Merels bevallingsverhaal: 'Door de morfinepomp kon ik tussen de weeën door even wegdommelen en energie sparen'

'Iets in me zei dat Louèn eerder zou komen. Tot week 38 naderde. Ik was maar aan het wachten tot het zou beginnen en kreeg het fysiek zwaarder. Mijn buik begon echt in de weg te zitten.

Met 41 weken had ik een serotiniteitsafspraak in het ziekenhuis. Mijn vriend Jordy en ik hadden al met elkaar besproken dat we de verloskundigen zouden vragen of ik kon worden ingeleid.

Ontsluiting

Bij de controle bleek ik al 1,5 tot 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ik was daar heel blij om, want daardoor wist ik dat mijn lichaam zelf al bezig was iets in gang te zetten.

Mensen vragen me weleens of ik daarvoor niets voelde rommelen in mijn buik, maar dan zeg ik altijd: 'Wat had ik dan precies moeten voelen? Dit is mijn eerste zwangerschap, ik heb geen idee'. Af en toe voelde ik wel wat steken, maar daar dacht ik niet veel van.

Strippen

Met het ziekenhuis spraken we af dat ik de volgende dag terug zou komen om te kijken hoe de ontsluiting was gevorderd en of het nodig was om een ballon te plaatsen.

Na de controle in het ziekenhuis gingen we door naar de verloskundigenpraktijk waar ik ben gestript. Over strippen had ik wisselende verhalen gehoord. De een vond het supernaar, de ander voelde er niks van. Ik vond het pijnlijk. Waarschijnlijk deed het zeer omdat mijn baarmoeder naar achteren lag gekanteld.

Van het strippen kreeg ik al vrij snel menstruatieachtige krampen. Ook voor de ontsluiting heeft het wat geholpen, want toen ik de volgende dag weer in het ziekenhuis was, zat ik al op 3 centimeter ontsluiting. De ballon was daardoor niet meer nodig.

Lees ook: 10 tips om op een natuurlijke manier weeën op te wekken

Iets om naar uit te kijken

Ik kreeg te horen dat ik de volgende dag terug mocht komen voor de inleiding. Wat was ik blij dat ik nu eindelijk echt een datum had om naar uit te kijken.

Ik wist: morgen of overmorgen heb ik onze baby in mijn armen en dan is het wachten voorbij. Dat gevoel dat je vroeger als kind had als je op vakantie ging, die mix van zenuwen en blijdschap: zo voelde het voor mij.

Ik ging blanco de bevalling in. Een bevalplan had ik daarom niet opgesteld, want waarschijnlijk loopt het allemaal toch anders. Het enige dat ik zeker wist: de bevalling gaat pijn doen.

Ondanks de pijn die zou komen, keek ik er erg naar uit. Ik was benieuwd waar al die andere moeders het over hebben. Dat oergevoel en die oerkracht ervaren, dat wilde ik ook.

Lees ook: Hoeveel pijn doet een bevalling?

Op mijn gemak

Met 41 weken en 2 dagen meldden we ons om 07.00 uur bij het ziekenhuis. Jordy en ik werden meteen naar de kamer begeleid. Ik voelde me op mijn gemak, het ziekenhuispersoneel was heel lief. Er werden wat dingen klaargelegd, zoals een infuus.

Op dat moment besefte ik: ik ga heel veel pijn tegemoet, maar het wordt ook een van de mooiste momenten uit mijn leven.

Vliezen breken

Om 07.30 uur, toen ik 3 centimeter ontsluiting had, werden mijn vliezen gebroken. Wat een raar gevoel was dat! Alsof je in je broek plast. Elke keer als ik weer dat warme vruchtwater langs mijn been voelde stromen, moest ik keihard lachen. Het deed geen pijn, het strippen vond ik veel erger.

Meteen daarna kreeg ik weeënopwekkers. De weeën kwamen snel en waren nog goed te doen. De arts wilde eerst zien hoe ik de weeën opving en had de weeënopwekkers daarom op een lage stand gezet. Toen ze zag dat ik de pijn goed aankon, gingen de weeënopwekkers op stand 4.

Goede tijden, slechte tijden

Om de twee uur kwam de verloskundige bij me kijken en elke keer kwam er 2 centimeter ontsluiting bij. In het begin keek ik nog enthousiast naar afleveringen van Goede tijden, slechte tijden op mijn iPad, maar op een gegeven moment lukte het me niet meer om me te focussen.

De weeën werden te heftig, ik schreeuwde het uit. Rond 11.30 uur zat ik op 6 centimeter en toen kreeg ik een inzinking. Voor mijn gevoel kwam er geen einde aan.

'We zien dat je het niet meer trekt, wil je pijnstilling?', vroeg de verloskundige. Daar was ik blij om, want door de pijn kon ik niet goed nadenken over pijnmedicatie. Ik had al een TENS-apparaat en die haalde de scherpe randjes er wel een beetje af, maar de pijn bleef.

Van 6 naar 10 centimeter

Ik kreeg een morfinepomp en die hielp veel. Die zorgde er namelijk voor dat ik tussen de weeën door even lekker kon wegdommelen waardoor ik energie kon sparen voor de volgende wee.

'Volgens mij ben je er', zei de arts op een gegeven moment. Binnen een uur was ik van 6 centimeter naar volledige ontsluiting gegaan zonder dat ik het doorhad. Waarschijnlijk ging de ontsluiting opeens zo snel omdat ik zo ontspannen was.

Ik moest huilen van geluk toen ik hoorde dat ik volledige ontsluiting had. Het ging eindelijk écht gebeuren.

Lees ook: Persen tijdens de bevalling: hoe gaat dat?

Onwennig

Op mijn linkerzij liggen was voor mij het fijnst. In het begin was het onwennig: je been vastpakken, kin op de borst, persen. Maar hoe langer ik bezig was, hoe intenser de oerkracht werd.

In totaal heb ik iets langer dan een uur geperst. Louèns hoofd was er al bijna uit, haar hartslag ging op en neer. Er waren uitschieters omhoog, maar ook omlaag. Ik wist dat ik álles moest geven.

Knip

Op mijn rug perste ik verder. 'Bij de volgende wee ga ik je verdoven en dan krijg je een knip', zei de verloskundige. Ik wilde eigenlijk geen knip, maar dacht ook: doe je ding. Voor mij was het het allerbelangrijkst dat de baby gezond werd geboren.

De verdoving zelf voelde ik niet, de wee erna kreeg ik de knip. In diezelfde wee is Louèn geboren. Ik voelde eerst het hoofd uit me komen. En toen, om 10.44 uur: floep, floep, floep, was ze er. Louèn liet meteen van zich horen.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een knip bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Hier deed ik het voor

Ik kan haast niet omschrijven hoe ik me voelde toen onze dochter geboren was. Er was blijdschap, maar tegelijkertijd kon ik het niet helemaal beseffen. De pijn was het allemaal waard, hier deed ik het voor.

Ik kijk terug op een mooie en intense bevalling. Als ik andere vrouwen die binnenkort moeten bevallen één tip zou mogen geven, dan is dat wel om het allemaal op je af te laten komen. Dan kan het alleen maar meevallen.'