Lianne had een mola-zwangerschap: 'In plaats van een baby werd er iets kwaadaardigs uit me gehaald’

Nadat Lianne (27) een miskraam had, bleek er weefsel achter te zijn gebleven in haar baarmoeder. En dat was in rap tempo een kwaadaardige tumor aan het worden.

Verlossend antwoord

‘Ik zie het moment nog altijd haarscherp voor me. Mijn vriend en ik, samen in de kamer van de gynaecoloog. Ik had die dag het zoveelste inwendige onderzoek gehad. Daarna hadden we vier uur in de wachtkamer gezeten, want de artsen moesten eerst telefonisch overleggen met het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.

Nu kregen we eindelijk het verlossende antwoord. “Er is 4 centimeter kwaadaardig weefsel in uw baarmoeder aangetroffen,” zei de gynaecoloog. “U moet binnen 24 uur starten met een chemokuur.”

Lees ook: Gynaecoloog Stijn Mom legt uit wat een mola-zwangerschap is

Dit kan niet

Mijn eerste gedachte was: dat kan niet. We zouden over een paar dagen op vakantie gaan naar Tenerife. Ik had voor m’n gevoel al zo gefaald met m’n miskraam, ik ging ons nu niet ook nog de vakantie ontnemen. “Dat kan ook wel een week wachten,” zei ik. “We gaan naar Tenerife.”

Toen keek de gynaecoloog me recht aan. “Mevrouw,” zei hij ferm, “u heeft kanker. Er is geen tijd te verliezen. U moet echt naar me luisteren.”

Nu was het nog goed te behandelen, vertelde hij. Ik had 99 procent overlevingskans. Maar bleef ik ermee lopen, dan kon ik uitzaaiingen in mijn hersenen of longen krijgen. Of mijn baarmoeder moest eruit, omdat de tumor te groot was geworden. In één klap bracht hij me terug in de realiteit. De realiteit waarin mijn grootste geluk was veranderd in mijn grootste nachtmerrie.

Hartstikke positief

Wat was ik gelukkig toen ik vorig jaar augustus een positieve test in handen hield. Sneller dan verwacht, want we waren het rustig aan het proberen. Maar het was ongelooflijk welkom. Ik heb het ook meteen aan mijn – onmiddellijk dolgelukkige – ouders verteld. Stel dat het misgaat, dacht ik nog, dan heb ik altijd hen om op terug te vallen.

Ik voelde me meteen ontzettend zwanger. Moe, misselijk en af en toe roze of bruine afscheiding. Maar daarover hoefde ik me geen zorgen te maken, zei de verloskundige. Dat kon nog van de innesteling zijn. Op de eerste echo moest ik nog wel even wachten. Door de babyboom na Covid kon ik pas met tien weken terecht. Voor de zekerheid deed ik nog een keer een test: nog steeds hartstikke positief.

Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer kun je hem doen?

Geen hartslag

Toen ik eindelijk in de stoel lag voor de echo, bleef het eerst een tijdje stil. “Het is nog weleens zoeken,” zei ze. Even later vond ze iets. Maar er was geen hartslag. M’n vriend pakte m’n hand.

Meteen kwam dat diepe gevoel van falen. Wat had ik fout gedaan? Ik kreeg een brief in m’n handen gedrukt met informatie over pillen, en we stonden weer buiten. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als die dag.

Al gauw zat ik voor het eerst bij de gynaecoloog. Hij wilde graag nog een keer kijken; het hartje was rond de zes weken gestopt, maar hij zag nog iets. “Ik stop met de echo en haal m’n collega erbij,” zei hij. “Wat is er dan zichtbaar?” vroeg ik.

De artsen keken samen. “Ik verdenk een mola-zwangerschap. Het ziet er onrustig uit, maar ik zie nog niet veel weefsel. Maar dat weefsel kan wel kwaadaardig worden.”

Mola-zwangerschap

Ik wist dat er zoiets als een mola-zwangerschap bestond. Ik kende iemand die het ook had gehad. Een mola is een niet goed aangelegde zwangerschap waarbij de vrucht niet levensvatbaar is, maar waarbij de placenta wel blijft doorgroeien. Daardoor blijf je hormonen aanmaken. De dubbele hoeveelheid zelfs. Mijn hCG-waarde bleek 300.000 te zijn: gigantisch hoog.

