 weken zwanger en voor een eerste overtijdcontrole in het ziekenhuis. ,,Hoe gaat het met je?", vroeg ze en ik barstte in tranen uit. Ik was moe en gespannen, kon aan niets anders denken dan aan het moment waarop de bevalling eindelijk zou beginnen. Ik wilde mijn kindje zo graag ontmoeten.
Ken je onze Zwangerschapskalender al? Dit is alles wat je wilt weten over week 41
Zetje nodig
De arts stelde voor om me te strippen. Ondanks dat ik het liefst wilde dat de bevalling spontaan zou beginnen, stemde ik in. Misschien was dit het zetje dat mijn lichaam nodig had?
Toen we weer thuis waren, begonnen de weeën. Ik voelde me sterk en was er klaar voor. Eindelijk was de bevalling begonnen; het zou niet lang meer duren voordat ik mijn dochter in mijn armen had. Bovendien was ik op de plek waar ik me het fijnst voelde.
Maar er zat geen schot in de zaak. Hoewel de weeën krachtiger werden en elkaar steeds sneller opvolgden, bleef mijn ontsluiting steken op 1 centimeter. Toen de verloskundige 's avonds laat voor de tweede keer langskwam, was ik maar een halve centimeter verder.
Lees ook: Ontsluiting: alles over deze fase van de bevalling
Smeken om een ruggenprik
Ik kreeg het advies om te rusten, maar ik had geen idee hoe ik tussen de weeën door moest ontspannen. Daarom stuurde de verloskundige me naar het ziekenhuis, waar ik een roesje zou krijgen zodat ik kon slapen. Het werkte niet; ik verging nog steeds van de pijn en deed geen oog dicht. Ik smeekte om een ruggenprik die ik de volgende ochtend pas kreeg toen ik eindelijk 2 centimeter ontsluiting had.
Kort daarna werd mijn bevalling ingeleid. Omdat mijn bloeddruk naar beneden dook en Laura's hartslag daalde door de hoge dosis weeënopwekkers, werd die meteen weer naar beneden geschroefd. De hoeveelheid oxytocine werd steeds aangepast op onze waardes, die streng in de gaten werden gehouden. Ik lag te rillen in bed en moest steeds overgeven. Nog altijd bleef de ontsluiting steken op 2 centimeter. Het woord 'keizersnede' viel, maar ik wilde nog even wachten en hoopte op een wonder.
Ik kan dit tóch
En dat wonder kwam, want een paar uur later had ik 8 centimeter ontsluiting. Ik had al afscheid genomen van mijn wens om thuis te bevallen, van een natuurlijk begin van de bevalling, maar ik kon het nog op eigen kracht doen. Mijn lichaam begon eindelijk mee te werken. ,,Zie je wel, ik kan dit tóch!", dacht ik.
Maar de toestand van Laura verslechterde en de artsen vonden het niet verantwoord om Laura vaginaal geboren te laten worden. Ze moest gehaald worden. Dus maakten ze een ok klaar en hesen mijn man in zo'n pak. Ik voelde me verslagen en raakte in paniek toen ze mij uit mijn kamer reden. Het lukte me niet om om te schakelen. Hoe kon dit?
Blinde paniek
Strak van de spanning lag ik op de operatietafel. Ik zag niet dat ze me opensneden, maar ik voelde dat ze aan mijn buik zaten te trekken. ,,Stop!", schreeuwde ik nog, al wist ik dat stoppen geen optie was. Dus zei ik dat ze door moesten gaan, terwijl ik het ondertussen uitgilde.
Het ging sneller dan ik kon behappen, ik raakte in blinde paniek. Omdat ik het gevoel had dat er geen andere optie was, stemde ik in met de narcose. Ze zetten een kapje op mijn neus en ik was weg.
Lees ook: Keizersnede: wat kun je verwachten?
Waar is mijn baby?
In diezelfde paniek werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik was net moeder geworden, maar had geen idee waar mijn kind was. ,,Waar is mijn baby?", riep ik uit, maar niemand kon me vertellen waar ze was en hoe het met haar ging. Een kwartier lang lag ik daar hopeloos, bang en nijdig.
Uiteindelijk reden ze mij terug naar mijn kamer, waar ik Laura voor het eerst zag in de armen van mijn man. Het was een onwerkelijk en emotioneel moment. Ik was nog helemaal suf van de narcose en tegelijkertijd zo blij dat ik haar eindelijk in mijn armen kon nemen.
Geen normale geboorte
Inmiddels gaat het goed met ons. Laura is ruim een halfjaar oud en een vrolijke baby die heel goed slaapt. Ook ik ben weer aardig de oude. Het rauwe randje is eraf, maar ik moet nog altijd slikken als ik verhalen hoor van andere vrouwen die vertellen over hun badbevalling of het zelf aanpakken van hun kind. Naast haar geboorte heb ik zoveel normale dingen gemist, doordat ik de eerste dagen mijn bed amper uit kon. Haar eerste badje, verschonen en aankleden, het geven van borstvoeding.
Lees ook: Hands-off bevalling: wat is het?
Professionele hulp
Onze valse start heeft me veel verdriet gedaan. Ik ben er altijd open over geweest en heb het nooit mooier gemaakt dan het was. Ook zocht ik meteen professionele hulp en ik praat nog altijd met iemand. Dat helpt enorm, inmiddels kan ik over mijn bevalling vertellen zonder in tranen uit te barsten.
Dat Laura's geboorte anders verliep dan ik had gehoopt, kan ik inmiddels accepteren. Maar het blijft moeilijk dat ik onnodig in paniek in die uitslaapkamer lag. Als iemand me had verteld dat ze gezond was en bij papa op de borst lag, dan had dat een enorm verschil gemaakt.'
