6x waarom ik stikjaloers ben op mijn vriend sinds ik zwanger ben

Ouders van Nu-redacteur Karin moet even haar frustratie kwijt. 'Hoera, er groeit een baby in mijn buik! Superleuk, helemaal in de gloria en hartstikke dankbaar natuurlijk. Maar soms is het even oneerlijk en ben ik gewoon stikjaloers op mijn partner die dat kleine wezentje niet hoeft te dragen in zijn buik. Dit is waarom.'

Hij komt geen vijftien plus kilo aan in negen maanden

Ja die extra kilo’s horen er natuurlijk gewoon bij, maar even slikken is het wel als ik soms in de spiegel kijk. Bovendien dacht ik dat alleen mijn buik zou opblazen tot standje luchtballon, maar niets blijkt minder waar. Ook mijn kont doet mee. En mijn bovenbenen. En vijftien kilo? Grote kans dat ik daar gewoon ruimschoots overheen ga. Allemaal prima voor nu, maar straks moet het er ook weer af… *zucht* En ik zie het nog niet helemaal voor me dat ik mezelf naar de sportschool sleep na een nacht van drie uur slaap. Ik sla vast de maaltijdvervangers in.

Lees ook: Alles over gewichtstoename tijdens de zwangerschap
Hij kan – sorry, not sorry – gewoon drinken

Grote kans dat je nu denkt dat ik een of andere alcoholist ben die iedere dag om negen uur haar eerste wijntje drinkt, maar ik kan je vertellen: dat valt reuze mee. Je zult mij niet wekelijks bij de glasbak flessen zien werpen. Maar die borrelhapjes op zondagmiddag smaken toch een stuk minder met een glaasje crystal clear. En de zaterdagavonden op de bank doen toch wat minder gezellig aan, nu ik standaard ‘nou, doe maar weer thee’ roep als mijn vriend vraagt wat ik wil drinken. Ik mis mijn wijntje. Vooral nu in deze saaie coronatijd.

Goed om te weten: Alcohol tijdens zwangerschap
En hij kan eten wat-ie maar wil

Terwijl ik braaf vega-filet americain en gerookte kip op mijn bammetjes smeer tussen de middag, zie ik bij mijn vriend de lekkerste lunches voorbijkomen tijdens onze thuiswerkdagen. Gerookte zalm, salami, niet-zo-extreem-hardgekookte eieren, échte filet americain: soms zit ik als een uitgehongerde buldog met mijn tong uit mijn mond hijgend naar zijn lunch te staren. Ik heb ‘m al verteld dat zodra ik bevallen ben hij direct in de supermarkt op safari mag gaan voor me.
Advertentie
Hij heeft geen last van ochtendmisselijkheid, bandenpijn, bekkenpijn enzovoort…

Ja hoor, zit meneer lekker aan z’n omeletje met salami, ben ik weer de wc-pot aan het knuffelen. ‘Gaat het schat?!’ Grmmpffff… Niets zo zwaar als die eerste weken zwangerschap inclusief enorme misselijkheid en dodelijke vermoeidheid. En wat dacht je van het laatste trimester? Bandenpijn, bekkenpijn, maagzuur, rugpijn: je moet er wat voor over hebben hè, voor zo’n kleine smurf. Ik wel ja. Hij niet.

Lees ook: 9 onverwachte kwaaltjes tijdens je zwangerschap
Hij slaapt gewoon ’s nachts

Straks als de baby er is slapen we natuurlijk weken-, maanden-, of als het even tegenzit, jarenlang voor geen meter. Daarom wil ik nu nog even van m’n nachtrust genieten. Maar helaas, blijkbaar zorgen de hormonen er tijdens je zwangerschap al voor dat je soms urenlang plafonddienst hebt. En hij? Hij ligt naast me te… snurken. Kan-ie niks aan doen. Doet-ie niet expres. Maar soms, heel soms, wil ik dan even mijn kussen pakken en ‘m gewoon keihard in zijn gezicht kwakken. Maar goed, je doet het niet hè.
Hij hoeft niet te bevallen

Tja, wat kan ik hier nog over zeggen? De bevalling is iets wat me jarenlang tegenhield om überhaupt aan kinderen te beginnen. Nog nooit in mijn leven heb ik zo bizar veel pijn gehad als tijdens mijn vorige bevalling. De pijn tijdens mijn weeënstorm is met geen toetsenbord te beschrijven. En hij? Hij maakt zich nuttig door natte washandjes op mijn voorhoofd te leggen en rugmassages te geven… Superlief natuurlijk, maar waarom heb ík die rol niet toebedeeld gekregen? Enige lichtpuntje: niemand, maar dan ook niemand is zo trots en gelukkig als ik wanneer ik na de bevalling met mijn kind in mijn armen lig.