Na de diagnose stond ik direct in de overlevingsmodus. Ik moest diezelfde week nog gecuretteerd worden. Daarna zouden ze pas kunnen onderzoeken of het weefsel kwaadaardig was. Ik ging ziekenhuis in en uit; longfoto’s laten maken om uitzaaiingen uit te sluiten, bloed prikken.

Op de dag van de curettage was ik ontzettend emotioneel. Ik voelde me nog zo zwanger, en nu werd er in plaats van een baby misschien wel iets kwaadaardigs uit me gehaald. Het was zo moeilijk te bevatten allemaal. Gelukkig was er een heel lieve zuster bij me. “Ik zie dat jij een sterke vrouw bent,” zei ze. “Je krijgt op je pad wat je aankunt.”

Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen

Doorgroeiende placenta

Zo voelde het op dat moment niet, maar ik onderging het. Zoals ik alles wat volgde ook zou ondergaan. Ik had geen andere keuze dan deze achtbaan helemaal uit te rijden. Na de curettage moest ik elke week bloed prikken. Het was belangrijk dat mijn hCG-waarden zouden dalen. Gebeurde dat niet, of gingen de waarden weer stijgen, dan zou dat betekenen dat er achtergebleven weefsel was dat weer aangroeide.

Na een week was mijn hCG gedaald naar 89.000. Dat was goed nieuws. De twee weken erop daalde het naar 50.000 en 30.000. Ik begon al iets van opluchting te voelen, totdat ik ineens donker bloed met stolsels begon te verliezen. Ik ging meteen naar het ziekenhuis. En mijn angst bleek werkelijkheid: mijn hCG was weer aan het stijgen. De mola was weer actief. En na die slopende uren in de wachtkamer volgde het gesprek met de gynaecoloog. Ik had ineens kanker. Ik moest een chemokuur.

Horrorfilm

Er was geen tijd te verliezen. Op het moment dat ik eigenlijk zou moeten boarden op weg naar Tenerife, zat ik op de afdeling oncologie en kreeg ik een spuit met methotrexaat, een medicijn dat onder chemo valt, in mijn bovenbeen.

De dag erna moest ik een pil slikken die haaruitval zou voorkomen en mijn eicellen zou beschermen. Om en om kreeg ik vier prikken en pillen. Ik was alleen nog maar bezig met beter worden. Gelukkig was mijn hCG na de eerste kuur gedaald, en had ik een rustweek.

Maar juist die week voelde ik me beroerder dan ooit. Mijn vriend was weer aan het werk en ik liep krom van de buikpijn. Het leek wel alsof er echt iets knapte in me. En dat was ook zo. Ik kreeg een bloeding, en er kwamen stolsels mee. Ze waren zo groot als knikkers en gitzwart. Het leek wel een horrorfilm. Maar ik moest het beschouwen als goed nieuws, zeiden de artsen: mijn lichaam was aan het opruimen. En mijn hCG was opnieuw gedaald.

Nasleep

Uiteindelijk heb ik zes kuren gehad om mijn hCG op nul en om het laatste restje weefsel weg te krijgen. Mijn baarmoeder en eierstokken zijn schoon nu. Maar ik sta nog altijd onder controle. Het kan nog steeds terugkomen.

Gelukkig staat mijn hCG nog altijd op nul, en de artsen vertrouwen erop dat het niet meer terugkomt. Maar ik ben niet meer degene die ik ervoor was. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg. Een miskraam vergeet je al nooit, laat staan als het zo’n enorme nasleep heeft. Dat je ineens rondloopt tussen de kankerpatiënten.

Elke controle ben ik weer onzeker. Kan ik ooit nog een zorgeloze zwangerschap hebben? Dit jaar mag ik in elk geval nog niet zwanger worden, dus mijn vriend en ik doen samen nu zo veel mogelijk leuke dingen. Binnenkort gaan we alsnog naar Tenerife. Eindelijk.

Lees ook: Silva werd zwanger na kanker: ‘De kans was groot dat ik door de chemo onvruchtbaar was’

Vlindertje

Het scheelt dat ik goed over mijn gevoelens kan praten. Mensen doen altijd zo geheimzinnig over miskramen. Of, nog erger, ongevoelig. Ik heb vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor mijn verdriet. Want ook al was het nog maar pril, het voelde echt al alsof ik een baby droeg.

Daarom heb ik op 25 april, mijn uitgerekende datum, een heel klein vlindertje laten tatoeëren. Die draag ik dus altijd met me mee. Net als de herinnering aan wat had kunnen zijn.’

Tekst: Fleur Meijer – Beeld: GettyImages