'Als ik voor het eerst zwanger ben, krijg ik zo rond de 20 weken plots doffe, rare pijn in mijn rechterdijbeen. Ik ga ermee naar de huisarts en die vermoedt dat ik een aandoening heb die veel vrachtwagenchauffeurs krijgen, omdat ze zoveel zitten. Ik werk als docent en heb dus totaal geen zittend beroep. Ik vind het maar vreemd, maar ga op aanraden van de huisarts naar de fysiotherapeut.
Bont en blauw
Die doet enorm haar best door mij stevig te masseren op de pijnlijke plek. Ik kom steevast bont en blauw thuis, omdat ze zo diep moet masseren om in het weefsel te komen waar het bekneld zit. Het helpt, maar de verlichting van de pijn is helaas van korte duur.
Er zijn dagen dat ik opeens de kracht in mijn been verlies, waardoor lopen lastiger wordt en mijn werk ook steeds moeizamer gaat. Ik krijg gelukkig een aangepaste stoel, zodat ik op een comfortabele manier kan zitten en wissel dat af met staan.
Lees ook: Alle zwangerschapskwaaltjes waar je last van kunt krijgen
Als ik naar de chiropractor ga omdat de pijn maar niet lijkt te verdwijnen, krijg ik te horen dat mijn heupen wijder staan vanwege de zwangerschap en er niets voor me gedaan kan worden. Drie dagen nadat ik beval, verdwijnt de pijn.
Osteopathie en chiropractie zijn alternatieve geneeswijzen en nooit een vervanging van reguliere geneeskunde. Een behandeling kan wel aanvullend werken. Meer lezen? Osteopathie tijdens de zwangerschap: wat mag niet?
In een scootmobiel door de Efteling
Twee jaar later ben ik opnieuw zwanger. En bij 25 weken krijg ik opnieuw te maken met die doffe, rare pijn in mijn rechterdijbeen. Het heeft direct invloed op mijn leven. Mijn man neemt veel van me over, zodat ik rust kan nemen. Als we een dagje samen met het gezin naar de Efteling gaan, krijg ik een scootmobiel te leen van het park.
Dat is best een mentale drempel waar ik overheen moet. Ik ben immers gewoon een jonge, krachtige vrouw. Aan de andere kant zorgt het ervoor dat ik deze mooie dag met mijn gezin kan meemaken.
Zwangerschapsischias
Ik besluit met 34 weken met verlof te gaan, ondanks dat ik liever tot 36 weken doorga: ik houd het niet meer vol. Ik ga opnieuw naar de fysio, maar dat doet wederom maar weinig. Als ik het aangeef bij mijn verloskundige, verwijst ze me naar een osteopaat waar ik met 37 weken terechtkan.
De osteopaat vermoedt dat ik zwangerschapsischias heb en wijdt dat aan mijn verschil in beenlengte. Ik ben op de hoogte van een redelijk beenlengteverschil, al van kleins af aan, maar heb altijd gehoord dat dat vooral effect kan hebben op mijn rug. Ik heb nooit aan mijn heupen gedacht.
Lees ook: Zwangerschapsischias, wat kun je eraan doen?
Na de bevalling verdwenen
Ik kom twee keer bij de osteopaat die mijn bekken rechtzet, maar het effect duurt maximaal twee dagen. Ik ben er dus niet vanaf, maar het zet in elk geval meer zoden aan de dijk dan de fysiotherapeut. Omdat ik me inmiddels richting het einde van de zwangerschap beweeg, en weet dat het hoogstwaarschijnlijk verdwijnt na de bevalling, houd ik nog even vol.
De avond na de bevalling merk ik direct dat de pijn gelukkig weer verdwenen is. Gelukkig maar. Mocht ik ooit nog eens zwanger willen worden, weet ik in elk geval dat ik voor de 20 weken langs ga bij de osteopaat en wellicht steunzolen kan proberen.'
