'Toen ik als jonge vrouw stage liep bij een kinderdagverblijf, leek het me best heftig om kinderen te hebben. Mijn kinderwens is dus niet altijd heel aanwezig geweest. Maar als ik op jonge leeftijd mijn ex-partner leer kennen verandert dat. Onze relatie is heel stabiel, hij heeft een huis, ik ben net afgestudeerd en heb een baan. In mijn beleving heb ik het helemaal gemaakt, en mist er alleen nog een kind.
Ik word snel zwanger, maar onze relatie blijkt toch niet heel stabiel. We gaan een aantal keer uit elkaar, maar komen veelal toch weer terug bij elkaar. Vijf jaar na de geboorte van de eerste krijg ik nog een kind, en als zij 1 jaar is, is de relatie definitief over. Als ik na nog eens vijf jaar een heel lieve man ontmoet, word ik verliefd. Hij is niet alleen heel lief voor mij, ook voor mijn kinderen. Het voelt bijna te mooi om waar te zijn.
Lekker eigenwijze baby
Als ik 35 jaar ben, geeft hij aan nog een kind van ons samen te willen en dat wil ik wel proberen. Wederom word ik snel zwanger. We zijn allebei dolgelukkig en mijn kinderen vinden het ook heel leuk. Alle echo's en ook de NIPT en de nekplooimeting lijken in orde. Mijn baby steekt op vrijwel elke echo zijn tong uit, de echoscopist noemt hem 'lekker eigenwijs'.
Maar als mijn zoon Adam wordt geboren, zien we direct dat er iets niet goed is. Het lijkt alsof hij dood is, zo slap hangt hij erbij, maar dat is gelukkig niet zo. De ene arts na de andere komt binnen, terwijl ik nog bezig ben met het geboren laten worden van de placenta. Ik heb wel door dat er iets niet goed gaat, maar geen idee wat er aan de hand is.
Dit kan ik niet aan
Later komt er een arts aan mijn bed staan die de volgende woorden uitspreekt: 'We hebben het vermoeden dat Adam het syndroom van Down heeft'. 'Nee joh, dat kan niet', schiet er door mijn hoofd. Het voelt alsof ik in een nachtmerrie zit, alsof dit niet echt gebeurt. Er gaat van alles door mijn hoofd; misschien kan ik hem wel omwisselen met iemand die wel een kind met een syndroom wil, want ik kan dit niet aan, denk ik.
De vader van Adam gelooft de diagnose niet en maakt ruzie met het ziekenhuispersoneel. Een maand na zijn geboorte, vertrekt Adams vader op vakantie naar het buitenland, om alles een plekje te geven. Ondertussen is Adam zo ziek geworden dat hij geopereerd moet worden.
Tijdens de operatie reageert hij allergisch op iets, waardoor hij wegvalt in mijn armen en gereanimeerd moet worden. Ik bel zijn vader en vertel dat het niet goed gaat. 'Het komt wel goed met mijn strijder', zegt hij, maar op de vraag wanneer hij terugkomt krijg ik geen antwoord. Daar sta ik dan.
Andersomdag
Inmiddels is Adam 3 jaar en ben ik een alleenstaande moeder van drie kinderen. Mijn leven is druk, maar wel heel leuk. Ik heb gelukkig altijd mijn baan in de verslavingszorg gehouden en ben dus nooit mijn huis kwijtgeraakt. Ik moet soms gekke sprongen maken om het thuis gezellig te houden, maar dat lukt me aardig. Zo maak ik, dankzij de hulp van mijn broer en zus, tijd voor mezelf vrij om te gaan sporten of in de natuur te wandelen.
En doe ik elke week iets geks met de kinderen. Andersomdag bijvoorbeeld. Dan eten we onder tafel, in plaats van eraan. Adam gaat drie dagen in de week naar een specialistische kinderopvang en eens in de drie weken kan hij daar ook op zaterdag terecht. Mijn oudste twee kids zijn inmiddels 15 jaar en 11 jaar, en lekker zelfstandig. Al let ik er goed op dat ook zij genoeg aandacht krijgen.
Lees ook: Heidi is zwanger van een hartekind: 'Na de geboorte zal onze dochter drie keer geopereerd worden'
PTSS en angst
Elk halfjaar moet ik met Adam naar de Downpoli in het ziekenhuis en dat zijn intense dagen. Adam kan ook veel gaan gillen, en soms is dat een heel heftige prikkel voor mij om mee om te gaan. Dan weet ik even niet meer hoe ik mezelf moet kalmeren. Ik moet dan echt even uit de situatie stappen, anders ga ik gekke dingen doen. In het ergste geval bel ik mijn zus, en die komt dan vaak direct.
Ik praat er allemaal heel luchtig over inmiddels, maar ik heb wel PTSS (posttraumatische stressstoornis) ontwikkeld en ik ben snel angstig. Het leven met een kind met downsyndroom heeft een grote impact.
Lees ook: Jills zoon heeft autisme en praat niet: 'Ik zonder me steeds meer af van de buitenwereld'
Maar ik schaam me niet om overal hulp voor te zoeken en dat heb ik ook altijd gedaan. Bovendien haal ik ook veel plezier uit mijn hobby om kinderverhalen te schrijven, die ik dan voorlees voor mijn eigen kids. En ik kan gelukkig altijd de lichtpuntjes zien, die slepen me erdoorheen.'
