Dionnes bevallingsverhaal: 'Ik genoot en het had van mij nog veel langer mogen duren'

'Al op 4 oktober, drie dagen na mijn uitgerekende datum, kreeg ik het idee dat de bevalling op het punt stond te beginnen. Ik liep met onze zoon Cis in het bos en voelde wat gerommel in mijn buik. Ook merkte ik dat ik op mijn ademhaling moest letten. Een paar keer heb ik tegen een boom moeten leunen om bij te komen.

's Avonds dacht ik: yes, het gaat beginnen! Dat was helaas niet het geval. Ik heb die nacht amper geslapen omdat het bleef rommelen. De volgende dag verliep grotendeels hetzelfde: ik had krampen, maar geen weeën. Teleurgesteld was ik niet. Mijn vriend Rodney en ik stonden er namelijk relaxed en nuchter in: het komt wanneer het komt.

Lees ook: Voortekenen dat je bevalling gaat beginnen

De eerste weeën

Rond middernacht kwamen dan toch de eerste weeën, maar er was echt nog geen pijl op te trekken. Soms zat er heel lange tijd tussen, andere keren maar een paar minuten. Ik heb toen toch maar verloskundige Nicole gebeld om te vragen wat wijsheid was: proberen te slapen of me toch voorbereiden op de bevalling? Ik kreeg het advies om nog even mijn rust te pakken, maar ik bleef onrustig en de weeën werden ondertussen wat heviger. Ik lag nog geen twee seconden in bed, toen ik dacht: ja doei, we gaan er toch voor.

Rodney lag te slapen, dus ik ben in mijn eentje naar beneden gegaan om de weeën op te vangen. Na twee uur heb ik Rodney wakker gemaakt en Nicole weer gebeld. 'Over twee uur ben ik er, maar bel me als het rapper gaat', zei ze. Twintig minuten later had ik haar weer aan de telefoon omdat ik wilde weten of we het bevalbad al konden klaarzetten. 'Weet je wat: ik kom er gewoon alvast aan', hoorde ik aan de andere kant van de lijn.

Stoeien met bevalbad

Rodney ging aan de slag met het bevalbad. Terwijl ik op mijn buikademhaling lette, stond hij voor een andere uitdaging: hij kon de hoes niet vinden en bleef me vragen waar die lag. Eindstand: het bad werd gevuld zonder de hoes erin.

Toen Rodney vervolgens naar de batterijen zocht voor de lampjes die ik per se in het bevalbad wilde hebben, kwam Nicole binnen. Ik moet er weer om lachen als ik eraan terugdenk hoe zij Rodney, toen het bad inmiddels was gevuld en ik er al in zat, erop wees dat die hoes er toch wel écht in moest vanwege de hygiëne.

Boos

Dus hup: ik eruit. Ik kreeg het superkoud en de weeën bleven een uur lang weg. Toen heb ik wel even laten weten dat ik not amused was. Het bad leegpompen en opnieuw vullen duurde namelijk weer anderhalf uur. Ik zie de verloskundige en Rodney nog stressen om het bad weer zo snel mogelijk gereed te maken.

Nicole belde in de tussentijd kraamhulp Willeke. Of zij er alvast aan kon komen en kon helpen met het klaarleggen van alle spullen, omdat zij dus nog aan het stoeien waren met het bevalbad. Ik was tijdens alle gedoe wel vastberaden: ik moest en zou in het water bevallen, want van water word ik rustig.

Ook interessant: Zwemmen als je zwanger bent, mag dat altijd?

Geen gefrunnik

Gelukkig kwamen de weeën weer in alle hevigheid terug. Toen ik weer in bad zat, drukte Willeke op mijn onderrug zodat ik de weeën beter kon verdragen. Rodney - ik vond hem inmiddels weer lief - zat tegenover mij op een stoeltje en hield mijn handen vast.

Ik hou niet van gefrunnik aan mijn lijf, daarom wilde ik niet dat de ontsluiting steeds werd gecheckt. Je weet volgens mij toch nooit hoelang de bevalling nog duurt. Alleen toen Nicole er net was, is de ontsluiting gemeten.

Bewust meemaken

Op een gegeven moment voelde ik dat ik mocht meebewegen, maar voordat ik ging persen, checkte ik het bij Nicole. 'Ja, doe maar', zei ze. Ik zat gehurkt in bad en in zeven minuten en drie keer persen was onze dochter Amé geboren. Een paar seconden lang heb ik haar onder water bewonderd, daarna heb ik haar op mijn borst gelegd.

De bevalling heb ik heel bewust meegemaakt. Ik had heel veel bewondering voor mijn lijf en was echt aan het genieten. Ja, bevallen doet pijn, maar het had van mij allemaal nog veel langer mogen duren. Het eerste dat ik zei toen ik Amé vasthield was dan ook: 'Jammer zeg, het is voorbij. De klus is geklaard, nu is ze er'. Iedereen heeft daar hard om gelachen.

Last minute naam kiezen

Ik heb niet gehuild toen Amé is geboren. Bij Rodney kwamen de tranen wel, mede doordat hij toen pas ontdekte dat hij vader was geworden van een dochter. Tijdens de zwangerschap wilden wij het geslacht van de baby niet weten, maar de verloskundige had tijdens een echo waar ik samen met mijn moeder naartoe ging, per ongeluk verklapt dat er een meisje op komst was. Dat we een dochter kregen, heb ik voor Rodney geheim kunnen houden.

De naam van onze dochter bleef ook nog even een raadsel. Ik vond Ava voor een meisje mooi, Rodney's eerste keuze was Amy. Zaten we daar, een uur na de bevalling nog te discussiëren over de naam. De naam Amé had ik nooit eerder voorgesteld.

Dat geklungel met het bad, de naam die we op het laatste moment nog hebben gekozen. Als ik er nu aan terugdenk, was de hele bevalling precies zoals die bij ons past. Hilarisch, rommelig, chaotisch maar ook krachtig.'