'Zelf ben ik geboren met een keizersnede, omdat mijn moeder niet vaginaal kon bevallen doordat haar bekken niet helemaal recht staan. Dat bespreek ik met mijn verloskundige, maar die geeft aan dat dat niets hoeft te zeggen over mijn eigen bevalling.
Als we samen een bevalplan maken, raadpleeg ik vrienden met kinderen. Iedereen geeft aan dat een bevalling toch anders loopt dan je hoopt, en ik me beter kan voorbereiden op de scenario's die er zijn. Dus dat is wat ik doe. Ik sta er verder open en nuchter in.
Al flink wat pijn
Als ik 39+5 weken zwanger ben, breken mijn vliezen. Ik grap dat ik best nog even naar een borrel kan, maar besluit toch thuis te blijven. We wachten rustig af tot de bevalling echt begint. Aan het eind van de dag worden de rugweeën steeds erger, maar ze komen nog niet om de drie minuten.
Ik bel toch de verloskundige, want wie weet duurt het even voor ze er is. Ze komt langs om mijn ontsluiting te checken, die pas 2 centimeter is, en haalt een TENS apparaat voor me omdat ik toch al flink wat pijn ervaar.
Lees ook: Pijnstilling bij de bevalling? Bespreek het halverwege je zwangerschap, zeggen specialisten
Blijven hangen op 6 centimeter
Anderhalf uur later zijn de rugweeën zo intens dat ik niet meer kan staan, maar er is nog maar 1 centimeter ontsluiting bijgekomen. Ik ga naar het ziekenhuis voor pijnstilling en krijg een ruggenprik. De uren daarna is het prima te doen, en vind ik het best gezellig in mijn niet-zo-gezellige medische kamer.
Als de ontsluiting niet vordert, krijg ik weeënopwekkers. Mijn ontsluiting blijft desondanks hangen op 6 centimeter. De toevoer wordt hoger en hoger gezet, maar meer ontsluiting krijg ik niet. De hartslag van mijn baby reageert negatief op de hoge dosis opwekkers.
Algehele narcose
Ik probeer allerlei houdingen om mijn kind meer in te laten dalen, maar niets helpt. De artsen willen het nog een uur geven voor ze vinden dat er iets moet gebeuren. Er wordt gesproken over een keizersnede. Een uur later word ik naar de ok gereden, en omdat ik al een ruggenprik heb gekregen, wordt er wat extra vloeistof in mijn lijf gespoten.
De ruggenprik blijkt niet helemaal te werken: ze krijgen mijn linkerkant niet verdoofd. Er worden wat dingen geprobeerd, maar al snel krijg ik te horen dat ik onder algehele narcose moet. Ergens geeft me dat rust, omdat ik weet dat ik er zo niets van voel en dat dit nu de beste optie is.
Lees ook: Judiths bevallingsverhaal: 'De placenta komt niet los en als eraan wordt getrokken gaat het mis'
Heel onwerkelijk
Als ik wakker word, heb ik het gevoel dat ik twee minuten heb geslapen, maar ik blijk al anderhalf uur aan het uitslapen. Dan word ik naar de kamer gereden waar mijn vriend met onze baby op z'n borst op ons wacht. Dat is zo'n gek gevoel. Is dat nou mijn baby?, vraag ik mezelf af.
Het voelt allemaal heel onwerkelijk. Maar aan de andere kant vind ik het prachtig om mijn vriend en baby zo samen te zien. Gijs, mijn zoon, mag gelijk bij me op de borst en de borstvoeding lukt ook direct. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Lees ook: alles over EMDR-therapie na een bevalling
Foto's voor verwerking
Het voelt heel gek dat ik mijn baby niet geboren heb zien worden. Maar ik ben de mensen op de ok heel dankbaar: vlak voor ik onder narcose ging, werd er gevraagd naar mijn telefoon. Daar hebben ze heel veel foto's mee gemaakt, dus het proces van hoe ik daar lig en hoe het hoofdje geboren wordt kan ik allemaal terugkijken. Ondanks dat ik dus een belangrijk hoofdstuk van de bevalling mis, kan ik het zo wel een plekje geven.'
Geboren!
Gijs
Op 14-09-2024
Na een bevalling van 29 uur
Lengte: 49 cm
Gewicht: 3560 gram
Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.
