Shirley's bevallingsverhaal: 'Ze kijkt ons aan, maar huilt niet. Kom op meisje!'

Neus in mijn onderbroek

'Nee hè, kan ik mijn plas niet ophouden? Heel fijn, tussen twintig man schoonfamilie. Ik schuifel wat op mijn stoel. Wat gênant. Als ik opsta, gebeurt het: een grote golf water tussen mijn benen. Nee, niet nu! Iedereen ziet het en kijkt naar me. Mijn schoonzusje springt op en loopt mee naar het toilet. Ze is verpleegster. Ik vraag: "Wat denk jij, is dit urine of vruchtwater?" Om te ruiken duikt ze bijna met haar neus in mijn onderbroek. Ik kom niet meer bij. Moet je ons nou zien!

Lees ook: Vliezen gebroken, waar moet je op letten?

Slapen, hoe dan?

Niet de ideale plek natuurlijk om gebroken vliezen te hebben, maar één voordeel: we kunnen onze dochter Livv meteen bij opa en oma achterlaten. Sebastiaan en ik zwaaien lachend vanuit de auto naar de familie. We zien sommige familieleden niet vaak, maar na vanavond zullen ze ons zéker niet meer vergeten.

Vol adrenaline plof ik thuis op de bank. Wat nu? Ik voel nog weinig. "Doe rustig aan," zegt de verloskundige door de telefoon. "Kom, dan gaan we slapen," stelt Sebastiaan voor. Hoe dan? Ik ga bevallen! Maar hij heeft gelijk, slapen is slim. Na een rustige nacht word ik teleurgesteld wakker. Waarom komt het niet op gang?

Ongeduldig

Wandelen, een wasje draaien. Ik verzin van alles om de dag door te komen. Zelfs Sebastiaan wordt er ongeduldig van. Ik app mijn moeder nog eens. "Wat duurt het lang." Oef. Wat was dat? Mijn buik trekt keihard samen. "Mam, volgens mij heb ik een wee!" tik ik.

Lees ook: Weeën: welke soorten zijn er en hoe herken je ze?

Zitten, staan, lopen: niks voelt meer goed. "Ik zie aan je dat het serieuze weeën zijn," zegt de verloskundige als ze net binnen is. 2 centimeter ontsluiting. "Dit gaat prima zo." Ze gaat weer weg: "Ik bel je straks, oké?"

Vanuit de radio schalt Ed Sheeran door de badkamer. Sebastiaan helpt me onder de douche. Een wee. Goed vasthouden. Het warme water glijdt langs mijn rug. Weer eentje. Rustig blijven. Lekker liedje is dit. Ik zing hard mee. Kan mij het schelen. Niemand die het hoort.

Het bad staat klaar

De weeën worden pijnlijker. "Kom je weer?" vraag ik de verloskundige. We mogen naar het ziekenhuis. Eindelijk! Doorpakken nu. Ik hoop zó dat we de kamer met het bad krijgen. Tandenborstel in de vluchtkoffer, haarborstel. "Schat, ik ben er klaar voor."

Bij de ingang staat de verloskundige met een rolstoel. Zitten gaat echt niet. Ik duw hem zelf wel. Weer een wee. Ik knijp de handvatten fijn. Geen gezicht natuurlijk, maar die lege rolstoel is de perfecte steun. "Jullie mogen naar kamer één," wordt er gezegd. Yes, dat is hem. Als we binnenlopen is het bad al gevuld. Tot de overdracht aan de gynaecoloog mag ik erin. Als ik zit komt er weer een wee. Ik grijp Sebastiaan vast. En weer één. Geen pauze. Wat is dit?

Niks gynaecoloog

"Kom maar uit bad," wordt er gezegd. Het is tijd voor de overdracht. Ze komen dadelijk met de apparatuur voor de CTG, maar het is druk op de afdeling. Waar blijft die verpleegkundige? Ik voel persdrang. "Volledige ontsluiting!" roept de verloskundige na een snelle controle. "Als je in bad wilt bevallen, moet je er nú weer in." Niks gynaecoloog, we gaan dit zelf doen. Help me er snel in. Dit is niet meer tegen te houden.

Geen gehuil

Eén keer persen en daar is het hoofdje al. "Even wachten!" roept de verloskundige. Dat lukt niet. Schoudertjes, lijfje. Ik voel het allemaal al. Nog één perswee. Daar is ze! Een klein mensje onder water. Ze heeft nog geen idee dat ze is geboren. Langzaam haal ik haar omhoog en leg haar op mijn borst. Ze kijkt ons aan, maar huilt niet. Ik wrijf over haar rug. Kietel haar voetjes. Kom op meisje, ga huilen!

Op een reanimatiekar

Dit is niet goed. Ze ziet grauw. Ademt ze wel? De verloskundige neemt haar snel over. Probeert nog wat. Ze kijkt bezorgd en roept hard: "Haal een kinderarts. Nu!" Alles gaat in een waas. Ons kind op een reanimatiekar. Zeven man personeel. Vanuit bad kan ik alleen maar toekijken. Handen voor mijn mond. Sebas, blijf alsjeblieft bij haar.

Kom bij me

De minuten lijken eeuwig te duren. Er worden scores geroepen. Iets over hartactie. "Ze doet het goed," blijft Sebastiaan zeggen. Dan ineens huilt ze. Haar huidje wordt roze. De scores lopen op. Tranen stromen over mijn wangen. Lieve Fay, kom bij me.'