Ik vond de zwangerschap best wel een ding. Nu denken de lezers die zwanger zijn of een kind hebben gebaard; WAT DENK JE DAN VAN MIJ? Terecht punt. Na twee bevallingen heb ik alleen maar meer respect gekregen voor de vrouw en de pijn die zij allemaal kan verdragen.
Goeie vraag: Vergeet je na de bevalling de pijn?
Compleet laveloos
Als wij mannen wat snotterig zijn, dan moet het hele huis weten hoe ontzettend ellendig we ons voelen. Meestal vraag ik na dag twee van mijn verkoudheid al of ik echt niet de huisarts moet bellen. Ik kan me dus voorstellen dat wanneer een man zou moeten bevallen, dit een ware hel moet zijn. Toch wil ik in deze column even stilstaan bij hoe zo'n zwangerschap is voor een man.
In Huize Van de Meerendonk ging het nogal gek van start. Onze eerste echo werd uitgevoerd door een vriendin van jaren geleden van de School voor Journalistiek, waar ik toch meerdere malen compleet laveloos mee in een discotheek had gestaan. Nu was ik al totaal verbaasd over deze carrièreswitch, maar ik vond het contrast tussen haar zien overgeven na een nachtje stappen en een inwendige echo uitvoeren nogal groot.
Ook interessant: Doodop in de kroeg: waarom het soms lastig is je nieuwe leven als ouder te accepteren
Paniek in mijn hoofd
De weken daarna groeide en groeide de buik van mijn vrouw. Maar het enige wat bij mij groeide was de angst. De angst voor het onbekende. Hoe gaat mijn leven eruitzien? Ga ik wel van dit kind houden? Wat als ze niet gezond was? Ik vond baby's vaak poepende en krijsende poppen. Dat hoge schattigheidsgehalte waar ze het altijd over hebben, voelde ik niet. Waarom zou dat bij mijn eigen kind anders zijn?
De paniek in mijn hoofd nam soms de overhand. Ik wist niet hoe ik het moest stoppen. Hoeveel positieve adviezen ik ook kreeg van vrienden. Hoe vaak ik ook bemoedigende commentaren las op internet. Ik probeerde zo vaak mogelijk baby's van vrienden vast te houden, om te checken of ik wel het vader-gen bezat. Zonder succes.
Lees ook: Psycholoog Marijke Uithol over het ontwikkelen van moedergevoelens (ook toepasbaar op vaders ;)
Vast in het geboortekanaal
Na bijna 42 weken reden we met spoed naar het ziekenhuis. De baby kwam eraan. Vol ongeloof keek ik naar mijn vrouw. Nooit eerder was ik zo onder de indruk van haar. Nooit eerder hield ik zoveel van haar. Maar wat mijn vrouw ook probeerde, hoe hard ze ook vocht; de baby zat vast in het geboortekanaal. Er moest snel gehandeld worden, anders werd het te gevaarlijk.
In tranen lag mijn vrouw op de operatietafel. De wereld draaide in slow motion om me heen. 'U moet uw vrouw nu rustig krijgen!', schreeuwde de chirurg tegen mij. Zachtjes begon ik het Feyenoord-clublied te zingen (je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn). Een paar minuten later kwam Koosje Andrea van de Meerendonk ter wereld.
Lees ook: Zo verwerk je een traumatische bevalling
Zo trots
Ik was zo trots op mijn vrouw. Zo trots op mijn kindje. De chirurg klopte op mijn schouder: 'Goed gedaan, papa.' Iets wat lang onwerkelijk en ver weg voelde, was nu realiteit. Ik ben een papa. En ik zou het niet meer anders willen.
