Jolines bevallingsverhaal: 'Een sterrenkijker? Nee! Ik ken verhalen over vacuümpompen en ellende. Hoe moet dit?'

Als Joline na 39 weken en 6 dagen wordt gestript, verwacht ze dat de bevalling net zo soepel zal verlopen als bij haar zoontje Sef.

“Laten we hopen dat de fotograaf er op tijd is.” Jeroen kijkt me vrolijk aan. Mijn eerste bevalling, na 37 weken, ging heel snel: Sef was er binnen een paar uur. Ze zeggen dat een tweede bevalling nóg sneller gaat. Nu, met bijna veertig weken, word ik gestript. Fijn en vervelend tegelijk. Mijn baarmoeder ligt gekanteld, dus de verloskundige moet ’m draaien en dat doet pijn.

Lees ook: Alles over de baarmoeder, van ivf-arts Elke Stuiwig

Krampen timen

’s Avonds eten we bij mijn ouders. Het huis zit vol familie. In mijn buik rommelt het. Aanvankelijk lijkt het niks voor te stellen, maar ineens breekt het zweet me uit. Ik voel krampen. Zou dit het zijn? Ik wil meteen naar huis. Timen. En Sef in bed leggen. Hij moet er zo min mogelijk van merken.

Zo weer terug

Een uur later. Het wordt al serieus. Mijn vader en broer blijven bij Sef en mijn moeder gaat met Jeroen en mij mee naar het ziekenhuis. Ik pak mijn vluchttas. Er zit weinig in, want het gaat vast weer heel snel. We zijn zo terug, mét ons tweede kind!

Beeld: Mirjam Cremer/ Pure life geboortefotografie

Sterrenkijker

In het ziekenhuis word ik getoucheerd. 5 centimeter ontsluiting. Ik draai op mijn linkerzij, op mijn rechterzij… De weeën zijn best pittig. De verloskundige controleert de ligging van de baby: “Hij is gedraaid, het is een sterrenkijker.” Nee! Ik ken verhalen over sterrenkijkers. Over vacuümpompen en veel ellende. Hoe moet dit?

Lees ook: Wat gebeurt er als de baby anders in de buik ligt?

Marathon

Pats! Er stroomt een sloot water tussen mijn benen. Mijn vliezen zijn gebroken. Ik voel meteen een flinke wee. En daarna weer één. En weer eentje. De verloskundige toucheert me nog een keer: 8 centimeter ontsluiting heb ik nu. Ik heb het gevoel dat ik moet persen. Ik grijp het matras en puf hard mee. Dit is niet tegen te houden!

Maar persen mag nog niet. Ik strijd tegen mijn lijf. Voor m’n gevoel duurt het uren. Ik kan niet meer. Mijn moeder en Jeroen moedigen me aan: “Het is een marathon, maar je kunt dit.” Eindelijk heb ik dan volledige ontsluiting en mag ik persen. De baby ligt nog steeds gedraaid.